Korte verhalen

De blinddoek sneed in haar gezicht, terwijl haar handen stevig werden vastgehouden door haar man. Dode takjes braken onder haar hakken en af en toe zakte ze weg in de mulle mos grond. Haar zoontje hijgde een beetje, maar kon het tempo goed bijhouden. De blinddoek liet geen enkel streepje licht door. Ze vroeg zich af waar ze haar heen brachten. Voor haar gevoel liepen ze al minstens een half uur, dus moesten ze wel diep in het bos zijn. Doordat ze niets zag, waren haar andere zintuigen vele malen sterker. Ze rook de geur van de regen van vanochtend, soms een vlaagje deodorant van haar vriend. Haar oren leken op scherp te staan, ze hoorde zelfs de vogels die van heel ver weg kwamen. "Papa, zijn we er al bijna? Wat gaan we eigenlijk doen?", vroeg hun zoontje Bas, van bijna 5 jaar oud. "We zijn er bijna", reageerde hij opgewekt. "Hou je het nog vol Liset? Je zult stomverbaasd zijn." Liset knikte. Bas wist dus blijkbaar ook niet wat zijn vader van plan was. ...