Korte verhalen

Eenzaam. Dat is wat de buren over mij zeiden. Het klopte ook wel. Mijn vrouw is 2 jaar geleden overleden, kinderen hadden we niet. Misschien zou ik een hond kunnen nemen, die gedachte had ik al langer. Maar toen was zij er. Het nieuwe buurmeisje. Ook zij zag dat ik eenzaam was. Op een dag kwam ze naar me toe en vroeg me of ik al had geluncht. Ik zei dat ik dat niet had gedaan. Ze vroeg me mee naar een restaurantje in de stad. Met een oude man wil je toch niet gezien worden? Dat maakte haar niet uit. Ze vond me zielig. Ik vond mijzelf niet zielig en stiekem hoopte ik dat zij de enige was die mij zielig vond. Maar ik wist dat de rest van de straat dat ook dacht. Maar niemand nam ooit de moeite om iets met me te doen. Zo af en toe een praatje, natuurlijk. Zoals een goede buur dat doet. Nee, niemand ging verder dan dat. Alsof ze bang waren om ook eenzaam te worden. Het iets aanstekelijks was, waar je nooit meer vanaf komt. Ook al zaten hun gezinnen thuis weer op hen te wachten. De gillend...