Korte verhalen

Ik heb geen idee wat er vanochtend is gebeurd, maar volgens mij word ik gek. Ik heb besloten om het vast te leggen, zodat ik niet kan gaan twijfelen aan mijzelf en dat jullie hopelijk een verklaring hebben. Mijn handen zijn nat van het zweet en mijn mond is droog. De voordeur sloeg eerst hard dicht en daarna hoorde ik iemand de hal door rennen. De voetstappen stopten voor mijn kamer, maar toen ik voorzichtig de deur open deed was er niemand te zien. Er kan verder niemand mijn appartement in en dat is juist het enge. Ik woon alleen, ik heb geen huisgenoten of iemand anders die de sleutels van mijn appartement heeft. Wat er dus in mijn huis is geweest, of nog steeds is, ik zou het niet weten maar het kan zelf naar binnen.. Ik heb wel eens eerder gehad dat er onverklaarbare dingen gebeuren in mijn huis. Zo verschuift er wel eens een potje, wanneer ik er net niet naar kijk. Of het scherm van mijn telefoon wat opeens aan springt, terwijl er helemaal g...

Met een stevige tred loopt ze door de donkere straat met lelijke huizen. De ramen dichtgetimmerd, een troosteloze bedoeling. Achter sommige planken glipt er een vaag straaltje licht naar buiten en is gehuil hoorbaar van de verloren zielen die er rondwaren. Zij zitten vast aan deze huizen . Hoe harder de zielen huilen, hoe sterker het huis is. De voordeuren hangen scheef in hun scharnieren en de verf is allang vergaan, alsof de tijd veel te snel is gegaan. De resterende verfresten als tranen die nog niet willen vallen, zitten vast geplakt aan de huizen. Toch hebben alle voordeuren een kruis in een andere felle kleur op de deur, als een soort markering. De perkjes voor de huizen zijn leeg, alsof er geen plant meer durft te groeien. Dode bladeren is het enige wat de aarde bedekt en zorgt voor een lichte, rotte geur die haar achtervolgt. Ze steekt haar handen dieper in haar jaszakken en balt haar handen tot vuisten. In de jaren tachtig...