Ik heb geen idee wat er vanochtend is gebeurd, maar volgens mij word ik gek. Ik heb besloten om het vast te leggen, zodat ik niet kan gaan twijfelen aan mijzelf en dat jullie hopelijk een verklaring hebben. Mijn handen zijn nat van het zweet en mijn mond is droog.
De voordeur sloeg eerst hard dicht en daarna hoorde ik iemand de hal door rennen. De voetstappen stopten voor mijn kamer, maar toen ik voorzichtig de deur open deed was er niemand te zien.
Er kan verder niemand mijn appartement in en dat is juist het enge.
Ik woon alleen, ik heb geen huisgenoten of iemand anders die de sleutels van mijn appartement heeft.
Wat er dus in mijn huis is geweest, of nog steeds is, ik zou het niet weten maar het kan zelf naar binnen..
Ik heb wel eens eerder gehad dat er onverklaarbare dingen gebeuren in mijn huis. Zo verschuift er wel eens een potje, wanneer ik er net niet naar kijk.
Of het scherm van mijn telefoon wat opeens aan springt, terwijl er helemaal geen bericht binnen komt of een beweging plaats vindt.
Het gebeurt eigenlijk wel dagelijks dat er iets onverklaarbaars gebeurd, maar meestal zeg ik tegen mezelf dat ik het me verbeeld.
Ik heb er nooit zoveel aandacht aan besteed maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd wel steeds heftiger en vaker gebeurd nu ik er over na denk.
Een vriendin van mij was hier twee weken geleden ongeveer en ik zag haar steeds op haar hoofd krabben. Ik zei er maar niets van, normaal gesproken is luis niet zo maar iets waar je over begint. Op een gegeven moment sloeg haar hoofd naar voren alsof iemand haar een klap op haar hoofd had gegeven.
"Wat flik je me nou? Waarom gaf je me zo'n harde klap?," zei ze kwaad tegen mij. Mijn arm lag achter haar hoofd, op de rugleuning van de bank, maar ik had haar geen klap gegeven.
"Ik doe helemaal niets! Mijn arm ligt hier gewoon rustig achter jouw hoofd zonder te bewegen!"
"Je zit mij al de hele avond te kietelen op mijn hoofd en dan geef je me er een klap achteraan? Wat is dat voor achterlijke grap?"
"Ik heb je helemaal niet aangeraakt sinds we op de bank zitten," reageerde ik verbaasd.
Haar ogen werden groot en ze stond meteen op. Natuurlijk wist ze van de dingen die gebeurden in mijn appartement, ik moet zoiets toch aan iemand kwijt?
"Nee, nee nee nee. Dit kan niet waar zijn. Ik weet zeker wat ik voelde en jij zag het ook! Dit kan mij niet gebeuren! Ik ga, weg van jouw spookhuis!"
En zo stormde ze het huis uit en is ze eigenlijk niet meer bij mij over de vloer geweest. Ze heeft het er op werk nog vaak over en kijkt mij dan vragend aan, omdat niemand haar gelooft.
In de dagen daarna zijn er nog een aantal collega's met mij mee gegaan naar huis maar er is niets meer gebeurd, tot hun teleurstelling.
Ik vond het niet erg. Ik vind het prima als het allemaal weg blijft en mijn leven en huis gewoon normaal zijn. Er is niets mis met normaal zijn.
Tot afgelopen weekend was er eigenlijk niets meer gebeurd, ook geen kleine dingen. Het was heel stil geweest, alsof hetgene wat dit deed wist dat er andere mensen in de buurt waren.
Tot afgelopen zaterdag. Afgelopen zaterdag lag ik in bed en rond 2 uur 's nachts werd ik wakker. Ik moest heel nodig plassen en ik vermoed dat ik daar van wakker werd. Ik doe altijd een klein lampje aan, zodat ik niet slaapdronken over al tegen aan loop in mijn kamer. Toen ik dat lampje had aangedaan en omdraaide om richting de deur te gaan, zag ik een gezicht uit de muur komen. Je kon het eigenlijk geen gezicht noemen. De ogen waren hol, net als de neus en de mond. De mond stond open, alsof het schreeuwde. Er was geen haar zichtbaar, alleen de vorm van het gezicht.
Ik stond aan de grond genageld. Ik kon helemaal niets, mijn benen wilde niet wegrennen. Langzaam verdween het gezicht weer in de muur en mijn behang trok weer terug zoals het er uit had gezien. Het laatste wat verdween waren de twee holle plekken van de oogkassen. Ik trilde over mijn hele lichaam, twijfelend over wat ik net had gezien. Was dit echt gebeurd? Wat was het? En een andere vraag die ik niet wilde stellen, wie was het?
Toen ik eenmaal een beetje van de schrik was bekomen liep ik richting de badkamer. Ik was verdoofd, had een piep in mijn oor en vreselijk pijn in mijn nek. Dat ding had toch geen geluid gemaakt? Ik wist het niet meer. Ik was zo geschrokken dat ik de rest van de nacht geen oog meer dicht heb gedaan, in de angst dat het terug zou komen. Ik durfde pas de ochtend er na, toen het weer licht was, in mijn slaapkamer te komen. Er was niets te zien aan de muur, maar mijn gedachten plakte het gezicht er weer moeiteloos op. De volgende nacht heb ik nog niet in mijn bed geslapen, maar op mijn bank, samen met een vriend die ik uit had genodigd. Zonder een reden te noemen natuurlijk, gewoon lekker een biertje en mannen onder elkaar.
Er word op mijn deur geklopt. Op dit moment, terwijl ik zit te typen. Moet ik de deur open doen? Ik heb geen idee wat ik moet doen. Er word nog een keer geklopt, harder dit keer. Hetgeen wat voor de deur staat weet dat ik hier ben, het hoort me waarschijnlijk ook typen. Ik zie geen licht onder mijn deur vandaag komen, terwijl ik zeker weet dat ik het licht in de gang heb aan gelaten. Het blijft stil. Mijn handen trillen, wat is er aan de hand?
Het geklop word harder, komt sneller achter elkaar. O God, wat moet ik in hemelsnaam doen?? Ik typ blind, mijn ogen gefocust op mijn deur. Het geklop houdt op, ik hoor mijn adem zwaar en panisch. Precies hoe ik me voel.
Een zware dreun en mijn deur valt op de grond. Ik blijf typen, tijd om de alarmdiensten te bellen? Er staat niets? Wat gooide mijn deu-
De voordeur sloeg eerst hard dicht en daarna hoorde ik iemand de hal door rennen. De voetstappen stopten voor mijn kamer, maar toen ik voorzichtig de deur open deed was er niemand te zien.
Er kan verder niemand mijn appartement in en dat is juist het enge.
Ik woon alleen, ik heb geen huisgenoten of iemand anders die de sleutels van mijn appartement heeft.
Wat er dus in mijn huis is geweest, of nog steeds is, ik zou het niet weten maar het kan zelf naar binnen..
Ik heb wel eens eerder gehad dat er onverklaarbare dingen gebeuren in mijn huis. Zo verschuift er wel eens een potje, wanneer ik er net niet naar kijk.
Of het scherm van mijn telefoon wat opeens aan springt, terwijl er helemaal geen bericht binnen komt of een beweging plaats vindt.
Het gebeurt eigenlijk wel dagelijks dat er iets onverklaarbaars gebeurd, maar meestal zeg ik tegen mezelf dat ik het me verbeeld.
Ik heb er nooit zoveel aandacht aan besteed maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd wel steeds heftiger en vaker gebeurd nu ik er over na denk.
Een vriendin van mij was hier twee weken geleden ongeveer en ik zag haar steeds op haar hoofd krabben. Ik zei er maar niets van, normaal gesproken is luis niet zo maar iets waar je over begint. Op een gegeven moment sloeg haar hoofd naar voren alsof iemand haar een klap op haar hoofd had gegeven.
"Wat flik je me nou? Waarom gaf je me zo'n harde klap?," zei ze kwaad tegen mij. Mijn arm lag achter haar hoofd, op de rugleuning van de bank, maar ik had haar geen klap gegeven.
"Ik doe helemaal niets! Mijn arm ligt hier gewoon rustig achter jouw hoofd zonder te bewegen!"
"Je zit mij al de hele avond te kietelen op mijn hoofd en dan geef je me er een klap achteraan? Wat is dat voor achterlijke grap?"
"Ik heb je helemaal niet aangeraakt sinds we op de bank zitten," reageerde ik verbaasd.
Haar ogen werden groot en ze stond meteen op. Natuurlijk wist ze van de dingen die gebeurden in mijn appartement, ik moet zoiets toch aan iemand kwijt?
"Nee, nee nee nee. Dit kan niet waar zijn. Ik weet zeker wat ik voelde en jij zag het ook! Dit kan mij niet gebeuren! Ik ga, weg van jouw spookhuis!"
En zo stormde ze het huis uit en is ze eigenlijk niet meer bij mij over de vloer geweest. Ze heeft het er op werk nog vaak over en kijkt mij dan vragend aan, omdat niemand haar gelooft.
In de dagen daarna zijn er nog een aantal collega's met mij mee gegaan naar huis maar er is niets meer gebeurd, tot hun teleurstelling.
Ik vond het niet erg. Ik vind het prima als het allemaal weg blijft en mijn leven en huis gewoon normaal zijn. Er is niets mis met normaal zijn.
Tot afgelopen weekend was er eigenlijk niets meer gebeurd, ook geen kleine dingen. Het was heel stil geweest, alsof hetgene wat dit deed wist dat er andere mensen in de buurt waren.
Tot afgelopen zaterdag. Afgelopen zaterdag lag ik in bed en rond 2 uur 's nachts werd ik wakker. Ik moest heel nodig plassen en ik vermoed dat ik daar van wakker werd. Ik doe altijd een klein lampje aan, zodat ik niet slaapdronken over al tegen aan loop in mijn kamer. Toen ik dat lampje had aangedaan en omdraaide om richting de deur te gaan, zag ik een gezicht uit de muur komen. Je kon het eigenlijk geen gezicht noemen. De ogen waren hol, net als de neus en de mond. De mond stond open, alsof het schreeuwde. Er was geen haar zichtbaar, alleen de vorm van het gezicht.
Ik stond aan de grond genageld. Ik kon helemaal niets, mijn benen wilde niet wegrennen. Langzaam verdween het gezicht weer in de muur en mijn behang trok weer terug zoals het er uit had gezien. Het laatste wat verdween waren de twee holle plekken van de oogkassen. Ik trilde over mijn hele lichaam, twijfelend over wat ik net had gezien. Was dit echt gebeurd? Wat was het? En een andere vraag die ik niet wilde stellen, wie was het?
Toen ik eenmaal een beetje van de schrik was bekomen liep ik richting de badkamer. Ik was verdoofd, had een piep in mijn oor en vreselijk pijn in mijn nek. Dat ding had toch geen geluid gemaakt? Ik wist het niet meer. Ik was zo geschrokken dat ik de rest van de nacht geen oog meer dicht heb gedaan, in de angst dat het terug zou komen. Ik durfde pas de ochtend er na, toen het weer licht was, in mijn slaapkamer te komen. Er was niets te zien aan de muur, maar mijn gedachten plakte het gezicht er weer moeiteloos op. De volgende nacht heb ik nog niet in mijn bed geslapen, maar op mijn bank, samen met een vriend die ik uit had genodigd. Zonder een reden te noemen natuurlijk, gewoon lekker een biertje en mannen onder elkaar.
Er word op mijn deur geklopt. Op dit moment, terwijl ik zit te typen. Moet ik de deur open doen? Ik heb geen idee wat ik moet doen. Er word nog een keer geklopt, harder dit keer. Hetgeen wat voor de deur staat weet dat ik hier ben, het hoort me waarschijnlijk ook typen. Ik zie geen licht onder mijn deur vandaag komen, terwijl ik zeker weet dat ik het licht in de gang heb aan gelaten. Het blijft stil. Mijn handen trillen, wat is er aan de hand?
Het geklop word harder, komt sneller achter elkaar. O God, wat moet ik in hemelsnaam doen?? Ik typ blind, mijn ogen gefocust op mijn deur. Het geklop houdt op, ik hoor mijn adem zwaar en panisch. Precies hoe ik me voel.
Een zware dreun en mijn deur valt op de grond. Ik blijf typen, tijd om de alarmdiensten te bellen? Er staat niets? Wat gooide mijn deu-
Reacties