Korte verhalen

Ik ben niet goed in alleen zijn. Ik haat het tot in het diepst van mijn hart. Wanneer mijn vriend weg is, zit ik te wachten tot hij weer terug komt. Meestal ben ik niet uitgenodigd om mee te gaan naar waar hij naar toe gaat. Als ik zin heb ga ik naar een vriendin, maar die hebben meestal ook allemaal al wat te doen wanneer ik hen zo kort dag iets vraag te doen. Dan blijf ik maar thuis, wachtend op het ene berichtje dat hij weer naar huis komt. Soms komt dat berichtje nooit en is hij opeens thuis. Ik probeer mijn gedachten altijd te verplaatsen of televisie te kijken, maar het lukt niet. Mijn onderbewustzijn wacht tot mijn telefoon trilt en mij dat bericht geeft waar ik zo wanhopig op wacht. Het klinkt heel vreemd, maar ik kan er niets aan doen. En ik kan het al helemaal niet loslaten. Soms slaap ik niet eens en wacht ik tot drie of vier in de nacht tot ik hem kan ophalen. Ik doe het graag want dan weet ik zeker dat hij goed thuis komt. Sinds vier uur deze middag lig ik al op bed, ...

Drie uur in de middag, tijd om Sal op te halen van school. Bente vergeet het op de één of andere manier elke dag weer. Elke dag staat Sal als laatste kind te wachten op zijn moeder. Hij weet wel dat ze komt, ze is gewoon altijd te laat. Ze grist haar sleutels van de tafel terwijl ze intussen haar laarzen probeert aan te trekken. Ze werpt nog even een blik in spiegel. Haar haar ziet er verwildert uit en onder haar ogen verschijnen lichte wallen. Ze trekt haar schouders op, niets om je druk over te maken. Het is nog niet druk op straat. De kinderen uit deze buurt zijn eerst nog even binnen om huiswerk te maken of de dag door te nemen met hun ouders. Ze manoeuvreert de auto van de oprijlaan af, die weg glibbert onder de bladeren. Ik moet dit echt eens opruimen en schoonmaken. Ze houdt zich netjes aan de maximum snelheid, zich er van bewust dat er toch opeens ergens een kind vandaan kan komen. Achter een auto, achter één van de bosjes. Je weet het maar nooit. Eenmaal bij ...