Drie uur in de middag, tijd om Sal op te halen van school. Bente vergeet het op de één of andere manier elke dag weer. Elke dag staat Sal als laatste kind te wachten op zijn moeder. Hij weet wel dat ze komt, ze is gewoon altijd te laat.
Ze grist haar sleutels van de tafel terwijl ze intussen haar laarzen probeert aan te trekken. Ze werpt nog even een blik in spiegel. Haar haar ziet er verwildert uit en onder haar ogen verschijnen lichte wallen. Ze trekt haar schouders op, niets om je druk over te maken.
Het is nog niet druk op straat. De kinderen uit deze buurt zijn eerst nog even binnen om huiswerk te maken of de dag door te nemen met hun ouders. Ze manoeuvreert de auto van de oprijlaan af, die weg glibbert onder de bladeren. Ik moet dit echt eens opruimen en schoonmaken.
Ze houdt zich netjes aan de maximum snelheid, zich er van bewust dat er toch opeens ergens een kind vandaan kan komen. Achter een auto, achter één van de bosjes. Je weet het maar nooit.
Eenmaal bij school aangekomen ziet ze Sal staan en ze knippert met haar lichten bij wijze van begroeting. Hij rent naar de auto toe en ze stapt uit. Met een flinke vaart komt hij naar toe gerend, de kleine beentjes snel bewegend. Ze vangt hem op in haar armen en draait hem rond in de lucht. Hij gilt van plezier en drukt een dikke kus op haar wang.
Zijn wangen zijn rood van de ietwat koude wind, maar dat staat prachtig bij zijn blauwe ogen. Zijn dikke blonde haren zitten flink door de war.
"We hebben een extra juffrouw mama," zegt hij enthousiast terwijl Bente hem in zijn kinderstoel probeert te zetten.
"Echt waar? En is ze ook een beetje lief voor jullie geweest?"
Hij knikt driftig en zegt: "Ze doet niet zo veel, ze zit alleen maar in hoekje en stelt soms een vraag. Daar moet juf Jenny dan op reageren. Soms loopt ze ook tussen onze tafeltjes door en stelt ze ons een vraag. Ik hoop dat ze blijft."
"Ik ben blij dat je het zo naar je zin hebt liefje," zegt ze lachend.
Ze draait de auto de straat weer uit en rijdt richting huis.
"We hebben ook een nieuwe liedje geleerd!," roept Sal opeens en hij begint te zingen. De rest van de weg naar huis zingt Sal steeds het liedje opnieuw met zijn schrille stemmetje.
Af en toe kijkt Bente in haar binnenspiegel en ziet het hoofdje van Sal meedeinen op het liedje wat hij zingt. Het lijkt alsof hij helemaal in zijn eigen wereldje zit.
Ze rijdt de auto de oprijlaan weer op en intussen zijn er wat kinderen op straat verschenen. Betty, haar buurvrouw, roept haar en zwaait. Bente zwaait terug, maar gebaart naar de deur. Ze heeft op dit moment niet echt zin in praatje.
"Straks!," roept ze terug naar Betty.
Sal rent ondertussen naar binnen om zijn tas weg te leggen en wilt meteen weer terug naar buiten gaan.
"Zo snel ga jij nog niet naar buiten kleine man!," zegt Bente terwijl hij langs haar heen naar buiten probeert te rennen.
"We gaan eerst samen lekker een kopje chocolademelk drinken en je huiswerk bekijken, daarna mag je naar buiten."
"Maar nu is Stevie nog buiten! Als ik later ga dan is hij misschien wel binnen," zegt hij met een beteuterd gezicht. Bente heeft moeite om te weigeren wanneer ze dat lieve gezichtje ziet, maar ze houdt voet bij stuk.
"Je hebt nog tijd zat om met Stevie te spelen vanmiddag."
Even later zitten ze samen aan de tafel en wanneer de warmte van de chocolademelk de glazen van Bente' s bril laat beslaan, komt Sal niet meer bij van het lachen. Hij vindt het steeds weer leuk als ze dat doet, ook al doet ze het elke dag.
Na een half uurtje is de chocolademelk op en is Bente weer op de hoogte wat er op school is gebeurd en wat het huiswerk is.
Nog voordat ze heeft gezegd dat hij van tafel mag, is Sal al weg en de voordeur valt achter hem dicht. Bente staat op, ruimt de kopjes van de tafel en trekt ook haar schoenen aan.
Betty zit nog steeds op haar veranda en verschuift een beetje wanneer Bente naast haar gaat zitten. Ze kijken hoe hun zoontjes spelen in de bladeren samen met de andere kinderen.
"Wat gaat de tijd toch snel hè?," zegt Betty na een aantal minuten.
"Hou op zeg, zie je het al voor je dat ze over een aantal jaar met een meisje voor de deur staan? Waarschijnlijk met steeds een ander meisje? Ik moet er nog even niet aan denken!"
Betty grinnikt en zegt: "Ik weet zeker dat onze jongens samen de scholen gaan veroveren. Iedereen zal dol op ze zijn, zelfs de leraren."
Bente knikt maar geeft geen reactie meer. Ze hoopt dat het inderdaad gebeurd, maar het moet nog wel even duren. Rustig aan de gedachte kunnen wennen en hem blij en vrolijk zien opgroeien. Op dit moment is dat alles wat ze wilt.
Na een uur krijgt Bente het koud en ze staat op om weer richting huis te gaan. Ze roept Sal, die met rode wangen naar haar toe komt rennen.
"Wat gaan we eten mama? En waarom moet ik al naar binnen? Ik ben net pas buiten!"
"Kom lieverd, dan gaan we lekker samen de warmte in. Je hebt morgen weer tijd genoeg om buiten te spelen."
"Maar ik wi-"
"Nee Sal, nou is het genoeg. We gaan naar binnen."
Sal draait zich beteuterd om naar Stevie en haalt zijn schouders op.
"Kom op nou Sal, als ik je nog één keer moet roepen mag je morgen niet meer buiten spelen."
"Ja-ha, ik kom er aan," roept Sal, terwijl hij stampvoetend achter Bente aanloopt naar binnen.
De rest van de namiddag verloopt lekker soepel zoals Bente dat altijd graag wilt. Het eten staat snel op tafel en Sal gedraagt zich als een engeltje. Hij was al snel niet meer boos dat hij naar binnen moest. Een half uur na het eten is het tijd om in bad te gaan en tanden te poetsen voor Sal.
"We gaan het badlied zingen Sal!"
"Badderen, badderen, we gaan lekker badderen," zingt Sal terwijl hij heen en weer wipt op de bank.
"We worden lekker rimpelig en heel erg oud. We worden nat maar toch ook schoon."
"Spetters, spetters, overal spetters! Spit, spat, spot!"
Op het woord spot springt Sal van de bank en rent naar de badkamer. Bente loopt er achter aan en glimlacht.
Sal houdt voor het eerst sinds tijden de badkamer weer eens een beetje droog. Vanavond heeft hij blijkbaar geen zin om 'ruige zee' te spelen. Wanneer hij dat doet, probeert hij zo hoog mogelijk golven te maken in het bad om ze vervolgens over de rand te laten gaan.
"Piraat, piraat," gilt hij dan.
Maar vanavond niet. Vanavond heeft hij geen zin om te spelen en is snel klaar met badtijd.
Nadat Bente Sal in bed heeft gelegd, gaat ze op de bank liggen met haar voeten omhoog. Ze heeft niet veel om handen met Sal, hij luistert altijd ontzettend goed, maar toch is het lekker als hij in bed ligt. Dan hoeft ze even niet zo oplettend zijn. Ze zapt wat op televisie tot dat ze uiteindelijk bij een film aan komt die haar wel leuk lijkt.
Na een kleine twee uur is de film afgelopen en Bente besluit dat het voor haar ook maar tijd is om naar bed te gaan. Misschien dat dan nog wel een aantal pagina's van haar nieuw gekochte boek kan lezen.
De volgende morgen word Bente wakker van onbekende geluiden in haar huis. Het rinkelen van glazen, borden die elkaar zachtjes raken.
Ze springt uit bed en loopt snel, maar behoedzaam, naar de keuken.
Er staat iemand met zijn rug naar haar toe, gezicht naar het fornuis gekeerd. De blonde haren komen haar heel bekend voor maar ze zou niet weten waar van.
Ze zet nog een aantal stappen dichterbij de persoon en wilt net haar hand uitsteken om diegene aan te raken, wanneer hij zich opeens omdraait.
"Jeetje, laat me eens niet zo schrikken op de vroege morgen mam! Heb je toevallig trek in een ontbijtje? Ik ben gebakken eieren aan het maken. Vandaag is het mijn eerste schooldag op de universiteit, dus ik moet goed starten!"
Ze grist haar sleutels van de tafel terwijl ze intussen haar laarzen probeert aan te trekken. Ze werpt nog even een blik in spiegel. Haar haar ziet er verwildert uit en onder haar ogen verschijnen lichte wallen. Ze trekt haar schouders op, niets om je druk over te maken.
Het is nog niet druk op straat. De kinderen uit deze buurt zijn eerst nog even binnen om huiswerk te maken of de dag door te nemen met hun ouders. Ze manoeuvreert de auto van de oprijlaan af, die weg glibbert onder de bladeren. Ik moet dit echt eens opruimen en schoonmaken.
Ze houdt zich netjes aan de maximum snelheid, zich er van bewust dat er toch opeens ergens een kind vandaan kan komen. Achter een auto, achter één van de bosjes. Je weet het maar nooit.
Eenmaal bij school aangekomen ziet ze Sal staan en ze knippert met haar lichten bij wijze van begroeting. Hij rent naar de auto toe en ze stapt uit. Met een flinke vaart komt hij naar toe gerend, de kleine beentjes snel bewegend. Ze vangt hem op in haar armen en draait hem rond in de lucht. Hij gilt van plezier en drukt een dikke kus op haar wang.
Zijn wangen zijn rood van de ietwat koude wind, maar dat staat prachtig bij zijn blauwe ogen. Zijn dikke blonde haren zitten flink door de war.
"We hebben een extra juffrouw mama," zegt hij enthousiast terwijl Bente hem in zijn kinderstoel probeert te zetten.
"Echt waar? En is ze ook een beetje lief voor jullie geweest?"
Hij knikt driftig en zegt: "Ze doet niet zo veel, ze zit alleen maar in hoekje en stelt soms een vraag. Daar moet juf Jenny dan op reageren. Soms loopt ze ook tussen onze tafeltjes door en stelt ze ons een vraag. Ik hoop dat ze blijft."
"Ik ben blij dat je het zo naar je zin hebt liefje," zegt ze lachend.
Ze draait de auto de straat weer uit en rijdt richting huis.
"We hebben ook een nieuwe liedje geleerd!," roept Sal opeens en hij begint te zingen. De rest van de weg naar huis zingt Sal steeds het liedje opnieuw met zijn schrille stemmetje.
Af en toe kijkt Bente in haar binnenspiegel en ziet het hoofdje van Sal meedeinen op het liedje wat hij zingt. Het lijkt alsof hij helemaal in zijn eigen wereldje zit.
Ze rijdt de auto de oprijlaan weer op en intussen zijn er wat kinderen op straat verschenen. Betty, haar buurvrouw, roept haar en zwaait. Bente zwaait terug, maar gebaart naar de deur. Ze heeft op dit moment niet echt zin in praatje.
"Straks!," roept ze terug naar Betty.
Sal rent ondertussen naar binnen om zijn tas weg te leggen en wilt meteen weer terug naar buiten gaan.
"Zo snel ga jij nog niet naar buiten kleine man!," zegt Bente terwijl hij langs haar heen naar buiten probeert te rennen.
"We gaan eerst samen lekker een kopje chocolademelk drinken en je huiswerk bekijken, daarna mag je naar buiten."
"Maar nu is Stevie nog buiten! Als ik later ga dan is hij misschien wel binnen," zegt hij met een beteuterd gezicht. Bente heeft moeite om te weigeren wanneer ze dat lieve gezichtje ziet, maar ze houdt voet bij stuk.
"Je hebt nog tijd zat om met Stevie te spelen vanmiddag."
Even later zitten ze samen aan de tafel en wanneer de warmte van de chocolademelk de glazen van Bente' s bril laat beslaan, komt Sal niet meer bij van het lachen. Hij vindt het steeds weer leuk als ze dat doet, ook al doet ze het elke dag.
Na een half uurtje is de chocolademelk op en is Bente weer op de hoogte wat er op school is gebeurd en wat het huiswerk is.
Nog voordat ze heeft gezegd dat hij van tafel mag, is Sal al weg en de voordeur valt achter hem dicht. Bente staat op, ruimt de kopjes van de tafel en trekt ook haar schoenen aan.
Betty zit nog steeds op haar veranda en verschuift een beetje wanneer Bente naast haar gaat zitten. Ze kijken hoe hun zoontjes spelen in de bladeren samen met de andere kinderen.
"Wat gaat de tijd toch snel hè?," zegt Betty na een aantal minuten.
"Hou op zeg, zie je het al voor je dat ze over een aantal jaar met een meisje voor de deur staan? Waarschijnlijk met steeds een ander meisje? Ik moet er nog even niet aan denken!"
Betty grinnikt en zegt: "Ik weet zeker dat onze jongens samen de scholen gaan veroveren. Iedereen zal dol op ze zijn, zelfs de leraren."
Bente knikt maar geeft geen reactie meer. Ze hoopt dat het inderdaad gebeurd, maar het moet nog wel even duren. Rustig aan de gedachte kunnen wennen en hem blij en vrolijk zien opgroeien. Op dit moment is dat alles wat ze wilt.
Na een uur krijgt Bente het koud en ze staat op om weer richting huis te gaan. Ze roept Sal, die met rode wangen naar haar toe komt rennen.
"Wat gaan we eten mama? En waarom moet ik al naar binnen? Ik ben net pas buiten!"
"Kom lieverd, dan gaan we lekker samen de warmte in. Je hebt morgen weer tijd genoeg om buiten te spelen."
"Maar ik wi-"
"Nee Sal, nou is het genoeg. We gaan naar binnen."
Sal draait zich beteuterd om naar Stevie en haalt zijn schouders op.
"Kom op nou Sal, als ik je nog één keer moet roepen mag je morgen niet meer buiten spelen."
"Ja-ha, ik kom er aan," roept Sal, terwijl hij stampvoetend achter Bente aanloopt naar binnen.
De rest van de namiddag verloopt lekker soepel zoals Bente dat altijd graag wilt. Het eten staat snel op tafel en Sal gedraagt zich als een engeltje. Hij was al snel niet meer boos dat hij naar binnen moest. Een half uur na het eten is het tijd om in bad te gaan en tanden te poetsen voor Sal.
"We gaan het badlied zingen Sal!"
"Badderen, badderen, we gaan lekker badderen," zingt Sal terwijl hij heen en weer wipt op de bank.
"We worden lekker rimpelig en heel erg oud. We worden nat maar toch ook schoon."
"Spetters, spetters, overal spetters! Spit, spat, spot!"
Op het woord spot springt Sal van de bank en rent naar de badkamer. Bente loopt er achter aan en glimlacht.
Sal houdt voor het eerst sinds tijden de badkamer weer eens een beetje droog. Vanavond heeft hij blijkbaar geen zin om 'ruige zee' te spelen. Wanneer hij dat doet, probeert hij zo hoog mogelijk golven te maken in het bad om ze vervolgens over de rand te laten gaan.
"Piraat, piraat," gilt hij dan.
Maar vanavond niet. Vanavond heeft hij geen zin om te spelen en is snel klaar met badtijd.
Nadat Bente Sal in bed heeft gelegd, gaat ze op de bank liggen met haar voeten omhoog. Ze heeft niet veel om handen met Sal, hij luistert altijd ontzettend goed, maar toch is het lekker als hij in bed ligt. Dan hoeft ze even niet zo oplettend zijn. Ze zapt wat op televisie tot dat ze uiteindelijk bij een film aan komt die haar wel leuk lijkt.
Na een kleine twee uur is de film afgelopen en Bente besluit dat het voor haar ook maar tijd is om naar bed te gaan. Misschien dat dan nog wel een aantal pagina's van haar nieuw gekochte boek kan lezen.
De volgende morgen word Bente wakker van onbekende geluiden in haar huis. Het rinkelen van glazen, borden die elkaar zachtjes raken.
Ze springt uit bed en loopt snel, maar behoedzaam, naar de keuken.
Er staat iemand met zijn rug naar haar toe, gezicht naar het fornuis gekeerd. De blonde haren komen haar heel bekend voor maar ze zou niet weten waar van.
Ze zet nog een aantal stappen dichterbij de persoon en wilt net haar hand uitsteken om diegene aan te raken, wanneer hij zich opeens omdraait.
"Jeetje, laat me eens niet zo schrikken op de vroege morgen mam! Heb je toevallig trek in een ontbijtje? Ik ben gebakken eieren aan het maken. Vandaag is het mijn eerste schooldag op de universiteit, dus ik moet goed starten!"
Reacties