'Mam? Ik ben zwanger', zei Maira, terwijl ze de keuken binnen kwam lopen. Ik draaide me om naar haar, niet in staat om wat te zeggen. Haar ogen waren rood, gevuld met tranen. Ik liep op haar af, mijn armen uitgestrekt. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en begon hevig te huilen.
'Het komt allemaal goed lieverd', probeerde ik haar te sussen. Eerst sussen, dan boos worden en om uitleg vragen. Die manier werkte altijd het beste Maira.
Een paar minuten later werd het gehuil minder en wrikte ze zich los uit onze omhelzing. Ze schoof een stoel naar achter en ging zitten aan de eettafel, met haar handen in haar hoofd.
'Van wie ben je zwanger?', vroeg ik, terwijl ik een lichte trilling in mijn stem voelde. Het bleef even stil, ze snikte nog wat en haalde haar neus op.
'Je gaat me toch niet geloven', zei ze, terwijl ze haar hoofd in haar liet rusten. 'Ken je Abel nog?'
Mijn hart sloeg een paar slagen over en even werd ik duizelig. Ik moest mij vasthouden aan de tafel om niet onderuit te gaan.
'A, Abel? Je denkbeeldige vriendje?'
Na drie maanden konden we het niet meer verzwijgen. Haar buik was aan het groeien en we moesten het aan de gemeenschap vertellen. Maar hoe vertel je zoiets wanneer er geen vader is? Wanneer die vader slechts een geest van het bewustzijn is?
Met klamme handen zette ik de borden op tafel. Ik schikte alles nog een keer, zodat ik zeker was dat de omgeving geen afbreuk zou doen aan het nieuws. Nee, zij zouden overleven. Als ze elkaar hielpen dan kwam alles goed, altijd.
Een stevig klop op de deur trok mij uit mijn gedachten en ik hoorde hoe Maira de priester begroette. Samen kwamen ze de keuken binnen en Maira wees hem op zijn stoel.
'Het eten ruikt heerlijk mevrouw Martínez', zei hij, terwijl ik de laatste pan op tafel zette. 'Wat vriendelijk dat u mij uitnodigt hiervoor. Nu, laten we eerst bidden en eten. Daarna hoor ik over de gelegenheid van dit diner.' De priester boog zijn hoofd en prevelde wat overstaanbare woorden. Ik deed met hem mee, net als Maira.
Met klamme handen zette ik de borden op tafel. Ik schikte alles nog een keer, zodat ik zeker was dat de omgeving geen afbreuk zou doen aan het nieuws. Nee, zij zouden overleven. Als ze elkaar hielpen dan kwam alles goed, altijd.
Een stevig klop op de deur trok mij uit mijn gedachten en ik hoorde hoe Maira de priester begroette. Samen kwamen ze de keuken binnen en Maira wees hem op zijn stoel.
'Het eten ruikt heerlijk mevrouw Martínez', zei hij, terwijl ik de laatste pan op tafel zette. 'Wat vriendelijk dat u mij uitnodigt hiervoor. Nu, laten we eerst bidden en eten. Daarna hoor ik over de gelegenheid van dit diner.' De priester boog zijn hoofd en prevelde wat overstaanbare woorden. Ik deed met hem mee, net als Maira.
Na het eten vouwde de priester zijn handen in elkaar en keek eerst mij aan en toen Maira.
'Ik wil jullie hartelijk danken, ook namens Jezus Christus, dat jullie dit heerlijke maal aan mij hebben aangeboden. Nu zou ik graag willen weten waarom jullie mij op deze avond ontboden hebben.'
Ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik wist niet hoe ik hem dit het beste kon vertellen.
'Ik ben zwanger', zei Maria, zonder er omheen te draaien. De priester sloeg een kruis en schraapte zacht zijn keel.
'Zwanger? Maar hoe? En van wie?,' vroeg hij, toen hij weer enigszins zijn stem had gevonden. Zijn verbijsterde blik kon hij echter niet van zijn gezicht halen en zijn wenkbrauwen zaten in een diepe frons.
Ik durfde niets te zeggen en sloeg mijn ogen neer. Maira kon dit alleen aan. Ik zat er alleen bij, mocht de priester een oplossing hebben waar Maira het zelf niet mee eens was.
'Van Abel, maar ik weet ook niet precies hoe', zei ze tegen de priester.
'Abel? Maar je bent nog helemaal niet getrouwd. Je kunt nog helemaal geen gemeenschap hebben gehad met iemand!' De priester verloor bijna zijn zelfbeheersing in de laatste zin terwijl hij opstond en zijn handen op tafel zetten. Hij boog met zijn gezicht dicht naar Maira toe, zijn ogen wijd open gesperd. Ik zag de tranen in haar ogen en ze stotterde: 'Ik heb ook geen gemeenschap gehad priester, met niemand niet. Ik weet ook niet hoe het kan dat ik zwanger ben. Ik ben nog maagd!'
'Ik wil jullie hartelijk danken, ook namens Jezus Christus, dat jullie dit heerlijke maal aan mij hebben aangeboden. Nu zou ik graag willen weten waarom jullie mij op deze avond ontboden hebben.'
Ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik wist niet hoe ik hem dit het beste kon vertellen.
'Ik ben zwanger', zei Maria, zonder er omheen te draaien. De priester sloeg een kruis en schraapte zacht zijn keel.
'Zwanger? Maar hoe? En van wie?,' vroeg hij, toen hij weer enigszins zijn stem had gevonden. Zijn verbijsterde blik kon hij echter niet van zijn gezicht halen en zijn wenkbrauwen zaten in een diepe frons.
Ik durfde niets te zeggen en sloeg mijn ogen neer. Maira kon dit alleen aan. Ik zat er alleen bij, mocht de priester een oplossing hebben waar Maira het zelf niet mee eens was.
'Van Abel, maar ik weet ook niet precies hoe', zei ze tegen de priester.
'Abel? Maar je bent nog helemaal niet getrouwd. Je kunt nog helemaal geen gemeenschap hebben gehad met iemand!' De priester verloor bijna zijn zelfbeheersing in de laatste zin terwijl hij opstond en zijn handen op tafel zetten. Hij boog met zijn gezicht dicht naar Maira toe, zijn ogen wijd open gesperd. Ik zag de tranen in haar ogen en ze stotterde: 'Ik heb ook geen gemeenschap gehad priester, met niemand niet. Ik weet ook niet hoe het kan dat ik zwanger ben. Ik ben nog maagd!'
Drie weken later stond de priester weer aan de deur. Dit keer niet om mee eten, maar om mijn dochter mee te nemen. Naar de kerk, als heilige. Het was onverklaarbaar dat ze zwanger was. Verschillende doktoren hadden haar onderzocht en geconstateerd dat zij, mijn dochter, haar maagdelijkheid niet had verloren. Toen de priester dit nieuws had ontvangen, was hij in alle staten. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje onder de dorpsbewoners en al snel werd duidelijk dat Maira niet thuis kon blijven.
Ze werd lastig gevallen op straat, als ze voor het huis zat te borduren, als ze naar de markt ging. Haar leven was veranderd, net als dat van mij. Er was zelfs een keer 's nachts ingebroken, omdat een vrouw haar zegening wilde bij de bevalling van haar kleinkind. Haar dochter was er slecht aan toe en zou de bevalling waarschijnlijk niet overleven en ze wilde dat Maira met haar mee kwam.
Mijn kind, opeens een heilige. Ik zou gelukkig moeten zijn, dat dit mij was overkomen. Dat ik dit kind had groot gebracht. Maar het enige wat ik voelde was intens verdriet. Het besef dat ik haar niet meer vast zou kunnen houden. Haar geur niet meer zou kunnen opsnuiven.
Ik zei tegen haar dat ze niet achterom moest kijken wanneer ze weg liep. Dat ze met opgeheven hoofd haar toekomst tegemoet zou moeten gaan en mij achter zich zou moeten laten. Ik zou het wel redden, ook in mijn eentje.
En toch deed ze het. Strompelend achter de priester aan, keek ze om. Naar mij. De blik in haar ogen scheurde mijn ziel in tweeën, maar er was niets wat ik voor haar kon doen.
Ze werd lastig gevallen op straat, als ze voor het huis zat te borduren, als ze naar de markt ging. Haar leven was veranderd, net als dat van mij. Er was zelfs een keer 's nachts ingebroken, omdat een vrouw haar zegening wilde bij de bevalling van haar kleinkind. Haar dochter was er slecht aan toe en zou de bevalling waarschijnlijk niet overleven en ze wilde dat Maira met haar mee kwam.
Mijn kind, opeens een heilige. Ik zou gelukkig moeten zijn, dat dit mij was overkomen. Dat ik dit kind had groot gebracht. Maar het enige wat ik voelde was intens verdriet. Het besef dat ik haar niet meer vast zou kunnen houden. Haar geur niet meer zou kunnen opsnuiven.
Ik zei tegen haar dat ze niet achterom moest kijken wanneer ze weg liep. Dat ze met opgeheven hoofd haar toekomst tegemoet zou moeten gaan en mij achter zich zou moeten laten. Ik zou het wel redden, ook in mijn eentje.
En toch deed ze het. Strompelend achter de priester aan, keek ze om. Naar mij. De blik in haar ogen scheurde mijn ziel in tweeën, maar er was niets wat ik voor haar kon doen.
Reacties