Korte verhalen

Iedereen kent de legende van de taxi in de stad. Deze taxi brengt je niet naar waar je heen wilt, maar waar je eigenlijk naar toe zou moeten gaan. Twee van mijn vrienden zeggen ook in de taxi te hebben gezeten. Ik wist niet of ik ze moest geloven. De één kwam uit bij de politie en de ander voor het gebouw van de rechtbank. Ze wilden niet aangeven wat ze daar dan precies moesten doen, maar het was echt gebeurd. Op een dag stond ik zelf ook op een taxi te wachten. Normaal gesproken ga ik altijd met de auto, maar deze stond bij de garage voor de keuring. Het was al donker en de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Ik stond in het licht van de lantaarnpaal boven me, in de hoop dat de chauffeurs me goed zouden zien. Daar heb ik een tijdje staan wachten, tot er eindelijk een taxi vaart minderde en ik in kon stappen. De chauffeur knikte enkel maar toen ik ging zitten en mijn kletsnatte jas naast me had neergelegd. Nog voordat ik had gezegd waar ik naartoe moest, begon de taxi al...

Ik heb me altijd geïrriteerd aan mensen met een slecht gebit. Tanden die scheef staan waardoor het net rotsen lijken die uit rotte schuimpjes komen. Een kleur geel waar zelfs een kanariepiet van zijn stok af valt. En dan de geur. Die vieze geur die uit de mond wanneer mensen met hun hoofd naast me hangen. Die adem die mijn neus bereikt als ze spreken. Nee hoor, niet voor mij. Natuurlijk word ik ook wakker met een adem waar iedereen stijl van achterover zou vallen. Daarom poets ik als eerste mijn tanden. Altijd, na elke maaltijd. Ik glimlach breed in de spiegel en zie mijn perfecte, witte tanden terugstralen. Een glinstering van de zon op mijn tanden verblind me zelfs even. Ik strijk mijn kokerrok recht, mijn blouse trek ik nog wat naar beneden. Klaar voor weer een nieuwe dag aan sollicitaties versturen. Terwijl ik de trap af loop trilt mijn telefoon in mijn hand. Dit gebeurd de laatste paar dagen zo ontzettend veel, dat ik niet meer meteen de neiging heb om meteen te kijken wi...

'Mama, mama', roept de schrille stem van mijn dochter voor de duizendste keer deze dag van ergens ver weg. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wrijf met mijn vingers over de diepe frons in mijn voorhoofd. Om me heen hoor ik nog meer kinderen gillen, van plezier weliswaar, maar mijn hoofd wordt er niet vrolijk van. 'Mama, luister je eigenlijk wel?', vraagt mijn dochter plotseling hard bij mijn oor. Ik kan nog net een vloek omvormen in een diepe zucht. Haar stem galmt na in mijn oren en dreunt in mijn hersenpan. Ik voel een golf van misselijkheid opkomen en slik een paar keer hard. 'Gaat alles goed mama?' Ik pers mijn lippen in een glimlach, open mijn ogen en zie alleen maar één oog van mijn dochter. Ze raakt met het puntje van haar neus net mijn neus niet, zo dichtbij staat ze. Ik ruik de chloorlucht die om haar heen hangt en in haar haar zit. Ik knik zwakjes, de misselijkheid is nog steeds heftig. 'Kijk dan wat ik kan!', roept ze, terwijl ze sne...