De perfecte lach

Ik heb me altijd geïrriteerd aan mensen met een slecht gebit. Tanden die scheef staan waardoor het net rotsen lijken die uit rotte schuimpjes komen. Een kleur geel waar zelfs een kanariepiet van zijn stok af valt.
En dan de geur. Die vieze geur die uit de mond wanneer mensen met hun hoofd naast me hangen. Die adem die mijn neus bereikt als ze spreken. Nee hoor, niet voor mij.
Natuurlijk word ik ook wakker met een adem waar iedereen stijl van achterover zou vallen. Daarom poets ik als eerste mijn tanden. Altijd, na elke maaltijd.

Ik glimlach breed in de spiegel en zie mijn perfecte, witte tanden terugstralen. Een glinstering van de zon op mijn tanden verblind me zelfs even. Ik strijk mijn kokerrok recht, mijn blouse trek ik nog wat naar beneden. Klaar voor weer een nieuwe dag aan sollicitaties versturen.
Terwijl ik de trap af loop trilt mijn telefoon in mijn hand. Dit gebeurd de laatste paar dagen zo ontzettend veel, dat ik niet meer meteen de neiging heb om meteen te kijken wie de afzender is. Het zal wel weer een afwijzing op een vacature waarvan ik allang van ben vergeten dat ik daar op heb gereageerd.
Het zachte gebrom van het Nespresso apparaat dat opwarmt, vult de stille woonkamer. Terwijl mijn koffie loopt, zet ik mijn laptop aan. Het is weer tijd om een nieuwe dag te beginnen.
Ik nip voorzichtig aan de hete drank en probeer zo weinig mogelijk van de vloeistof langs mijn tanden te laten te gaan. Hiermee hou ik mijn tanden ook net even wat witter, terwijl ik toch kan genieten van het vloeibare, zwarte goud.

Drie uur later en de tweede sollicitatie is verstuurd. Tevreden klap ik mijn laptop weer dicht, tijd voor een pauze! Ik zet het koffie apparaat weer aan, luister naar het geluid terwijl ik me nogmaals de laatst verstuurde brief voor mijn ogen haal. Was de aanhef wel goed? Snel pak ik mijn telefoon om te controleren maar als eerste zie ik een vreemd pop up bericht op mijn scherm.

Een nog bredere lach? Kom snel naar onze kliniek SmileAway. Geniet van een korting van wel 50%!

Mijn hart slaat over. Natuurlijk wil ik een nog bredere lach! En voor 50% korting? Kom maar op. Ik tik het telefoonnummer in wat er onder vermeldt staat op mijn telefoon. De vrouw die opneemt zegt dat ik één van de eerste ben die reageert, ik kan zelfs vanmiddag nog langskomen. Opgewonden noteer ik het adres en luister naar de uitleg. De kliniek blijkt hier vlakbij te zijn.

Nadat ik heb opgehangen, kijk ik op de klok. Ik heb nog drie uur voor de afspraak, maar mijn hoofd is niet bij het versturen van sollicitaties. Nee, in gedachten lig ik al in de stoel.

Om half 3 stap ik de deur uit. Veel te vroeg voor een wandeling van 5 minuten, maar ik kan niet meer wachten. Half zenuwachtig, half gelukkig stap ik stevig door. Binnen enkele minuten sta ik voor een groot, wit herenhuis met een bord voor de deur. SmileAway, nummer 41 op de 4de verdieping. Ik bel aan bij het juiste nummer en ik meen dat dezelfde vrouw van de telefoon, ook de deur voor me open doet. Ik stap het trappenhuis binnen, wat versiert is met verschillende schilderijen langs de trap omhoog. Op de meeste staan mensen afgebeeld met een stuk fruit die net de prachtige tanden niet raakt. Onder de ene staat, 'Tast je glazuur niet aan met fruit'. Onder weer een andere staat, 'Fruit toch niet zo gezond?'. Ik loop door en lees bijna alle onderschriften terwijl mijn blik steeds weer naar die tanden terug gaat. Zou ik straks ook zo'n prachtige lach hebben?

Mijn oog valt op een bordje dat aangeeft dat ik op de 4de verdieping ben. Tevens de hoogste verdieping, valt me om vage redenen op. Ik klop op de deur en met een zoemer vliegt deze open.

Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd lacht me toe met ook weer een geweldige glimlach, terwijl ze op staat van haar stoel achter de balie. Een beetje onzeker loop ik in haar richting. Ik ben me opeens heel bewust van alle bewegingen die ik maak en ik voel me houterig. Ze zegt niets, maar knikt alleen bemoedigend terwijl ik haar hand schud. Ze wijst naar een rijtje stoeltjes tegen de muur en ik begrijp dat ik daar kan wachten. Terwijl ik plaats neem valt mijn oog op een aantal tijdschriften die op het tafeltje naast me liggen. Ook daar zijn weer rijen witte tanden en geweldige glimlachen te zien. Ik word er eigenlijk een beetje nerveus van, inmiddels. Ben ik niet gewoon tevreden? Ik besluit maar te blijven zitten, ik ben er nu toch.

Na een minuut of 10 gaat de deur rechts van me open en een man in chirurgisch pak komt tevoorschijn. Zijn mondkapje hangt om zijn nek.

'Mevrouw Dewit?', vraagt hij terwijl hij mijn kant op kijkt. Ik knik, niet in staat om meer te doen. De zenuwen worden nu wel heel erg. De chirurg stapt uit de deuropening en gebaart dat ik hem voor kan gaan de kamer in.

'Gaat u zitten,' zegt de chirurg en hij wijst naar de stoel in het midden van de kamer. Gewoon een ordinaire tandartsstoel. Had ik iets anders verwacht? De stoel is zacht en wanneer de hoofdsteun goed geplaatst word, voel ik een soort van rust over me heen komen. Ik weet zeker dat ik hier goed aan doe. Het eerste prikje komt snel, zonder dat ik zelfs ook maar met de chirurg heb gepraat. Ik wil mijn mond open doen maar de verdoving werkt razendsnel. Het tweede prikje volgt in mijn andere wang, waardoor mijn mond langzaam open zakt. Nog een paar prikjes aan de binnenkant van mijn mond, die ik al niet eens meer voel. Een venijnige prik in mijn arm schiet door heel lichaam. Binnen een paar seconden zak ik weg in een diepe slaap.

'Mevrouw Dewit?'

De stem komt van heel ver en ik weet niet zeker of ik het nu goed gehoord heb. Er zit een dikke mist tussen mijn hersenen en ik voel een ongelofelijke hoofdpijn opkomen.

'Mevrouw Dewit?'

Ik hoor het toch weer, dit keer iets beter en degene is al minder ver weg. Langzaam word ik steeds helderder en de dikke mist trekt weg. Opeens ben ik wakker en ik sper mijn ogen wijd open. Ik kijk de kamer rond en even voel ik een lichte paniek door mijn lichaam gaan. Waar ben ik in hemelsnaam?

'Mevrouw Dewit? Wees niet bang, alles is heel goed gegaan.' Weer die stem. Ik zie een brede glimlach naast me en herken de chirurg.  

'U kunt voorlopig nog even niet praten, uw gezicht moet nog even bijkomen van de narcose. Dit zal ongeveer met een uur tot twee uur wel uitgewerkt zijn. Wilt u het resultaat zien?'

Ik knik slapjes terwijl de chirurg een spiegeltje van de tafel naast hem pakt. Hij houdt het voor me en even lijkt het alsof er een plaatje over heen de spiegel is geplakt van iemand anders.

De mondhoeken zijn richting de oren verder opengesneden en daarna aan beide kanten weer gehecht. De nieuwe mondhoeken zijn omhoog getrokken richting de jukbeenderen waardoor een rij bebloede tanden zichtbaar zijn. De lach die is ontstaan is afgrijselijk, het lijkt een horrorscenario. Ik breng mijn hand naar de spiegel om het plaatje er af te halen, maar in de spiegel zie ik mijn hand dichterbij komen. Mijn adem stokt terwijl mijn andere hand richting mijn gezicht gaat. Ik zie in de spiegel hoe mijn hand over de kapot gesneden wang gaat. Onder mijn vingertoppen voel ik de hechtingen. Een vreemd geluid vormt zich achterin mijn keel. Ik voel gal omhoog komen en slik hard om dit tegen te gaan.
'Bent u niet tevreden, mevrouw Dewit?'