De mist

De wereld is koud, zo vroeg in de morgen.
Mijn voetstappen laten sporen achter in de maagdelijke sneeuw.
De mist hangt als een dikke deken om me heen, zorgt ervoor dat ik tot ongeveer 10 meter voor me kan kijken.
Het laat dikke druppels in mijn wimpers en wenkbrauwen achter.
Er is niets te horen, de wereld gedempt.
Ik loop, maar weet niet waar naar toe.
Ik zie eenden voetstappen naast me, ze leiden naar het bevroren water.
Blijf naast de voetstapjes lopen, sta nu aan de waterkant.
Het ijs roept me, wil dat ik op haar kom staan.
Ik stap op het ijs, hoor het kraken onder mijn gewicht.
Voetje voor voetje schuifel ik verder.
Het ijs begint heviger te protesteren.
Ik voel eerst dat mijn voeten nat worden, vervolgens zak ik helemaal door het ijs.
De wereld om me heen, nog steeds leeg, kan het door het ijs zien.
Kou sluit zich om me heen, het voelt best prettig.
Mijn hart gaat trager kloppen.
In dit dorp, in deze stilte, was altijd weinig te beleven.
Ik laat mijn lichaam voor wat het is, zie mezelf liggen onder het ijs.
Ik reis hoger, kijk bijna neer op het dorp.
Langzaam verdwijnt mijn lichaam, en ook mijn geest is nu verdwenen.