Ik word wakker en wrijf in mijn ogen. Ik voel een puistje, vlak naast mijn oog. Wat een slecht begin van deze dag.
Ik stap uit bed, loop naar mijn eigen badkamer.
Als het goed is zou de butler zo mijn ontbijt wel klaar moeten hebben.
De moeheid is een beetje van me afgevallen en ik stap uit de douche.
Ik kijk in de spiegel en zie dat ik het puistje uit moet knijpen.
Heel mijn gezicht ziet er vlekkerig uit en ik vervloek de chocola die ik gister heb gegeten.
'Rachel, je ontbijt is klaar,' roept Dennis. 'Ik kom eraan!,' roep ik terug.
Smeer nog een laatste laag foundation op mijn gezicht, nu ziet het er iets beter uit.
Wanneer ik beneden kom zegt Dennis: 'Juffrouw, u heeft een puistje op uw voorhoofd die wel wat verzorging kan gebruiken'. 'Een puist op mijn voorhoofd? Daar zat net nog niets! En ik heb een aantal lagen foundation op gedaan,' zeg ik verbaasd. Ik vraag me af hoe het kan dat ik opeens zoveel puistjes heb. Ik kijk nog een keer in de spiegel voor ik weg ga, zie nu 2 puistjes. Nou ja, ik zal toch echt naar school moeten.
Die presentatie wil ik nou ook wel is doen. In de klas komt mijn hele vriendengroep om me heen zitten.
Liesbeth zegt: 'Jeetje Rachel, ik kan zo 5 puistjes zien. Wat heb je gedaan?' 'Ik heb werkelijk geen idee,' zeg ik terug. 'Toen ik wakker werd had ik er één, en nu heb ik er vijf!'
Mijn presentatie is bijna, nadat de leraar zijn ochtendritueel heeft uitgevoerd. Ik voel mijn wangen een beetje borrelen, een heel raar gevoel.
Net alsof er opeens allemaal plantjes uit me wangen schieten. Ik word er een beetje misselijk van en Liesbeth zegt: 'Jezus Rachel, als ik jou was zou ik me ziek melden! Je wangen zitten helemaal onder!' 'Nee, want anders moet ik weer mijn presentatie uit stellen,' antwoord ik boos.
De leraar is klaar en roept me naar voren. Ik voel mijn voorhoofd ook borrelen nu, ik zie mijn klasgenoten met open mond naar me staren. Ongemakkelijk begin ik mijn presentatie, maar niemand luistert.
Ik voel mijn hele gezicht borrelen, mijn klasgenoten beginnen te fluisteren en te wijzen. Ik slik een paar tranen weg, ga verder met mijn presentatie. Het word alleen maar erger, mijn gezicht begint pijn te doen.
'Jongens kom op nou, allemaal even stil!,' zegt de leraar. Mijn misselijkheid gaat niet weg, gal komt omhoog in mijn keel. Ren de klas uit, sprint naar de wc. Wanneer ik ben bijgekomen loop ik het wc hokje uit en kijk in de spiegel. Ik schrik me rot. Mijn ogen zijn nog maar kleine streepjes, net als mijn mond. Mijn hoofd is helemaal opgezwollen, zie allemaal puistjes. Het meest erge is denk ik nog dat ik ook in de spiegel mijn huid zie borrelen.
'Rachel, je ontbijt is klaar,' roept Dennis. 'Ik kom eraan!,' roep ik terug.
Smeer nog een laatste laag foundation op mijn gezicht, nu ziet het er iets beter uit.
Wanneer ik beneden kom zegt Dennis: 'Juffrouw, u heeft een puistje op uw voorhoofd die wel wat verzorging kan gebruiken'. 'Een puist op mijn voorhoofd? Daar zat net nog niets! En ik heb een aantal lagen foundation op gedaan,' zeg ik verbaasd. Ik vraag me af hoe het kan dat ik opeens zoveel puistjes heb. Ik kijk nog een keer in de spiegel voor ik weg ga, zie nu 2 puistjes. Nou ja, ik zal toch echt naar school moeten.
Die presentatie wil ik nou ook wel is doen. In de klas komt mijn hele vriendengroep om me heen zitten.
Liesbeth zegt: 'Jeetje Rachel, ik kan zo 5 puistjes zien. Wat heb je gedaan?' 'Ik heb werkelijk geen idee,' zeg ik terug. 'Toen ik wakker werd had ik er één, en nu heb ik er vijf!'
Mijn presentatie is bijna, nadat de leraar zijn ochtendritueel heeft uitgevoerd. Ik voel mijn wangen een beetje borrelen, een heel raar gevoel.
Net alsof er opeens allemaal plantjes uit me wangen schieten. Ik word er een beetje misselijk van en Liesbeth zegt: 'Jezus Rachel, als ik jou was zou ik me ziek melden! Je wangen zitten helemaal onder!' 'Nee, want anders moet ik weer mijn presentatie uit stellen,' antwoord ik boos.
De leraar is klaar en roept me naar voren. Ik voel mijn voorhoofd ook borrelen nu, ik zie mijn klasgenoten met open mond naar me staren. Ongemakkelijk begin ik mijn presentatie, maar niemand luistert.
Ik voel mijn hele gezicht borrelen, mijn klasgenoten beginnen te fluisteren en te wijzen. Ik slik een paar tranen weg, ga verder met mijn presentatie. Het word alleen maar erger, mijn gezicht begint pijn te doen.
'Jongens kom op nou, allemaal even stil!,' zegt de leraar. Mijn misselijkheid gaat niet weg, gal komt omhoog in mijn keel. Ren de klas uit, sprint naar de wc. Wanneer ik ben bijgekomen loop ik het wc hokje uit en kijk in de spiegel. Ik schrik me rot. Mijn ogen zijn nog maar kleine streepjes, net als mijn mond. Mijn hoofd is helemaal opgezwollen, zie allemaal puistjes. Het meest erge is denk ik nog dat ik ook in de spiegel mijn huid zie borrelen.
Reacties