De terugkeer

Overal hangen pamfletten van mijn lieve kleine jongen.
Diederik is ondertussen al een week verdwenen, er ontbreekt elk spoor.
Miranda zit levenloos op de bank, staart naar een foto van hem.
Ze voelt dat hij nog in leven is, iets in haar zegt dat.
Ze hoort de deurbel gaan, maar ze reageert er niet op.
De politie heeft tenslotte haar sleutels, dus waarom zou ze die grote moeite doen?
Weer gaat de deurbel, dit maal gaat hij langer en indringender.
Met een zucht staat Miranda op, loopt licht gebogen naar de deur.
Ze opent de deur, en daar staat hij.
Haar kleine jongen.
Gescheurde lippen, onder de modder, zijn ene oog dichtgeslagen.
Ze omhelst hem krachtig, maar hij reageert er niet op.
Ze begint te huilen, haar hart stroomt over van geluk.
Hij is weer terug! Ze kan het niet geloven!
'Gaat alles goed lieve jongen? Wat is er er gebeurd? Waar heb je al die tijd gezeten? Met wie was je?
Het enige antwoord dat ze kreeg was dat hij zwijgend zijn schouders ophaalde.
'Kom, dan maak ik een warm bad voor je', zegt Miranda.
Diederik maakt geen aanstalten om achter haar aan te komen, of zelfs zijn jas uit te doen.
Ze loopt naar hem toe en probeert hem in zijn ogen te kijken.
Hij kijkt schuw weg, wil haar blik niet ontmoeten.
Hun blikken kruisen misschien 2 seconden, en Miranda schrikt van wat ze ziet.
Zijn ogen staan vol haat, vol pijn.
'Wat hebben ze toch met je gedaan, mijn lieve jongen', zegt ze eigenlijk meer tegen zichzelf.