Rick stapte aan boord van de Boeing 737. Hij was altijd al een beetje angstig om te vliegen, maar hij moest voor een zakenreis naar Amerika.
De stewardess legde de veiligheidsvoorschriften uit, maar Rick luisterde niet.
Er landde net een vliegtuig, en dat vond hij veel interessanter.
Hij voelde hoe de kleine wieltjes in beweging kwamen onder hem, en hij vroeg zich af hoe die wieltjes dat hele vliegtuig konden dragen.
Ze reden naar de landingsbaan, en het vliegtuig maakte vaart.
Toen ze opstegen had Rick het gevoel dat hij in zijn stoel werd gedrukt en hij werd misselijk.
Toen ze eindelijk wat hoger waren, kreeg hij last van zijn oren. Hij begon driftig op zijn kauwgom te kauwen.
Naast hem zat een ouder echtpaar vrolijk te praten over hun vakantie die er aan zat te komen in Los Angeles. Rick probeerde zich te concentreren op hun gesprek, maar de misselijkheid ging niet weg.
Na 2 uur keek Rick uit zijn raampje en hij zag alleen maar zee.
Ze hadden veel last van turbulentie en dat maakte dat Rick zich nog slechter ging voelen.
Het vliegtuig ging erger schudden en ze hoorde de piloot door de speakers. 'Dames en heren, wij hebben een beetje last van turbulentie, maar zodra we uit de storm zijn zal dat wel ophouden'.
Rick keek naar buiten en zag de bliksem om hem heen. Hij kreeg het benauwd en vroeg aan het oudere echtpaar: 'kunnen we geraakt worden door zo'n bliksemschicht?' De vrouw keek hem aan. 'Ik mag hopen dat dat niet kan gebeuren, anders belanden we dadelijk in de zee!'
Het licht begon te flikkeren in de cabine en iedereen praatte gespannen door elkaar heen.
De stewardessen liepen tussen de rijen stoelen door, om iedereen gerust te stellen.
Toen sprongen de luiken open en de mondkapjes tuimelde naar beneden.
Nu brak de paniek uit en Rick voelde dat zijn hart heel hard ging kloppen.
'Dames en heren, een bliksemschicht heeft ons zojuist geraakt. Gaat u rustig zitten en maakt u zich vooral geen zorgen. We zullen veilig overkomen.
Rick geloofde er niets van. Dit zeiden ze ook altijd in films, en vervolgens stortte het vliegtuig alsnog neer!
Rick schrok toen hij voelde dat hij een beetje loskwam en even in het luchtledige bleef hangen.
Het vliegtuig is toch niet echt aan het neerstorten?
De stewardessen waren de reddingsvesten aan het uitdelen en hij vroeg waarom. 'Just in case, you never know what might happen'.
Het vliegtuig daalde heel snel, en Rick kon een eilandje in de zee zien liggen.
De stewardessen gingen in hun stoelen zitten. De lampjes voor de riemen sprongen aan en ze hoorde de piloot weer door de intercom. 'Beste mensen, we dalen te snel en we zullen een noodlanding in de zee moeten maken. De hulpdiensten zijn al onderweg.'
Rick zag de zee almaar dichterbij komen. Hij pakte de hand van de oude vrouw.
Het was een gigantisch harde klap. Van alles vloog door het vliegtuig heen en Rick hield zijn ogen stijf dicht.
Hij voelde zijn voeten nat worden en hij opende zijn ogen.
Hij had de hand van de oude vrouw nog steeds stevig vast. Toen hij haar hand losliet, viel deze losjes langs de leuning.
De man en de vrouw waren met hun hoofden tegen elkaar aangeslagen.
In paniek maakte Rick zijn riem los en keek om zich heen.
Hij hoorde wat geprevel en hij zag ook 2 andere mensen staan.
Ze waren de lichamen van hun dierbaren uit het vliegtuig aan het halen.
Rick probeerde tussen alle rotzooi naar de deur te gaan, en hij zag een stewardess die net de deur open maakte.
Hij sprong naar buiten en kwam in het water terecht.
Het water was steenkoud!
Hij hoopte maar dat de hulpdiensten snel ter plekke zouden zijn.
Na 3 uur hoorde hij in de verte een stem. Hij opende zijn ogen en zag een man boven zijn hoofd hangen.
Rick probeerde zijn hand vast te pakken, maar hij voelde zijn arm niet meer.
'We hebben hier nog iemand jongens! We moeten hem er snel uit halen, anders verliezen we hem alsnog!'
Rick zag een soort van visnet op hem afkomen en hij werd uit het water gevist.
Hij kreeg een warme deken om zich heen geslagen en Rick werd meteen weggevoerd.
De stewardess legde de veiligheidsvoorschriften uit, maar Rick luisterde niet.
Er landde net een vliegtuig, en dat vond hij veel interessanter.
Hij voelde hoe de kleine wieltjes in beweging kwamen onder hem, en hij vroeg zich af hoe die wieltjes dat hele vliegtuig konden dragen.
Ze reden naar de landingsbaan, en het vliegtuig maakte vaart.
Toen ze opstegen had Rick het gevoel dat hij in zijn stoel werd gedrukt en hij werd misselijk.
Toen ze eindelijk wat hoger waren, kreeg hij last van zijn oren. Hij begon driftig op zijn kauwgom te kauwen.
Naast hem zat een ouder echtpaar vrolijk te praten over hun vakantie die er aan zat te komen in Los Angeles. Rick probeerde zich te concentreren op hun gesprek, maar de misselijkheid ging niet weg.
Na 2 uur keek Rick uit zijn raampje en hij zag alleen maar zee.
Ze hadden veel last van turbulentie en dat maakte dat Rick zich nog slechter ging voelen.
Het vliegtuig ging erger schudden en ze hoorde de piloot door de speakers. 'Dames en heren, wij hebben een beetje last van turbulentie, maar zodra we uit de storm zijn zal dat wel ophouden'.
Rick keek naar buiten en zag de bliksem om hem heen. Hij kreeg het benauwd en vroeg aan het oudere echtpaar: 'kunnen we geraakt worden door zo'n bliksemschicht?' De vrouw keek hem aan. 'Ik mag hopen dat dat niet kan gebeuren, anders belanden we dadelijk in de zee!'
Het licht begon te flikkeren in de cabine en iedereen praatte gespannen door elkaar heen.
De stewardessen liepen tussen de rijen stoelen door, om iedereen gerust te stellen.
Toen sprongen de luiken open en de mondkapjes tuimelde naar beneden.
Nu brak de paniek uit en Rick voelde dat zijn hart heel hard ging kloppen.
'Dames en heren, een bliksemschicht heeft ons zojuist geraakt. Gaat u rustig zitten en maakt u zich vooral geen zorgen. We zullen veilig overkomen.
Rick geloofde er niets van. Dit zeiden ze ook altijd in films, en vervolgens stortte het vliegtuig alsnog neer!
Rick schrok toen hij voelde dat hij een beetje loskwam en even in het luchtledige bleef hangen.
Het vliegtuig is toch niet echt aan het neerstorten?
De stewardessen waren de reddingsvesten aan het uitdelen en hij vroeg waarom. 'Just in case, you never know what might happen'.
Het vliegtuig daalde heel snel, en Rick kon een eilandje in de zee zien liggen.
De stewardessen gingen in hun stoelen zitten. De lampjes voor de riemen sprongen aan en ze hoorde de piloot weer door de intercom. 'Beste mensen, we dalen te snel en we zullen een noodlanding in de zee moeten maken. De hulpdiensten zijn al onderweg.'
Rick zag de zee almaar dichterbij komen. Hij pakte de hand van de oude vrouw.
Het was een gigantisch harde klap. Van alles vloog door het vliegtuig heen en Rick hield zijn ogen stijf dicht.
Hij voelde zijn voeten nat worden en hij opende zijn ogen.
Hij had de hand van de oude vrouw nog steeds stevig vast. Toen hij haar hand losliet, viel deze losjes langs de leuning.
De man en de vrouw waren met hun hoofden tegen elkaar aangeslagen.
In paniek maakte Rick zijn riem los en keek om zich heen.
Hij hoorde wat geprevel en hij zag ook 2 andere mensen staan.
Ze waren de lichamen van hun dierbaren uit het vliegtuig aan het halen.
Rick probeerde tussen alle rotzooi naar de deur te gaan, en hij zag een stewardess die net de deur open maakte.
Hij sprong naar buiten en kwam in het water terecht.
Het water was steenkoud!
Hij hoopte maar dat de hulpdiensten snel ter plekke zouden zijn.
Na 3 uur hoorde hij in de verte een stem. Hij opende zijn ogen en zag een man boven zijn hoofd hangen.
Rick probeerde zijn hand vast te pakken, maar hij voelde zijn arm niet meer.
'We hebben hier nog iemand jongens! We moeten hem er snel uit halen, anders verliezen we hem alsnog!'
Rick zag een soort van visnet op hem afkomen en hij werd uit het water gevist.
Hij kreeg een warme deken om zich heen geslagen en Rick werd meteen weggevoerd.
Reacties