Merel wordt wakker. Ze hoort vaag de stem van haar dokter.
Ze probeert haar ogen open te doen, maar deze zijn nog steeds dicht geplakt.
Ze kan niet bewegen, ze is nog helemaal verdoofd.
Merel komt langzaam wat meer bij haar positieven en hoort de dokter nu duidelijk.
'Oké, we gaan beginnen met de keizersnede. Mag ik de scalpel?'
Merel luistert vol ongeloof. Ze moeten nog met haar operatie beginnen terwijl ze alweer wakker is?!
Op dat moment voelt ze een helse pijn in haar onderbuik, die doortrekt naar boven. Haar buik word open gesneden over de blauwe lijn die de dokter ervoor op haar buik had getekend!
'De hartslag gaat flink omhoog dokter', hoort Merel de anesthesist zeggen.
'Natuurlijk gaat mijn hartslag omhoog! Ik ben verdomme wakker jongens!', wil Merel schreeuwen.
Er komt geen geluid uit haar keel.
'Oké, de incisie is klaar. Laten we deze baby ter wereld helpen', zegt de dokter na een paar seconden.
Merel voelt zich flauw en de stekende pijn in haar onderbuik houd aan.
Haar ogen tranen door het plakband heen, en ze hoopt dat de anesthesist het snel ziet.
Merel voelt hoe ze in haar baarmoeder bezig zijn. Het lijkt alsof ze haar ingewanden voelt verschuiven.
'Eh, dokter? Kan een patiënt huilen tijdens de verdoving?', hoort Merel haar zeggen.
Goddank! Ze heeft het gezien, ik ben gewoon wakker hoor!
Er word een plakbandje van haar oog gehaald en haar oog springt open.
Merel kijkt met angstige ogen om haar heen.
'Godverdomme jongens! Handen er uit, nu! Ze is wakker!', roept de dokter verschrikt.
Merel voelt meteen een aantal prikken in haar arm en ze krijgt een soort van gasmasker voor.
Na die helse pijn voelt ze zich eindelijk weer wat rustiger worden.
Reacties