Doorgaan naar hoofdcontent

Het afscheid

Hoi papa en mama,

Nooit vonden jullie me op tijd.
Ook deze keer zal dat niet gebeuren.
Tegen de tijd dat jullie deze brief vinden, ben ik al niet meer onder jullie.
Op internet heb ik gezocht wat er gebeurt als je jezelf ophangt.
Jullie dachten dat ik te dom was om dat op te zoeken, maar hieronder staat wat Wikipedia er over zegt:


Toegepast als (zelf)moord methode kan verhanging tot het volgende leiden:
  1. (gedeeltelijk) afknellen van de halsslagaders, dood door zuurstoftekort in de hersenen.
  2. dichtsnoering van de luchtpijp: dood door verstikking.
  3. prikkeling van zintuigen in de sinus caroticus: dood door reflectoire hartstilstand.
Ook heb gevonden dat het geen pijnlijk iets is, dus zal ik maar weinig lijden.
Maar ja, wat maakt dat jullie uit.
Ik heb een mooi roze touw uitgezocht, mijn lievelingskleur.
Waarschijnlijk wisten jullie dit niet.
Jullie hielden je nooit met mij bezig.
Op school dachten jullie dat het goed ging, maar dat ging het niet.
Mijn cijfers waren niet goed, en elke dag werd ik gepest.
Er werden lelijke dingen over mij gezegd, veel vrienden had ik niet.
Eigenlijk had ik geen enkele vriend.
Bij niemand kon ik terecht om te vertellen wat er in mijn hoofd omging.
Iedereen liep met een grote boog om mij heen.
Doordat ik van jullie met dat stomme busje moest, was ik anders.
Nou, ik hoop dat jullie nu trots zijn.
Ik heb mezelf uit mijn rolstoel gesleept en ben op deze stoel geklommen.
Jullie zullen je niet afvragen waarom ik dit heb gedaan, maar toch zeg ik het.
Jullie hielden niet van me, omdat ik gehandicapt was.
Ik was een te grote zorg voor jullie, die jullie niet aan konden.
Jullie zouden mij nooit accepteren zoals ik echt was.
Dit geldt voor iedereen die mij kende.
Iedereen was ik tot last.
Maar nu niet meer.
Ik hoop dat jullie nog met jezelf kunnen leven na dit.
Dat zal best, jullie zullen opgelucht zijn dat ik er niet meer ben.
Zo, ik denk dat ik alles wel op heb geschreven nu.
Binnen 5 minuten na deze zin leef ik niet meer.
Ik heb al geoefend.

Tot nooit.

Reacties

Populaire posts van deze blog

De engel in vermomming

'Mam? Ik ben zwanger', zei Maira, terwijl ze de keuken binnen kwam lopen. Ik draaide me om naar haar, niet in staat om wat te zeggen. Haar ogen waren rood, gevuld met tranen. Ik liep op haar af, mijn armen uitgestrekt. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en begon hevig te huilen. 'Het komt allemaal goed lieverd', probeerde ik haar te sussen. Eerst sussen, dan boos worden en om uitleg vragen. Die manier werkte altijd het beste Maira. Een paar minuten later werd het gehuil minder en wrikte ze zich los uit onze omhelzing. Ze schoof een stoel naar achter en ging zitten aan de eettafel, met haar handen in haar hoofd. 'Van wie ben je zwanger?', vroeg ik, terwijl ik een lichte trilling in mijn stem voelde. Het bleef even stil, ze snikte nog wat en haalde haar neus op. 'Je gaat me toch niet geloven', zei ze, terwijl ze haar hoofd in haar liet rusten. 'Ken je Abel nog?' Mijn hart sloeg een paar slagen over en even werd ik duizelig. Ik moes...

Het gezicht

Ik heb geen idee wat er vanochtend is gebeurd, maar volgens mij word ik gek. Ik heb besloten om het vast te leggen, zodat ik niet kan gaan twijfelen aan mijzelf en dat jullie hopelijk een verklaring hebben. Mijn handen zijn nat van het zweet en mijn mond is droog. De voordeur sloeg eerst hard dicht en daarna hoorde ik iemand de hal door rennen. De voetstappen stopten voor mijn kamer, maar toen ik voorzichtig de deur open deed was er niemand te zien. Er kan verder niemand mijn appartement in en dat is juist het enge. Ik woon alleen, ik heb geen huisgenoten of iemand anders die de sleutels van mijn appartement heeft. Wat er dus in mijn huis is geweest, of nog steeds is, ik zou het niet weten maar het kan zelf naar binnen.. Ik heb wel eens eerder gehad dat er onverklaarbare dingen gebeuren in mijn huis. Zo verschuift er wel eens een potje, wanneer ik er net niet naar kijk. Of het scherm van mijn telefoon wat opeens aan springt, terwijl er helemaal g...

[BizarBericht] Dit zal je leren

Soms lees je wel eens een bizar bericht in de krant. Je vraagt je af wat er aan vooraf ging, of misschien hoe het is afgelopen. In de kopjes met [BizarBericht] zal ik je mijn versie van het verhaal vertellen!   Mariana loopt op haar tenen door verschillenden straten, als een schaduw, die haar man achtervolgt. Ze heeft geen idee waar hij naartoe gaat. Deze buurt is totaal onbekend voor haar. Hij gaat weer een hoek om, het volgende straatje in. Ze sluipt naar de hoek van de straat en gluurt om de hoek. Hij is al bijna weer de volgende hoek om, wanneer hij zich plots omdraait. Ze trekt haar hoofd terug en voelt haar hart kloppen in haar keel. Ze blijft nog even staan, bang om zo snel alweer te kijken. Na een aantal seconden spiekt ze toch om het hoekje en haar man is niet meer te zien. Ze rent naar het einde van het straatje, het geluid van haar hakken weerkaatst tegen de muren van de huizen. Op het punt waar haar man stilstond, kijkt ze weer de hoek om. Daar ziet ze hem no...