Elke dag heb ik hetzelfde ritueel, al bijna 30 jaar lang.
Samen met mijn man doe ik dit elke dag, we doen allebei ons eigen ding.
Alles samen als een team.
Ik ga als eerst het bed uit, en kus mijn man wakker.
Daarna ga ik de badkamer in en blijf daar ongeveer een half uur in.
Vervolgens komt mijn man uit bed, en als ik klaar ben in de badkamer gaat hij er in.
Hij doet er maar een kwartiertje over, hij heeft tenslotte geen haar meer om goed te doen.
Wanneer hij onder de douche staat, sta ik voor de kaptafel mijn make up te doen.
Meestal lopen we tegelijkertijd naar beneden om het ontbijt te maken.
Vandaag is het maandag, dus maak ik gekookte eieren en daar bak ik wat spek bij.
Mijn man snijdt de tomaten in dunne schijfjes, zodat onze boterhammen niet zo dik belegd zijn.
Terwijl ik de spek lekker knapperig laat worden, dekt mijn man de tafel en zet de thee.
Ik laat de eieren schrikken en pel de eieren, omdat mijn man dat niet meer zo goed kan.
Vervolgens snijdt hij de eieren in de eiersnijder, en ik smeer boter op de boterhammen.
Ook schenk ik de thee in, zodat deze alvast wat kan afkoelen.
We beleggen onze boterhammen ook hetzelfde.
Eerst een klein beetje ei, vervolgens een beetje spek en als laatste de dun gesneden tomaten.
Daarna leggen we er nog een boterham boven op, en snijden dit in vieren.
Ik ben meestal net iets eerder klaar met eten, maar mijn man heeft altijd eerder zijn thee op.
We eten altijd in stilte.
Wanneer ik ons ritueel elke ochtend zie, maakt mij dat gelukkig.
Ik hou zielsveel van de man die tegenover zit, waar ik al bijna 50 jaar mee samen ben.
Ooit op een dag zal dit ophouden, dit weet ik heel goed.
Daarom leven we heel erg in het nu.
Vandaag gaan we naar de dierentuin, samen met onze dochter en schoonzoon.
Ik verheug me er op om mijn kleinkind weer te zien, het is zo'n levendig jochie!
Zoals altijd ruim ik de tafel af en vul de vaatwasser.
We hebben nog een half uurtje voordat onze dochter voor de deur zal staan om ons op te halen.
Ik zet de radio aan en luister naar het nieuws, waar de laatste tijd alleen nog maar verschrikkelijke dingen op te horen zijn.
Mijn man loopt naar de deur en pakt de krant, die hij ook nog even snel gaat lezen voordat we gaan.
Nu ik rustig zit, moet ik toch weer denken over het lot dat misschien wel binnenkort komen gaat.
Ik word er erg verdrietig van, en probeer aan iets anders te denken.
In al mijn herinneringen is mijn man, en daarna de gedachte dat hij er niet meer is.
De bel gaat en schrik op uit mijn gedachten.
Is het nu al 10 uur?
'Oma opa! Oma opa,' hoor ik een stemmetje achter de deur roepen.
Met een glimlach doe ik de deur open en ik vergeet mijn zorgen.
Op de terugweg is Bart ontzettend druk. Hij babbelt aan één stuk door, en af en toe versta ik een woordje als dier, of opifant.
Hij heeft vandaag heel veel dieren gezien en flinke afstanden gelopen.
Het verbaast me dat hij nog niet moe is.
Ondertussen is het 7 uur, en ik geloof dat hij rond 8 uur naar bed toe moet.
Tegen de tijd dat we thuis zijn is het 9 uur, en Bart ligt te slapen in zijn kinderstoeltje.
We stappen de auto uit, kussen iedereen gedag en bedanken hun voor de leuke dag.
Na een film te hebben gekeken besluiten we maar naar bed te gaan.
Het is 12 uur en Bart heeft mij aardig uitgeput.
Hij wilde telkens opgepakt worden, dan weer terug op de grond, dan weer een handje en dan weer een kusje of knuffel.
Het ochtendlicht schijnt door een gleufje van de gordijnen onze slaapkamer in.
Ik ben in paniek.
Slecht geslapen, naar gedroomd.
Deze ochtend begint niet goed.
Er is iets aan de hand.
Ik mis iets.
Voor het eerst sinds jaren wil ik mijn bed niet uit.
Ik voel naast me en ik weet dat het over is.
Zachtjes ga ik tegen mijn man aanliggen, alsof hij breekbaar is.
Er gaat een rilling over mijn rug.
Hij voelt koud.
Dit moment moet nog eventjes duren.
De dekens en ik houden hem wel warm.
Samen met mijn man doe ik dit elke dag, we doen allebei ons eigen ding.
Alles samen als een team.
Ik ga als eerst het bed uit, en kus mijn man wakker.
Daarna ga ik de badkamer in en blijf daar ongeveer een half uur in.
Vervolgens komt mijn man uit bed, en als ik klaar ben in de badkamer gaat hij er in.
Hij doet er maar een kwartiertje over, hij heeft tenslotte geen haar meer om goed te doen.
Wanneer hij onder de douche staat, sta ik voor de kaptafel mijn make up te doen.
Meestal lopen we tegelijkertijd naar beneden om het ontbijt te maken.
Vandaag is het maandag, dus maak ik gekookte eieren en daar bak ik wat spek bij.
Mijn man snijdt de tomaten in dunne schijfjes, zodat onze boterhammen niet zo dik belegd zijn.
Terwijl ik de spek lekker knapperig laat worden, dekt mijn man de tafel en zet de thee.
Ik laat de eieren schrikken en pel de eieren, omdat mijn man dat niet meer zo goed kan.
Vervolgens snijdt hij de eieren in de eiersnijder, en ik smeer boter op de boterhammen.
Ook schenk ik de thee in, zodat deze alvast wat kan afkoelen.
We beleggen onze boterhammen ook hetzelfde.
Eerst een klein beetje ei, vervolgens een beetje spek en als laatste de dun gesneden tomaten.
Daarna leggen we er nog een boterham boven op, en snijden dit in vieren.
Ik ben meestal net iets eerder klaar met eten, maar mijn man heeft altijd eerder zijn thee op.
We eten altijd in stilte.
Wanneer ik ons ritueel elke ochtend zie, maakt mij dat gelukkig.
Ik hou zielsveel van de man die tegenover zit, waar ik al bijna 50 jaar mee samen ben.
Ooit op een dag zal dit ophouden, dit weet ik heel goed.
Daarom leven we heel erg in het nu.
Vandaag gaan we naar de dierentuin, samen met onze dochter en schoonzoon.
Ik verheug me er op om mijn kleinkind weer te zien, het is zo'n levendig jochie!
Zoals altijd ruim ik de tafel af en vul de vaatwasser.
We hebben nog een half uurtje voordat onze dochter voor de deur zal staan om ons op te halen.
Ik zet de radio aan en luister naar het nieuws, waar de laatste tijd alleen nog maar verschrikkelijke dingen op te horen zijn.
Mijn man loopt naar de deur en pakt de krant, die hij ook nog even snel gaat lezen voordat we gaan.
Nu ik rustig zit, moet ik toch weer denken over het lot dat misschien wel binnenkort komen gaat.
Ik word er erg verdrietig van, en probeer aan iets anders te denken.
In al mijn herinneringen is mijn man, en daarna de gedachte dat hij er niet meer is.
De bel gaat en schrik op uit mijn gedachten.
Is het nu al 10 uur?
'Oma opa! Oma opa,' hoor ik een stemmetje achter de deur roepen.
Met een glimlach doe ik de deur open en ik vergeet mijn zorgen.
Op de terugweg is Bart ontzettend druk. Hij babbelt aan één stuk door, en af en toe versta ik een woordje als dier, of opifant.
Hij heeft vandaag heel veel dieren gezien en flinke afstanden gelopen.
Het verbaast me dat hij nog niet moe is.
Ondertussen is het 7 uur, en ik geloof dat hij rond 8 uur naar bed toe moet.
Tegen de tijd dat we thuis zijn is het 9 uur, en Bart ligt te slapen in zijn kinderstoeltje.
We stappen de auto uit, kussen iedereen gedag en bedanken hun voor de leuke dag.
Na een film te hebben gekeken besluiten we maar naar bed te gaan.
Het is 12 uur en Bart heeft mij aardig uitgeput.
Hij wilde telkens opgepakt worden, dan weer terug op de grond, dan weer een handje en dan weer een kusje of knuffel.
Het ochtendlicht schijnt door een gleufje van de gordijnen onze slaapkamer in.
Ik ben in paniek.
Slecht geslapen, naar gedroomd.
Deze ochtend begint niet goed.
Er is iets aan de hand.
Ik mis iets.
Voor het eerst sinds jaren wil ik mijn bed niet uit.
Ik voel naast me en ik weet dat het over is.
Zachtjes ga ik tegen mijn man aanliggen, alsof hij breekbaar is.
Er gaat een rilling over mijn rug.
Hij voelt koud.
Dit moment moet nog eventjes duren.
De dekens en ik houden hem wel warm.
Reacties