Eindelijk heb ik mijn ouders over kunnen halen en is het zover. Vandaag is mijn eerste balletles! Vorige week hebben we alle spulletjes gekocht, inclusief de balletschoentjes waar ik het allemaal voor doe.
Ik ben niet zo'n typisch mooi meisje, zoals je een ballerina graag ziet. Mijn haar is kort en felrood. Ik weeg net iets te veel, eigenlijk te veel. Ik ben niet charmant lang, maar klein en onhandig. Gracieus kan je me dus niet noemen.
Mijn maillot hebben we opnieuw moeten kopen. Ik schaamde me dat ik hem niet aankreeg, hoe hoog ik ook sprong om hem mee te laten bewegen. Zo'n ding is toch altijd elastisch? En dan toch kom ik er niet in. Ik hoorde een scheurend geluid, en toen ik in de spiegel keek zag ik dat ik er een gat in had getrokken. Met een rood hoofd liep ik naar beneden, met de maillot nog aan. Ik hoorde mijn broertje lachen toen ik langs hem liep, en voor ik het wist stond ik huilend voor mijn moeder. Samen zijn we weer terug gegaan naar de winkel, waar ik uiteindelijk een maat kreeg die nieuw voor mij was. Maat 44, ik ben 16. Ik kon wel door de grond zakken toen ik de verkoopster zag kijken naar me.
En nu sta ik hier, voor het imposante gebouw. Ik durf nog niet naar binnen, ik moet nog even de moed bij elkaar rapen. Ik begin vandaag eerder dan de andere meisjes, zodat ik alvast wat kan leren en niet helemaal als een mislukkeling op de balletvloer sta. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn keel en ik stap de eerste trede van het bordes op. Twijfelend blijf ik zo even staan, en uiteindelijk heb ik dan toch de moed gevonden. Vastberaden loop ik de treden verder op en pak de mooie handgreep van de deur. Ik zie een mooi meisje zitten bij de balie, en onwillekeurig richt ik mijn blik naar de grond. Ik zal toch naar toe moeten, ik heb namelijk geen idee waar ik naartoe moet. Met kleine stapjes loop ik richting de balie en vraag zachtjes: 'Eh, sorry mevrouw. Ik heb hier vandaag mijn eerste les en ik weet niet zo goed waar ik heen moet'. Nog steeds kijk ik naar de grond en ik vraag me af of ze me wel verstaan heeft.
'Kom maar met mij mee,' zegt ze vriendelijk tegen me. 'Ik zal je laten zien waar je je kunt omkleden, waar de kluisjes zijn en waar de zaal is'.
Ik schuifel achter haar aan en kijk naar haar rug. Haar hoge hakken klikken op de vloer terwijl ze met een rechte rug door de gangen loopt. Ondertussen ben ik de weg allang kwijt. Uit het niets stopt ze, waardoor ik bijna tegen haar aanbots.
'Hier hebben we de kleedkamer en de douches. In de ruimte hiernaast staan de kluisjes en achter deze deur,' zegt ze terwijl ze zich omdraait,' is de balletzaal'. Terwijl ze zich omdraait zwaaien haar mooie, blonde haren ook mee. Ik stamel een bedankje en loop richting de kleedkamer. Heel snel kleed ik me om, niemand hoeft mijn blote benen te zien. Onzeker ga ik voor de spiegel staan, en vraag me in stilte af waarom ik hieraan ben begonnen. Het enige waar ik trots op ben, zijn de mooie schoentjes aan mijn voeten. Ik probeer op mijn tenen te gaan staan, maar ik val vrijwel direct weer terug. Als je dit al niet eens kan, kun je je beter weer omkleden. Ik negeer mijn gedachten en loop richting de kluisjes om mijn spullen op te bergen. Vervolgens ga ik richting de zaal, mijn klamme handen veeg ik snel aan mijn maillot af.
Ik open de deur en ik hoor de zachte tonen van klassieke muziek. De zaal is heel groot, en aan alle muren hangen spiegels. In het midden staat een mooie, slanke vrouw. Haar bruine haar zit in een mooie knot, en haar handen werken elegant mee met haar lichaam. Ik kuch zachtjes en midden in haar beweging houdt ze stil.
'Jij moet Denise zijn,' zegt ze met een zachte stem. Ik knik, mijn keel is droog van de zenuwen. Ze maakt een pirouette en loopt vervolgens op haar tenen naar me toe. Ze schudt mijn klamme hand, en even heb ik het idee dat ook zij haar hand aan haar maillot afsmeert. In plaats daarvan houdt ze mijn pink vast en trekt me zachtjes naar de zijkant van de ruimte. Er zijn lange steunen bevestigd aan de muur en ze legt mijn hand er op.
'Bras allongés,' zegt ze terwijl ze haar armen uitstrekt. Ik doe haar onhandig na, en de spiegels bevestigen dit iets te duidelijk. Ze maakt nog een aantal beweging aan de steun en ik probeer haar wanhopig na te doen. Ze lijkt alleen nog maar Frans te praten.
'We gaan eens beginnen om te kijken hoelang je op je tenen kunt staan'.
Ik hou me vast aan de steun en merk dat het zo al beter gaat dan in de kleedkamer. Langzaam telt ze de secondes en na twintig seconden voel ik mijn onderbenen al branden. Snel zet ik mijn voeten terug op de grond voor het te pijnlijk gaat worden. Het lijkt alsof mijn lerares afkeurend kijkt.
'Dit gaan we even opnieuw proberen. Ik wil dat je het minimaal een minuut volhoudt en dit zullen we tien keer herhalen zodat je benen hier aan gaan wennen. Dit is tenslotte de basis van ballet'.
Ik ga weer op mijn tenen staan maar voel al direct het protesteren van mijn benen. Ik zit pas op dertig seconden. Na een slopende minuut vraag ik me af waarom ik dit wil doen.
'Tien seconden pauze en dan de volgende,' zegt ze, met een wat ongeduldige ondertoon. Ik staar naar mezelf in de spiegel en voel me een lompe koe. Ik vecht tegen de tranen die de laatste tijd steeds sneller omhoog komen. Mijn lerares gaat weer op haar tenen en ik volg haar voorbeeld. Ik ben nog geen vijf minuten bezig en eigenlijk heb ik al geen zin meer. Het enige wat ik zie, is mijn lichaam in de spiegels. Mijn onderbenen worden pijnlijker en langzaam gaan de tranen toch lopen. Mijn rechtervoet kan niet meer blijven staan en voor ik het weet lig ik op de grond. Mijn enkel doet ontzettend veel pijn, en mijn lerares kijkt me vol ongeloof aan.
'Denise, ik wil niet heel onaardig doen maar het lijkt me beter als je eerst wat gewicht verliest voordat je echt overweegt om balletdanseres te worden'.
Het lijkt alsof de wereld onder me wegzakt. Ik probeer op te staan en voel de pijnscheuten door mijn enkel schieten. Toch zet ik door en de tranen stromen over mijn wangen. Ik hink richting de deur en ik werp een laatste blik op de zaal waarin ik mijn leven had willen doorbrengen. Ik smijt de deur achter me dicht en pak mijn spullen uit mijn kluisje. Ik loop langs de vrouw achter de balie, die me achterna komt. Ik schud haar arm los en strompel richting de uitgang. Buiten ga ik op de onderste trede van het bordes zitten en ik besef me dat ik mijn balletpakje nog aan heb. Ik trek de balletschoentjes uit en sta weer op. Voordat ik op de fiets stap, gooi ik de schoentjes weg in de prullenbak.
Ik ben niet zo'n typisch mooi meisje, zoals je een ballerina graag ziet. Mijn haar is kort en felrood. Ik weeg net iets te veel, eigenlijk te veel. Ik ben niet charmant lang, maar klein en onhandig. Gracieus kan je me dus niet noemen.
Mijn maillot hebben we opnieuw moeten kopen. Ik schaamde me dat ik hem niet aankreeg, hoe hoog ik ook sprong om hem mee te laten bewegen. Zo'n ding is toch altijd elastisch? En dan toch kom ik er niet in. Ik hoorde een scheurend geluid, en toen ik in de spiegel keek zag ik dat ik er een gat in had getrokken. Met een rood hoofd liep ik naar beneden, met de maillot nog aan. Ik hoorde mijn broertje lachen toen ik langs hem liep, en voor ik het wist stond ik huilend voor mijn moeder. Samen zijn we weer terug gegaan naar de winkel, waar ik uiteindelijk een maat kreeg die nieuw voor mij was. Maat 44, ik ben 16. Ik kon wel door de grond zakken toen ik de verkoopster zag kijken naar me.
En nu sta ik hier, voor het imposante gebouw. Ik durf nog niet naar binnen, ik moet nog even de moed bij elkaar rapen. Ik begin vandaag eerder dan de andere meisjes, zodat ik alvast wat kan leren en niet helemaal als een mislukkeling op de balletvloer sta. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn keel en ik stap de eerste trede van het bordes op. Twijfelend blijf ik zo even staan, en uiteindelijk heb ik dan toch de moed gevonden. Vastberaden loop ik de treden verder op en pak de mooie handgreep van de deur. Ik zie een mooi meisje zitten bij de balie, en onwillekeurig richt ik mijn blik naar de grond. Ik zal toch naar toe moeten, ik heb namelijk geen idee waar ik naartoe moet. Met kleine stapjes loop ik richting de balie en vraag zachtjes: 'Eh, sorry mevrouw. Ik heb hier vandaag mijn eerste les en ik weet niet zo goed waar ik heen moet'. Nog steeds kijk ik naar de grond en ik vraag me af of ze me wel verstaan heeft.
'Kom maar met mij mee,' zegt ze vriendelijk tegen me. 'Ik zal je laten zien waar je je kunt omkleden, waar de kluisjes zijn en waar de zaal is'.
Ik schuifel achter haar aan en kijk naar haar rug. Haar hoge hakken klikken op de vloer terwijl ze met een rechte rug door de gangen loopt. Ondertussen ben ik de weg allang kwijt. Uit het niets stopt ze, waardoor ik bijna tegen haar aanbots.
'Hier hebben we de kleedkamer en de douches. In de ruimte hiernaast staan de kluisjes en achter deze deur,' zegt ze terwijl ze zich omdraait,' is de balletzaal'. Terwijl ze zich omdraait zwaaien haar mooie, blonde haren ook mee. Ik stamel een bedankje en loop richting de kleedkamer. Heel snel kleed ik me om, niemand hoeft mijn blote benen te zien. Onzeker ga ik voor de spiegel staan, en vraag me in stilte af waarom ik hieraan ben begonnen. Het enige waar ik trots op ben, zijn de mooie schoentjes aan mijn voeten. Ik probeer op mijn tenen te gaan staan, maar ik val vrijwel direct weer terug. Als je dit al niet eens kan, kun je je beter weer omkleden. Ik negeer mijn gedachten en loop richting de kluisjes om mijn spullen op te bergen. Vervolgens ga ik richting de zaal, mijn klamme handen veeg ik snel aan mijn maillot af.
Ik open de deur en ik hoor de zachte tonen van klassieke muziek. De zaal is heel groot, en aan alle muren hangen spiegels. In het midden staat een mooie, slanke vrouw. Haar bruine haar zit in een mooie knot, en haar handen werken elegant mee met haar lichaam. Ik kuch zachtjes en midden in haar beweging houdt ze stil.
'Jij moet Denise zijn,' zegt ze met een zachte stem. Ik knik, mijn keel is droog van de zenuwen. Ze maakt een pirouette en loopt vervolgens op haar tenen naar me toe. Ze schudt mijn klamme hand, en even heb ik het idee dat ook zij haar hand aan haar maillot afsmeert. In plaats daarvan houdt ze mijn pink vast en trekt me zachtjes naar de zijkant van de ruimte. Er zijn lange steunen bevestigd aan de muur en ze legt mijn hand er op.
'Bras allongés,' zegt ze terwijl ze haar armen uitstrekt. Ik doe haar onhandig na, en de spiegels bevestigen dit iets te duidelijk. Ze maakt nog een aantal beweging aan de steun en ik probeer haar wanhopig na te doen. Ze lijkt alleen nog maar Frans te praten.
'We gaan eens beginnen om te kijken hoelang je op je tenen kunt staan'.
Ik hou me vast aan de steun en merk dat het zo al beter gaat dan in de kleedkamer. Langzaam telt ze de secondes en na twintig seconden voel ik mijn onderbenen al branden. Snel zet ik mijn voeten terug op de grond voor het te pijnlijk gaat worden. Het lijkt alsof mijn lerares afkeurend kijkt.
'Dit gaan we even opnieuw proberen. Ik wil dat je het minimaal een minuut volhoudt en dit zullen we tien keer herhalen zodat je benen hier aan gaan wennen. Dit is tenslotte de basis van ballet'.
Ik ga weer op mijn tenen staan maar voel al direct het protesteren van mijn benen. Ik zit pas op dertig seconden. Na een slopende minuut vraag ik me af waarom ik dit wil doen.
'Tien seconden pauze en dan de volgende,' zegt ze, met een wat ongeduldige ondertoon. Ik staar naar mezelf in de spiegel en voel me een lompe koe. Ik vecht tegen de tranen die de laatste tijd steeds sneller omhoog komen. Mijn lerares gaat weer op haar tenen en ik volg haar voorbeeld. Ik ben nog geen vijf minuten bezig en eigenlijk heb ik al geen zin meer. Het enige wat ik zie, is mijn lichaam in de spiegels. Mijn onderbenen worden pijnlijker en langzaam gaan de tranen toch lopen. Mijn rechtervoet kan niet meer blijven staan en voor ik het weet lig ik op de grond. Mijn enkel doet ontzettend veel pijn, en mijn lerares kijkt me vol ongeloof aan.
'Denise, ik wil niet heel onaardig doen maar het lijkt me beter als je eerst wat gewicht verliest voordat je echt overweegt om balletdanseres te worden'.
Het lijkt alsof de wereld onder me wegzakt. Ik probeer op te staan en voel de pijnscheuten door mijn enkel schieten. Toch zet ik door en de tranen stromen over mijn wangen. Ik hink richting de deur en ik werp een laatste blik op de zaal waarin ik mijn leven had willen doorbrengen. Ik smijt de deur achter me dicht en pak mijn spullen uit mijn kluisje. Ik loop langs de vrouw achter de balie, die me achterna komt. Ik schud haar arm los en strompel richting de uitgang. Buiten ga ik op de onderste trede van het bordes zitten en ik besef me dat ik mijn balletpakje nog aan heb. Ik trek de balletschoentjes uit en sta weer op. Voordat ik op de fiets stap, gooi ik de schoentjes weg in de prullenbak.
Reacties