De hacker

Op mijn gemak zit ik achter mijn laptop te kijken hoe het verhaal langzaam verschijnt. Er wordt af en toe wat weggehaald, soms moet ze even nadenken over wat ze gaat schrijven. Nergens kan ze aan zien dat ik met haar mee kijk. Over haar schouder kijk ik stiekem mee. Op deze momenten voel ik mij machtig. Niemand weet namelijk wie ik ben, maar ik weet alles over diegene die ik op dit moment volg.

Haar verhaal vordert langzaam, en telkens lees ik er weer een regeltje bij. Ik besluit om even wat anders te gaan doen.

Wanneer ik op de klok kijk, zie ik dat ik al 4 uur aan het schrijven ben. Eindelijk heb ik het verhaal kunnen afronden met een goed gevoel. Ik lees het nog een keer helemaal door, haal hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes weg. Het duurt lang voordat ik het eindelijk goedkeur en besluit dat het online mag.

Ik heb nog wel wat verhaaltjes 'op voorraad', maar dit onderwerp schoot zo plotseling in mijn hoofd dat ik er wel iets mee moest doen. Ik klik op 'Publiceren', waarmee mijn verhaal opeens toegankelijk is voor de hele wereld. Een email word verstuurd aan de mensen die mij volgen, op Facebook word een link naar het verhaal geplaatst en ook Twitter maakt er een melding van. Met sommige verhalen moet ik uitkijken dat ze niet te persoonlijk worden, vooral omdat je alles op internet zet. Nadat alle radertjes aan het draaien zijn voor mijn verhaal, blijf ik met een tevreden gevoel toekijken hoe het aantal lezers op mijn blog gestaag stijgt.

Om 2 uur 's nachts springt mijn laptop weer aan. Ik moet even in slaap zijn gevallen, anders had ik het wel bijgehouden. Ze heeft haar laptop dichtgeklapt, en mijn laptop springt nu aan. Snel loop ik naar mijn laptop toe, benieuwd wat er van dat verhaaltje is geworden. Eerst nog even haar wachtwoord invullen, en vervolgens zoek ik het verhaaltje weer terug. Ik hoef nu niet zo voorzichtig te werk te gaan. Ze heeft tenslotte haar laptop afgesloten. Wanneer ze hem weer aanzet, krijg ik ook direct een melding. Dan wis ik meteen mijn sporen, en nog voordat ze kan inloggen ben ik alweer verdwenen.

Aandachtig begin ik het verhaal van vooraan weer opnieuw te lezen. Ze heeft er een flinke lap tekst bij geschreven, maar het is allemaal heel gemakkelijk om te lezen. Ik zou willen dat ik zo goed kon schrijven.

Nadat ik eindelijk ben uitgelezen blijf ik met een beetje leeg gevoel achter. Het verhaal is veel triester geëindigd dan ik dacht dat het zou eindigen. Op de één of andere manier weet ze mij altijd weer te verrassen.

Gisteravond vroeg ik mijzelf af waarom ik deze verhalen achter de schermen op haar blog lees. Waarom ik ze niet gewoon op internet zoek, of gewoon lid word van haar blog. Maar dan komt dat stemmetje in mijn hoofd weer omhoog. Maar dit is toch juist wat je wilt? Mensen het gevoel geven dat jij alles bij hun kunt blokkeren als je wilt? Zorgen dat ze bang voor je worden? Nu moet je haar alleen nog laten weten dat jij er bent.

Ik weet niet zeker of ik dat wel wil, haar laten weten dat ik mee snuffel. Voor mijn gevoel zijn we bevriend geraakt in de tijd dat ik haar nu volg. Het voelt alsof ik haar zou verraden, door misschien haar wachtwoord te veranderen ofzo. Haar warmte straalt naar me toe via haar verhalen, hoe raar dat ook mag klinken.

Ik besluit om een kort berichtje achter te laten, waarom precies weet ik zelf ook niet. Voor het eerst wil ik dat ze weet dat ik met haar mee lees en dat ze vooral door moet gaan met schrijven. Niet voor haar, maar voor mij.

Een paar minuten voor mijn wekker word ik wakker. Het begint al licht te worden, ook al is het pas vijf voor zeven. Eindelijk begin ik te merken dat het weer langzaam zomer word. Ik pak mijn telefoon van nachtkastje en zet mijn wekker alvast uit. Bovenin staat het icoontje dat aangeeft dat ik email heb. Elke dag krijg ik wel 5 tot 6 emails, dus het is niet zo interessant. Monsterboard, Nationale Vacature bank, Werk.nl. Overal krijg ik email van die, als het iets is wat niet bij me past, vaak al meteen in de prullenbak belandt zonder te lezen. Ik scrol door mijn emails heen en zie een email staan die ik niet helemaal snap. Het is aan mij verstuurd, maar het is ook door mij verstuurd. Ik knipper een aantal keer met mijn ogen, misschien ben ik nog niet helemaal wakker en lees ik het verkeerd. Omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, open ik de email. Het bericht wat er in staat zorgt ervoor dat ik meteen klaar wakker ben. Iemand heeft onder mijn naam, gereageerd op het verhaal wat ik gisteravond heb geschreven. Het bericht is daarentegen wel een beetje vreemd. Je zou het bijna aardig kunnen noemen:

Hé Sandra, je hebt weer een verrassend verhaal geplaatst

Dat is het enige wat het bericht zegt. Snel ga ik uit bed en spring onder de douche. Binnen twintig minuten ben ik klaar om naar beneden te gaan. Ik maak in een rap tempo mijn brood klaar voor werk, en maak ook meteen mijn ontbijt. Een half uur nadat ik wakker werd, staat mijn laptop zonder protesten te zoemen.

Ik probeer het wachtwoord wel dertig keer achter elkaar, maar tot mijn afschuw word ik keer op keer geweigerd. Ze moet het meteen veranderd hebben! Deze woorden maken dat ik een dierlijk gejammer uitstoot en ik besef dat ik onze relatie goed verziekt hebt. Door mijn hoofd spoken allerlei gedachten, maar niets maakt dat ik het nu op dit moment kan oplossen. Met een verdrietig gevoel kijk ik naar haar emailadres. Het adres dat ik ondertussen zo vaak heb ingevoerd. Het wachtwoord dat ik even zo vaak heb ingevoerd. De stilte sluit zich opeens als een deken om mij heen. Het enige wat ik kan doen is elke dag op haar blog blijven kijken, misschien dat ze een nieuw verhaaltje heeft geschreven. Ik kan mij niet abonneren op haar blog, dan weet ze meteen wie ik ben. Het gevoel van verlies word intenser. Het enige wat mij nog een beetje hoop geeft, is dat ze misschien vanavond wel een verhaaltje over mij schrijft.