Een tweede kans

Het rokerige café straalt geen charme uit. De muren zijn bedekt met allemaal verschillende bierviltjes uit verschillende landen. Harde rockmuziek schalt uit de speakers en het zit vol met oude mannen. Ze vraagt zich af waarom hij haar hier wilde zien. Waarom hij überhaupt met haar wilde afspreken. Hun vriendschap is al jaren voorbij, laat staan de liefde die er ooit was. Ze draait op haar stoel, veegt wat zweet van haar voorhoofd. Voor haar staat een glas zoete, witte wijn. Hij heeft een biertje.
"Ik zou het graag allemaal nog een keer over willen doen", zegt hij in haar oor. Verbaast kijkt ze hem aan en weet even niet wat ze moet zeggen. Is hij soms vergeten wat hij gedaan heeft?
Ze denkt terug aan hun vakantie op Gran Canaria. De felle zon, de hoge temperaturen. Het dure viersterrenhotel en natuurlijk niet te vergeten, dat ene meisje. Toen ze terug kwam van het zwembad hoorde ze haar al kreunen terwijl ze hun kamer nog niet binnen was. Ze opende de deur en daar lagen ze. In het midden van de hotelkamer. Hij keek op en rolde meteen van het meisje af.
"Ik heb er echt heel veel spijt van, ik had het nooit moeten doen. Ik heb nooit de kans gehad om dit tegen je zeggen", zegt hij. Even vraagt ze zich af of hij haar gedachten kan lezen.
"Weet je hoeveel pijn je me daarmee hebt gedaan? En dat je nu, na vier jaar, alsnog het lef hebt om mij uit te vragen. Het verbaast me dat ik hier ben." Ze draait rondjes met haar glas en steekt nog een sigaret aan. Haar keel doet er nu al pijn van, maar ze negeert het.
"Ik had het nooit moeten doen. Ik heb het helemaal verpest. De reden waarom ik je mee uit heb gevraagd is omdat ik het opnieuw wil proberen. Elke dag denk ik aan je, de momenten die we samen hadden. Een relatie van tien jaar is niet zomaar vergeten."
"Dat had je je op dat moment moeten bedenken, hoeveel het voor je betekende", kaatst ze terug. Ze staart voor zich uit en probeert haar gevoelens onder bedwang te houden. Ook zij denkt nog steeds aan hem en ze had niet verwacht dat hij dat ook nog steeds deed. Het gemis, het lege gat wat hij bij haar achterliet. Dat is de reden waarom ze hier nu zit. Ze kon het niet laten om hem na al die tijd weer terug te zien. Het kleine vlammetje laaide al op toen ze hem zag zitten aan de bar en door deze bekentenis voelt ze haar onderbuik weer borrelen. In de glazen vitrine met mokken ziet ze hoe hij naar haar kijkt. Zo keek hij altijd naar me, bedenkt ze zich droevig. De jaren dat ze hem niet heeft gezien hebben hem getekend, op een goede manier. Zijn altijd al strakke kaaklijn lijkt nog strakker door de rimpeltjes die zich om zijn mond gevormd hebben.
Ze draait zich naar hem toe, waarbij ze een beetje wiebelt op haar kruk. Dat laatste wijntje was toch teveel voor haar.
"Waarom zou ik het opnieuw willen proberen met jou? Ik denk ook nog steeds aan je, maar ook aan wat je me hebt aangedaan. Hoe kan ik je ooit nog vertrouwen?" Terwijl ze dat zegt verstomd de muziek in het café, en ze ziet dat iedereen haar aanstaart. Dan begint een nieuw nummer en ze gaan verder met hun gesprekken.
"Ik weet niet hoe ik je dat kan laten zien. De afgelopen jaren heb ik geen nieuwe relatie kunnen beginnen, ik vergeleek iedere vrouw met jou. Jij, met je perfectie en elegantie. Je soepele bewegingen, altijd optimistisch."
Hij draait weg van haar en bijt op zijn duim. Ze denkt na over wat hij zojuist heeft gezegd.
"Misschien", zegt ze zacht in zijn oor. "Misschien dat ik je nog een kans wil geven. Maar je moet wel begrijpen dat als er ook maar iets gebeurd, het meteen over is. We springen niet meteen in het diepe. Ik wil dat je me verrast, me mee uit neemt en dan niet naar zo'n café als dit."
Ze ziet hoe hij voorzichtig lacht en de rimpels om zijn mond worden dieper. De sfeer om hen heen veranderd meteen, alsof er nooit iets is gebeurd. Hij pakt haar hand, zij laat het toe. Alsof hij iets wilt zeggen, buigt hij naar haar toe. Zachtjes geeft hij haar een zoen op wang. Ze krijgt het nog warmer en ze herinnert zich die lippen als geen ander.
"Zal ik je naar huis toe brengen?", vraagt hij.
"Nee, ik kan wel op de fiets. Zoveel heb ik geloof ik niet gedronken." Aangeschoten giechelt ze en probeert van haar kruk op te staan. De kruk is hoger dan ze denkt en ze valt voorover. Vlug staat hij op om haar op te vangen en ze belandt in zijn armen. Met een rood hoofd stamelt ze een bedankje en loopt vlug naar de uitgang. Ze struikelt nog bijna over het opstapje maar doordat hij haar hand beet heeft kan ze haar evenwicht nog net bewaren.
Eenmaal buiten pakt hij allebei haar handen en gaat recht voor haar staan.
"Je moet echt weten dat jij de enige voor mij bent. Ik heb een heel grote fout gemaakt en ik zal je dit niet nog een keer aandoen. Ik weet niet door welke ellende jij allemaal bent gegaan, maar ik heb ook vreselijk geleden onder mijn fout. Samen zullen we verder gaan, net doen alsof er nooit iets is gebeurd. Dat is het enige wat ik heel graag wil."
Ze knikt en kijkt in zijn ogen. Ze gaat op haar tenen staan en buigt langzaam naar hem toe. Voorzichtig zoent ze hem op zijn mond, heel kort. Ze kijkt hem weer aan en zegt: "Ik heb zo je gemist al die tijd."