Ik lach verlegen naar de camera op de laptop en ik lees zijn laatste zin nog een keer.
"Als jij je beha uitdoet doe ik mijn camera aan, dan zal ik laten zien wie ik ben. Ik vind je echt heel erg leuk, je hebt al een paar keer tegen me gepraat op school. Wat kan er nou gebeuren als jij het doet?", zei hij als laatst.
Mijn shirt is al niet meer aan, hij wilde graag dat hij uitging. Ik staar naar het plaatje waar ik mezelf zie. Dunne schouders, mijn sleutelbeenderen steken uit. Mijn rode haar steekt fel af tegen het behang in mijn kamer. Ik wil graag weten wie het is. Als hij zegt dat hij verliefd op me is. Ik voel hoe mijn hoofd rood word maar gelukkig kan hij het niet zien. Het tekentje dat hij aan het typen is licht op en mijn hart maakt een sprongetje.
"Ik weet dat je het eng vind maar het is heel normaal om het te laten zien. Niemand zal hier ooit wat van te zien krijgen. Als je wilt kun je ook eerst je borsten omhoog houden zodat ik ze wat beter kan zien, dan kun je een beetje het gevoel krijgen."
Twijfelachtig ga ik met mijn handen richting mijn borsten. Diegene op de camera doet me na, maar ik herken mezelf er niet meer in. Als twee kommetjes vouw ik mijn handen er onder en duw ze omhoog. Het voelt een beetje raar en ik schaam me omdat ze niet zo heel groot zijn. Het tekentje springt weer aan en ik hou mijn adem in.
"Voor zover ik nu kan zien heb je echt hele mooie borsten. Doe nu voor mij je handen in je beha en grijp ze echt vast. Het is echt heel jammer dat ik niet meer kan zien maar misschien wil je wel een andere keer. Ze zien er zo mooi uit en ik had ze echt graag gezien!"
Ik doe wat me gevraagd word, ik wil niet dat hij weggaat van de chat. Nog nooit vond iemand mij leuk en ook al heb ik hem nog niet gezien, ik voel de vlinders nu al vliegen in mijn buik. Onzeker steek ik eerst mijn ene hand in mijn beha. Mijn tepel reageert direct en hij ziet mijn reactie op het scherm. Het tekentje springt weer aan.
"Je hebt zulke mooie, ronde borsten. Wil je alsjeblieft je beha uitdoen? Dan laat ik mezelf echt zien. Ik beloof het je."
Ik glij met mijn handen naar mijn rug, worstel met de sluitinkjes van mijn beha. Ze schieten los en snel sla ik mijn armen voor mijn borsten. Het voelt heel vreemd om dit te doen, maar de jongen aan de andere kant is al de hele middag zo lief tegen me. Dit is wel het minste wat ik voor hem terug kan doen, bedenk ik bij mezelf.
"Haal nu langzaam je armen voor je borsten weg zodat ik ze kan zien. Ik ben er zo benieuwd naar!"
Langzaam haal ik mijn armen weg. Ik steek ze een beetje vooruit zodat ze wat groter lijken. Mijn hoofd word roder en ik ga ongemakkelijk verzitten. Ik tel de tijd en na dertig seconden heeft hij nog niets gezegd. Iemand komt de trap op gelopen en wat veel te snel lijkt hoor ik hoe er op mijn deur word geklopt.
"Eva, we gaan zo eten. Kom je ook?", hoor ik mijn moeder aan de andere kant van de deur zeggen. Ik baal dat ik de jongen nu niet heb kunnen zien en ik typ snel 'doei'. In een mum van tijd is mijn kleding weer aan en ik ren de trap af naar beneden.
De volgende morgen komt veel te vroeg en ik heb me per ongeluk verslapen. Gehaast pak ik al mijn spullen en ga snel op weg naar school.
Wanneer ik de school nader zie ik de gewoonlijke groepjes op het schoolplein staan. Het enige wat anders is, is dat ze allemaal stil vallen nu ik langs fiets. Ik voel de ogen in mijn rug branden terwijl ik mijn fiets in de fietsenstalling zet. Voor de ingang staat een groepje maar ze gaan niet aan de kant om me naar binnen te laten.
"Dat was gister vast heel gezellig met Jake, hè Eva?", zegt een van de meisje hatelijk tegen me. Ik haal mijn schouders op, niet wetend waar ze het over hebben.
"Als ik jou was zou ik eens op het mededelingenbord kijken, of anders naar je email", zegt een ander. Uit het niets maken ze de weg vrij en ze laten me erlangs. Ik loop meteen door naar het bord. Een groepje leerlingen staat er om heen en ik kan niet zien waar ze naar kijken. Ik duw ze aan de kant. Ze kijken me aan en beginnen meteen hard te lachen. Mijn oog valt op het A4'tje en het word even zwart voor mijn ogen. Snel ren ik naar de mediatheek en bekijk mijn email. Er is een ongelezen mail van Jake en ik word misselijk. Terwijl ik naar de video kijk die als bijlage is meegestuurd, word mijn angst waarheid. Iedereen op de hele school heeft deze mail gekregen en ik, de hoofdrolspeelster, ziet hem waarschijnlijk als laatst.
Reacties