Eigenlijk had ze vorst niet meer verwacht. Twee dagen geleden was hij vertrokken, in de hoop dat ze hem nooit meer terug zou zien. De rust keerde terug in het dorp en de lakeien hoefden minder hard te werken.
Nu hoort ze weer zijn stem door de kasteelgangen echoën, terwijl de moed in haar schoenen zakt.
Het is een nare man. Op zijn dikke, rode hoofd parelen altijd zweetdruppels, die zich als een plasje op de punt van zijn varkensneus verzamelen. Wanneer de druppel dreigt te vallen moet een lakei toesnellen om hem op te vangen, zodat de druppel niet op zijn kleding valt. Zijn snor is altijd met vet gekruld tot aan zijn neusvleugels.
Hij heeft niet veel haar, alleen een klein plukje boven op zijn kruin. Het zou grijs kunnen zijn, maar ook vaal blond. Zijn kleding valt wijd om zijn dikke buik waardoor hij nog breder lijkt. Zwaar leunt hij op zijn staf, zijn dikke enkels kunnen hem niet goed dragen. Om zijn korte, dikke vingers fonkelen verschillende ringen met dure edelstenen.
"Waar is mijn Andrea", buldert de vorst met zijn zware stem. Een lakei laat van schrik een dienblad vallen en het gekletter van kristal op de grond overstemt de echo van de vorst.
Stilletjes loopt Andrea naar voren. Ze kan zich niet verstoppen, de vorst zal haar toch wel vinden. Hij zal zich dan afvragen waar ze is en ze weet niet wat er dan zal gaan gebeuren. Eigenlijk wil ze dit ook liever niet weten, als ze de verhalen van zijn voormalige minnaressen moet geloven.
Slaan, schelden en opsluiting behoren tot zijn manieren om een vrouw onder zijn duim te krijgen. Hij deinst niet terug voor gegil en gekrijs. Totdat je bont en blauw bent zal hij door gaan. Dit heeft Andrea zelf gezien bij Michaelle. Ze was er slecht aan toe en hij had zelfs een paar ribben bij haar gebroken. Andrea kon dat niet constateren, de dokter kwam het haar uitgebreid vertellen. Wekenlang heeft Michaelle bed gelegen, hopend dat de zwellingen in haar gezicht en de pijn snel af zouden nemen.
"Mijn mooie Andrea, waar bleef je nou? Ik eis dat je me de volgende keer niet zo lang laat wachten", brult hij zwaar terwijl ze richting zijn open armen loopt.
Wat een bloedhekel heeft ze aan deze man. Hij mag dan wel rijk zijn, maar zijn manieren laten veel te wensen over.
"Andrea, ik denk dat het tijd is voor mij om te zien wat er zich onder deze rokken bevindt."
Het galmt door het hele kasteel en Andrea kan wel door de grond zakken van schaamte.
"Kunnen we daar nog even me wachten Uwe Hoogheid?", zegt ze met een zachte stem.
"Mee wachten? Een ons weeg ik al, dus daar op hoeven we niet te wachten", zegt hij en lacht vervolgens uitbundig om zijn eigen grap.
"Ik denk gewoon dat ik er nog niet klaar voor ben Uwe Hoogheid. Zestien zomers ben ik jong", antwoordt Andrea wat moediger terug.
"Dan is het juist goed! Ik ben de eerste en dat heb ik graag zo. Nu kom je met mij naar boven."
De vorst grijpt haar arm en Andrea slaakt een gil van schrik. Een lakei wil naar haar toe komen om haar te helpen, maar de vorst houdt hem ruw tegen. Andrea slaat, krabt en gilt, maar niets zorgt ervoor dat de vorst haar arm loslaat. Hij knijpt alleen maar harder en pakt haar nu ook bij haar lange haren beet.
"Als je nog moeilijker gaat doen, sleep ik je zo de trap op."
Andrea twijfelt niet aan zijn woorden maar geeft zich niet gewonnen. Haar maagdelijkheid wil ze verliezen aan haar prins op het witte paard. Niet aan dit vieze varken. Ze schopt hem tegen zijn schenen wanneer hij voet zet op de eerste trede van de wenteltrap. Hij brult en laat Andrea's arm los, waardoor ze half op de trap valt met haar lichaam. Haar hoofdhuid lijkt kapot gescheurd te worden, wanneer hij haar zo verder omhoog de trap optrekt.
Hij sleept haar door de deur richting de slaapkamer en Andrea bidt in stilte dat het mes nog steeds in het nachtkastje ligt. Hij gooit haar ruw op bed en houdt haar handen boven haar hoofd. Schrijlings gaat hij op haar zitten zodat ze zich bijna niet meer kan bewegen.
"Uwe Hoogheid", zegt Andrea met het beetje adem dat ze over heeft, "het is misschien makkelijker als ik boven op u ga zitten."
De vorst grijnst en springt vrijwel meteen van haar af. Op dat moment trekt Andrea de lade van het nachtkastje open en grijpt het mes vast. Snel rolt ze om en steekt het mes diep in zijn buik.
Hij gilt en twee verschrikte kraaloogjes kijken Andrea aan.
Nu hoort ze weer zijn stem door de kasteelgangen echoën, terwijl de moed in haar schoenen zakt.
Het is een nare man. Op zijn dikke, rode hoofd parelen altijd zweetdruppels, die zich als een plasje op de punt van zijn varkensneus verzamelen. Wanneer de druppel dreigt te vallen moet een lakei toesnellen om hem op te vangen, zodat de druppel niet op zijn kleding valt. Zijn snor is altijd met vet gekruld tot aan zijn neusvleugels.
Hij heeft niet veel haar, alleen een klein plukje boven op zijn kruin. Het zou grijs kunnen zijn, maar ook vaal blond. Zijn kleding valt wijd om zijn dikke buik waardoor hij nog breder lijkt. Zwaar leunt hij op zijn staf, zijn dikke enkels kunnen hem niet goed dragen. Om zijn korte, dikke vingers fonkelen verschillende ringen met dure edelstenen.
"Waar is mijn Andrea", buldert de vorst met zijn zware stem. Een lakei laat van schrik een dienblad vallen en het gekletter van kristal op de grond overstemt de echo van de vorst.
Stilletjes loopt Andrea naar voren. Ze kan zich niet verstoppen, de vorst zal haar toch wel vinden. Hij zal zich dan afvragen waar ze is en ze weet niet wat er dan zal gaan gebeuren. Eigenlijk wil ze dit ook liever niet weten, als ze de verhalen van zijn voormalige minnaressen moet geloven.
Slaan, schelden en opsluiting behoren tot zijn manieren om een vrouw onder zijn duim te krijgen. Hij deinst niet terug voor gegil en gekrijs. Totdat je bont en blauw bent zal hij door gaan. Dit heeft Andrea zelf gezien bij Michaelle. Ze was er slecht aan toe en hij had zelfs een paar ribben bij haar gebroken. Andrea kon dat niet constateren, de dokter kwam het haar uitgebreid vertellen. Wekenlang heeft Michaelle bed gelegen, hopend dat de zwellingen in haar gezicht en de pijn snel af zouden nemen.
"Mijn mooie Andrea, waar bleef je nou? Ik eis dat je me de volgende keer niet zo lang laat wachten", brult hij zwaar terwijl ze richting zijn open armen loopt.
Wat een bloedhekel heeft ze aan deze man. Hij mag dan wel rijk zijn, maar zijn manieren laten veel te wensen over.
"Andrea, ik denk dat het tijd is voor mij om te zien wat er zich onder deze rokken bevindt."
Het galmt door het hele kasteel en Andrea kan wel door de grond zakken van schaamte.
"Kunnen we daar nog even me wachten Uwe Hoogheid?", zegt ze met een zachte stem.
"Mee wachten? Een ons weeg ik al, dus daar op hoeven we niet te wachten", zegt hij en lacht vervolgens uitbundig om zijn eigen grap.
"Ik denk gewoon dat ik er nog niet klaar voor ben Uwe Hoogheid. Zestien zomers ben ik jong", antwoordt Andrea wat moediger terug.
"Dan is het juist goed! Ik ben de eerste en dat heb ik graag zo. Nu kom je met mij naar boven."
De vorst grijpt haar arm en Andrea slaakt een gil van schrik. Een lakei wil naar haar toe komen om haar te helpen, maar de vorst houdt hem ruw tegen. Andrea slaat, krabt en gilt, maar niets zorgt ervoor dat de vorst haar arm loslaat. Hij knijpt alleen maar harder en pakt haar nu ook bij haar lange haren beet.
"Als je nog moeilijker gaat doen, sleep ik je zo de trap op."
Andrea twijfelt niet aan zijn woorden maar geeft zich niet gewonnen. Haar maagdelijkheid wil ze verliezen aan haar prins op het witte paard. Niet aan dit vieze varken. Ze schopt hem tegen zijn schenen wanneer hij voet zet op de eerste trede van de wenteltrap. Hij brult en laat Andrea's arm los, waardoor ze half op de trap valt met haar lichaam. Haar hoofdhuid lijkt kapot gescheurd te worden, wanneer hij haar zo verder omhoog de trap optrekt.
Hij sleept haar door de deur richting de slaapkamer en Andrea bidt in stilte dat het mes nog steeds in het nachtkastje ligt. Hij gooit haar ruw op bed en houdt haar handen boven haar hoofd. Schrijlings gaat hij op haar zitten zodat ze zich bijna niet meer kan bewegen.
"Uwe Hoogheid", zegt Andrea met het beetje adem dat ze over heeft, "het is misschien makkelijker als ik boven op u ga zitten."
De vorst grijnst en springt vrijwel meteen van haar af. Op dat moment trekt Andrea de lade van het nachtkastje open en grijpt het mes vast. Snel rolt ze om en steekt het mes diep in zijn buik.
Hij gilt en twee verschrikte kraaloogjes kijken Andrea aan.
Reacties