Echte liefde? 2.0

Dit is een herschreven versie. Vind de originele versie hier en bekijk het verschil!


Anderhalf uur geleden was hij kwaad het huis uit gestormd, nadat hij mijn telefoon opnam en mijn minnaar aan de telefoon kreeg.

Met een rood aangelopen hoofd keek hij mij aan terwijl ik met een ijskoude blik terug keek.

“Jij kan wel zo maar vreemd gaan, maar ik kan helemaal niets doen? Ik wil vandaag nog van je scheiden!”, schreeuwde hij tegen me.

“Niet schreeuwen Pieter, je weet dat ik daar niet van hou.”

Woedend ijsbeerde hij door de kamer, zijn armen zwaaide wild boven zijn hoofd en schreeuwde verschillende verwensingen. Hij veegde met zijn arm mijn spullen van het dressoir af, de dure vaas viel op grond. Mijn geduld begon op te raken, het werd tijd dat hij eens ophield. Op tijd zag hij mijn hand aankomen en hij dook onder mijn arm door. Hij sloeg zijn arm hard tegen mijn buik, de lucht ontsnapte uit mijn longen. Ik viel over de leuning van de bank maar herstelde mezelf snel.

Een harde vuist op zijn achterhoofd verraste hem volledig en ik greep zijn arm in de houtgreep. Ik boog naar zijn oor toe en siste vijandig: “Je hebt me pijn gedaan Pieter. Je hebt mijn mooie vaas kapot gegooid. Je weet dat ik jou nu ook kapot kan maken. Niemand in deze wereld zal jou missen.”

Ik duwde zijn arm verder naar achter maar hij gaf geen krimp. Hij wist dat ik niet los zou laten tot hij sorry zei. Nog een klein stukje duwde ik zijn arm door en ik hoorde hoe hij zachtjes wat zei.

Ik boog een stukje naar zijn mond waardoor zijn arm nog net iets verder werd gebogen.

“Sorry zei ik”, schreeuwde hij na dit laatste zetje en ik hield hem nog even vast.

“Ik weet niet zeker of je dit wel meent, maar voor deze ene keer. Ga maar lekker naar buiten, afkoelen. Je krijgt geen sleutel mee, dan kan goed in de gaten houden hoelang je weg bent.”

Hij wreef over zijn arm toen ik hem los liet en liep richting de gang. De deur werd met een harde klap dichtgegooid.

Ik hoor de bel gaan en eigenlijk wil ik niet voor hem opstaan. Pieter stoort me altijd tijdens mijn series, een vervelende eigenschap.

Nadat de bel voor de tweede keer gaat, besluit ik toch maar op te staan. Ik open de deur en het enige wat ik zie is een bos bloemen. Zijn stem achter de bloemen bevestigt mijn vermoeden, maar de boosheid borrelt alweer naar boven. Wat een zielig ventje zeg.

“Sorry dat ik zo tegen je tekeer ging Valerie en dit keer meen ik het echt. Ik meende het ook niet van het scheiden, maar dat begrijp je toch wel hè?”

“Natuurlijk begrijp ik dat Pieter”, zeg ik met een valse lach tegen hem. “Je kan nergens anders heen. Je hebt geen familie meer, je heb alleen nog maar mij en mijn huis. Gooi die bloemen maar weer weg, ik ben er plots allergisch voor.”

Pieters verbaasde gezicht komt achter de bloemen vandaan, maar bij het zien van mij blik loopt hij richting de vuilnisbak.

Ik ga op de bank zitten en wacht ongeduldig tot hij bij me komt zitten. Hij gaat rustig zitten en wanneer ik opzij kijk naar hem, zie ik hoe hij met een lege ogen voor zich uit staart. Ik weet dat hij zich maar al te goed beseft dat hij nergens anders heen kan. Mijn macht en ik is alles wat hij heeft.

“Ik kan het natuurlijk niet zomaar ongestraft voorbij laten gaan, dat je bij me weg loopt. Dat begrijp je wel.”

De schrik in zijn ogen als hij naar me opkijkt geeft me kriebels in mijn buik. Hij begint onverstaanbare dingen te stotteren en met een klap op zijn wang maan ik hem weer tot stilte. Met zijn hoofd gebogen streelt hij zijn wang waar mijn hand langzaam op verschijnt.

“Misschien moeten we even naar boven, jij en ik. Deze gewoonte moeten we er uit halen. Ik wil niet dat je nog een keer weg loopt, maar ook niet dat je stottert.”

Ik glimlach gemeen naar hem en ga hem voor op de trap. Pieter zal mij toch wel volgen, zoals altijd.