Ze zucht diep en haalt haar handen langs de plukjes die uit haar paardenstaart ontsnappen. Emma kijkt nogmaals naar de stapels rekeningen die voor haar uitgestald op de tafel liggen.
"Hoe wil je dit allemaal gaan betalen?", vraagt haar vader, die aan de andere kant van de tafel zit. Ontzet kijkt hij naar de stapel. Hij pakt er een enveloppe uit en scheurt deze open.
"Tweede aanmaning voor een bedrag van driehonderdvijftig euro met tien euro administratie kosten", leest hij voor. Emma kreunt en weet niet wat ze moet zeggen. Ze vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen.
De feestjes, de drank, de sigaretten en de dure kleding die ze allemaal koopt. Baantjes heeft ze wel gehad, maar nooit lang volgehouden. Het is voornamelijk de erfenis van haar overleden opa en oma waarvan ze kan leven. Daarvan betaalt ze alles, inclusief haar eigen appartementje. Nu is het geld al een tijdje op, maar Emma heeft geen zin om de stad in te gaan om te zoeken naar een nieuwe baan.
Ondertussen gaat haar vader verder met openmaken van brieven en leest de bedragen voor. Emma doet alsof ze niet luistert.
"Heb je ergens een rekenmachine tussen al deze spullen?", vraagt hij vermoeid aan Emma.
"Ik heb geen idee papa, natuurlijk zal ik die vast wel hebben. Anders kun je toch gewoon mijn telefoon gebruiken om het uitrekenen?", zegt Emma terug, maar haar vader zendt haar een blik die geen tegenspraak duld. Met nog een zucht staat ze op en begint tussen de spullen te zoeken. Na vijf minuten heeft ze er eentje gevonden, die nog bij haar oude schoolspullen ligt. Ze loopt terug naar de keuken en ziet haar vader met zijn handen in zijn haar naar de tafel staren.
'Hier papa, ik heb er eentje gevonden", zegt Emma zachtjes. Hij kijkt op en probeert te lachen, maar het kost hem heel veel moeite.
"We zullen eens alles bij elkaar op gaan tellen en kijken hoe veel geld je schuldig bent aan iedereen. Als jij de enveloppen openmaakt en de facturen neerlegt, dan tel ik ze wel bij elkaar op", zegt hij dwingend. Emma heeft helemaal geen zin om dit te doen. Niet alleen omdat ze vanmiddag zou gaan winkelen met haar beste vriendin, maar ook omdat ze bang is hoe hoog het bedrag is, wat er uit komt.
Na een kwartier van brieven openmaken, legt Emma de laatste weg. Ze kijkt naar haar vader die wit wegtrekt. Hij hapt hoorbaar naar adem en kijkt met wijd opengesperde ogen naar Emma. Ze schrikt van zijn reactie en durft bijna niet te vragen hoe hoog het bedrag is.
"Ik kan het niet geloven", zegt hij zwakjes. "Ik moet ergens een rekenfout gemaakt hebben, een nul teveel hebben gerekend. Zo veel geld heeft onze hele familie nog niet eens bij elkaar."
Hij krabbelt het bedrag snel op een los papiertje en begint opnieuw de stapel de facturen door te nemen. Zijn vinger blijft steeds even boven het getal hangen wat hij wilt intoetsen, alsof hij het extra controleert. Na twintig minuten schudt hij zijn hoofd en geeft een harde klap op de tafel. Emma schrikt op en vreest het getal wat op dat vervloekte rekenmachinetje staat.
"Emma, ik kan het niet geloven. Ik weet niet hoe je het hebt gedaan en hoe je het allemaal gaat betalen. Je moeder en ik zullen bijspringen wat we kunnen, maar dat zal slechts een schijntje zijn", zegt hij met een harde stem.
"Hoeveel is het bedrag papa? Het kan toch nooit zo erg zijn?", vraag ik, terwijl ik het antwoord niet wil weten. Even blijft het stil en haar vader kijkt Emma doordringend aan.
"Je hebt een totale schuld van zestigduizend euro Emma", zegt hij.
"Hoe wil je dit allemaal gaan betalen?", vraagt haar vader, die aan de andere kant van de tafel zit. Ontzet kijkt hij naar de stapel. Hij pakt er een enveloppe uit en scheurt deze open.
"Tweede aanmaning voor een bedrag van driehonderdvijftig euro met tien euro administratie kosten", leest hij voor. Emma kreunt en weet niet wat ze moet zeggen. Ze vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen.
De feestjes, de drank, de sigaretten en de dure kleding die ze allemaal koopt. Baantjes heeft ze wel gehad, maar nooit lang volgehouden. Het is voornamelijk de erfenis van haar overleden opa en oma waarvan ze kan leven. Daarvan betaalt ze alles, inclusief haar eigen appartementje. Nu is het geld al een tijdje op, maar Emma heeft geen zin om de stad in te gaan om te zoeken naar een nieuwe baan.
Ondertussen gaat haar vader verder met openmaken van brieven en leest de bedragen voor. Emma doet alsof ze niet luistert.
"Heb je ergens een rekenmachine tussen al deze spullen?", vraagt hij vermoeid aan Emma.
"Ik heb geen idee papa, natuurlijk zal ik die vast wel hebben. Anders kun je toch gewoon mijn telefoon gebruiken om het uitrekenen?", zegt Emma terug, maar haar vader zendt haar een blik die geen tegenspraak duld. Met nog een zucht staat ze op en begint tussen de spullen te zoeken. Na vijf minuten heeft ze er eentje gevonden, die nog bij haar oude schoolspullen ligt. Ze loopt terug naar de keuken en ziet haar vader met zijn handen in zijn haar naar de tafel staren.
'Hier papa, ik heb er eentje gevonden", zegt Emma zachtjes. Hij kijkt op en probeert te lachen, maar het kost hem heel veel moeite.
"We zullen eens alles bij elkaar op gaan tellen en kijken hoe veel geld je schuldig bent aan iedereen. Als jij de enveloppen openmaakt en de facturen neerlegt, dan tel ik ze wel bij elkaar op", zegt hij dwingend. Emma heeft helemaal geen zin om dit te doen. Niet alleen omdat ze vanmiddag zou gaan winkelen met haar beste vriendin, maar ook omdat ze bang is hoe hoog het bedrag is, wat er uit komt.
Na een kwartier van brieven openmaken, legt Emma de laatste weg. Ze kijkt naar haar vader die wit wegtrekt. Hij hapt hoorbaar naar adem en kijkt met wijd opengesperde ogen naar Emma. Ze schrikt van zijn reactie en durft bijna niet te vragen hoe hoog het bedrag is.
"Ik kan het niet geloven", zegt hij zwakjes. "Ik moet ergens een rekenfout gemaakt hebben, een nul teveel hebben gerekend. Zo veel geld heeft onze hele familie nog niet eens bij elkaar."
Hij krabbelt het bedrag snel op een los papiertje en begint opnieuw de stapel de facturen door te nemen. Zijn vinger blijft steeds even boven het getal hangen wat hij wilt intoetsen, alsof hij het extra controleert. Na twintig minuten schudt hij zijn hoofd en geeft een harde klap op de tafel. Emma schrikt op en vreest het getal wat op dat vervloekte rekenmachinetje staat.
"Emma, ik kan het niet geloven. Ik weet niet hoe je het hebt gedaan en hoe je het allemaal gaat betalen. Je moeder en ik zullen bijspringen wat we kunnen, maar dat zal slechts een schijntje zijn", zegt hij met een harde stem.
"Hoeveel is het bedrag papa? Het kan toch nooit zo erg zijn?", vraag ik, terwijl ik het antwoord niet wil weten. Even blijft het stil en haar vader kijkt Emma doordringend aan.
"Je hebt een totale schuld van zestigduizend euro Emma", zegt hij.
Reacties