Bedroefd staarde Shanon naar de mooie, blauwe lucht. Dagen had het geregend en toch precies vandaag scheen de zon. Ze keek naar het betraande gezicht van haar moeder. Haar eens zo mooie gelaatstrekken waren verdwenen. Ingevallen wangen, wallen onder haar ogen. De zwarte kleding maakte haar broze huid nog bleker.
De afgelopen maanden waren ellendig geweest voor Shanon. Het ziekenhuis was het tweede huis geworden voor hun gezin. Ze ging bijna niet meer naar school, zag haar vriendinnen nauwelijks. Ze gaf zelfs niet meer om haar smartphone, die een paar weken geleden was uitgevallen vanwege de lege batterij.
Rick, het kleine broertje van Shanon, zat er niet zo lusteloos bij. Ook hij ging bijna niet meer naar school, ook al begreep hij nog niet echt wat er allemaal aan de hand was. Hij verveelde zich, de dagen in het ziekenhuis. Zijn zus wilde geen spelletje spelen, zijn moeder niet. Rick begreep niet waarom zijn moeder zoveel moest huilen. "Hij zou toch wel weer beter worden? Daar zorgen de mensen in het ziekenhuis toch wel voor?", zei hij dan hoopvol, bij het zien van haar tranen.
Ze reden in een mooie auto achter de lijkwagen aan. Moeder zat voorin, naast haar zwager. Er werd geen woord gesproken onderweg, iedereen verdiept in hun eigen herinneringen. Ze reden langs het huis waar hij geboren was, de school waar hij naar toe was geweest en het huis waarin ze woonden. Een rilling gleed over Shanon's rug bij het zien van hun huis. Achter die deur zal het nooit meer hetzelfde zijn. Langzaam reed de lijkwagen richting de kerk en de stoet volgde. De auto's parkeerde allemaal netjes achter elkaar en toen ze uitstapten, begonnen de kerkklokken te luiden. Shanon keek opzij en zag de kleine begraafplaats links van de kerk. De kerk zelf was verblindend wit door de zon die er fel op scheen. Ze pakte Rick bij zijn hand en stak haar arm door die van haar moeder. Langzaam liepen ze achter de kist de kerk in.
De priester hield een prachtige speech en op het eind viel het kerkkoor bij. Trieste liederen die hoop uitspraken, galmde door de kerk. Ze overstemde het geluid van huilende familieleden en kennissen.
Rick kneep in haar hand, maar Shanon leek het niet te voelen. Ze staarde naar de kist die vooraan in het midden van de kerk stond, haar gedachten bij gisteravond. Toen hadden ze voor de laatste keer afscheid kunnen nemen, voordat de kist echt dicht zou gaan. Haar keel was dichtgeknepen, ze had nog zoveel tegen hem willen zeggen. Hij had nog zoveel dingen mee moeten maken in haar leven.
Rick zette zijn nagels in haar hand waardoor ze uit haar gedachten werd gehaald. Ze zag de tranen over zijn wangen lopen en ze trok hem dicht tegen haar aan. Hij dook diep weg in haar shirt.
De dienst in de kerk zat er eindelijk op. Verschillende mensen hadden gesproken, zelfs haar moeder had het op kunnen brengen. Shanon tilde haar broertje op en liep vervolgens achter haar moeder aan de kerk uit. De warme wind waaide in haar gezicht en was niet prettig na de koelte van binnen. Ze hoefden maar een klein stukje lopen. Ze zag het gat dat gegraven was, de kist die voorzichtig op de beugels neer werd gezet. Haar opa en oma kwamen op haar af en pakte Rick uit haar armen. Het gezicht van haar oma was rood en gezwollen van het huilen. Zachtjes begon op de achtergrond een muziekje te spelen.
"Beste familieleden, vrienden en kennissen. Zijn lichaam mag dan nu ten aarde gaan, zijn ziel zal altijd bij ons blijven. Ik wil graag dat u een rij vormt en langs de kist loopt", zei de priester tegen iedereen. Hij gebaarde dat Shanon, Rick en hun moeder achteraan de rij moesten gaan staan. Langzaam kwamen ze steeds dichterbij de kist. Shanon voelde hoe haar moeder trilde, Rick begon zachtjes te huilen. Veel te snel stonden ze daar, voor de kist. Ze wilde van alles zeggen maar haar stem bleef steken. Ze legde de roos op de kist en liet haar hand er nog even op rusten. De tranen kwamen omhoog en in stilte stond ze te huilen.
"Lieve papa, ik hoop dat je het fijn hebt, waar je dan ook bent. Ik hoop dat je voor altijd bij ons zult blijven en ons niet verliest. We zullen je nooit vergeten", wist Shanon toch nog zachtjes te zeggen. Haar moeder knikte en legde de roos ook neer. Rick prevelde iets wat niet verstaanbaar was, maar dat maakte niemand wat uit. Ook zijn roos legde hij neer. De muziek begon harder te spelen en ze zagen hoe de kist langzaam het gat in zakte.
De afgelopen maanden waren ellendig geweest voor Shanon. Het ziekenhuis was het tweede huis geworden voor hun gezin. Ze ging bijna niet meer naar school, zag haar vriendinnen nauwelijks. Ze gaf zelfs niet meer om haar smartphone, die een paar weken geleden was uitgevallen vanwege de lege batterij.
Rick, het kleine broertje van Shanon, zat er niet zo lusteloos bij. Ook hij ging bijna niet meer naar school, ook al begreep hij nog niet echt wat er allemaal aan de hand was. Hij verveelde zich, de dagen in het ziekenhuis. Zijn zus wilde geen spelletje spelen, zijn moeder niet. Rick begreep niet waarom zijn moeder zoveel moest huilen. "Hij zou toch wel weer beter worden? Daar zorgen de mensen in het ziekenhuis toch wel voor?", zei hij dan hoopvol, bij het zien van haar tranen.
Ze reden in een mooie auto achter de lijkwagen aan. Moeder zat voorin, naast haar zwager. Er werd geen woord gesproken onderweg, iedereen verdiept in hun eigen herinneringen. Ze reden langs het huis waar hij geboren was, de school waar hij naar toe was geweest en het huis waarin ze woonden. Een rilling gleed over Shanon's rug bij het zien van hun huis. Achter die deur zal het nooit meer hetzelfde zijn. Langzaam reed de lijkwagen richting de kerk en de stoet volgde. De auto's parkeerde allemaal netjes achter elkaar en toen ze uitstapten, begonnen de kerkklokken te luiden. Shanon keek opzij en zag de kleine begraafplaats links van de kerk. De kerk zelf was verblindend wit door de zon die er fel op scheen. Ze pakte Rick bij zijn hand en stak haar arm door die van haar moeder. Langzaam liepen ze achter de kist de kerk in.
De priester hield een prachtige speech en op het eind viel het kerkkoor bij. Trieste liederen die hoop uitspraken, galmde door de kerk. Ze overstemde het geluid van huilende familieleden en kennissen.
Rick kneep in haar hand, maar Shanon leek het niet te voelen. Ze staarde naar de kist die vooraan in het midden van de kerk stond, haar gedachten bij gisteravond. Toen hadden ze voor de laatste keer afscheid kunnen nemen, voordat de kist echt dicht zou gaan. Haar keel was dichtgeknepen, ze had nog zoveel tegen hem willen zeggen. Hij had nog zoveel dingen mee moeten maken in haar leven.
Rick zette zijn nagels in haar hand waardoor ze uit haar gedachten werd gehaald. Ze zag de tranen over zijn wangen lopen en ze trok hem dicht tegen haar aan. Hij dook diep weg in haar shirt.
De dienst in de kerk zat er eindelijk op. Verschillende mensen hadden gesproken, zelfs haar moeder had het op kunnen brengen. Shanon tilde haar broertje op en liep vervolgens achter haar moeder aan de kerk uit. De warme wind waaide in haar gezicht en was niet prettig na de koelte van binnen. Ze hoefden maar een klein stukje lopen. Ze zag het gat dat gegraven was, de kist die voorzichtig op de beugels neer werd gezet. Haar opa en oma kwamen op haar af en pakte Rick uit haar armen. Het gezicht van haar oma was rood en gezwollen van het huilen. Zachtjes begon op de achtergrond een muziekje te spelen.
"Beste familieleden, vrienden en kennissen. Zijn lichaam mag dan nu ten aarde gaan, zijn ziel zal altijd bij ons blijven. Ik wil graag dat u een rij vormt en langs de kist loopt", zei de priester tegen iedereen. Hij gebaarde dat Shanon, Rick en hun moeder achteraan de rij moesten gaan staan. Langzaam kwamen ze steeds dichterbij de kist. Shanon voelde hoe haar moeder trilde, Rick begon zachtjes te huilen. Veel te snel stonden ze daar, voor de kist. Ze wilde van alles zeggen maar haar stem bleef steken. Ze legde de roos op de kist en liet haar hand er nog even op rusten. De tranen kwamen omhoog en in stilte stond ze te huilen.
"Lieve papa, ik hoop dat je het fijn hebt, waar je dan ook bent. Ik hoop dat je voor altijd bij ons zult blijven en ons niet verliest. We zullen je nooit vergeten", wist Shanon toch nog zachtjes te zeggen. Haar moeder knikte en legde de roos ook neer. Rick prevelde iets wat niet verstaanbaar was, maar dat maakte niemand wat uit. Ook zijn roos legde hij neer. De muziek begon harder te spelen en ze zagen hoe de kist langzaam het gat in zakte.
Reacties