De geur van de dood werd door de warme wind in het dorpje verspreid. Madame Boutigne lag al dagen ziek op bed en haar toestand verslechterde snel. Van heinde en verre kwamen mensen op de bezoek om de eens zo gerespecteerde vrouw hun laatste eerbied te tonen. Veel mensen kenden haar persoonlijk, sommige alleen van de verhalen. Deze verhalen waren flink aangesterkt en wanneer ze haar zo zagen liggen op het bed, haar haar in de war en de ingevallen wangen, verbleekte de kleurrijke verhalen al snel.
Verschillende mannen had ze plezier gedaan, in het bordeel dat ze zelf had opgericht. Ze stonden in de rij om wat van haar aandacht te verkrijgen. Ze koos de mannen zorgvuldig uit, met wie ze het bed deelde. Daardoor verlieten veel mannen het bordeel weer, zonder haar aangeraakt te hebben. Een aantal mannen uit het dorp kwamen steevast elke avond en een gelukzalige glimlach rustte op hun gezicht wanneer ze het bordeel weer uit kwamen.
De vrouwen wisten dat hun eigen mannen Madame Boutigne bezochten, maar door haar snel groeiende klantenkring en reputatie konden ze er niet veel over zeggen. Ze keken toe hoe hun mannen de deur verlieten en even verderop het bordeel ingingen. Sommige vrouwen hadden geluk, als je het zo kunt noemen. Wanneer Madame Boutigne de mannen afwees, kwamen ze met hun staart tussen de benen terug naar huis en vergrepen zich aan hun vrouw.
Madame Boutigne genoot van het luxe leventje en de naam die ze had opgebouwd. De reizigers die in het dorp overnachtten, hoorden namelijk al snel van madame en konden het niet laten om haar een bezoekje te brengen. Wanneer ze verder op hun reis gingen, namen ze de verhalen mee en verspreidden die door het gehele land. Hierdoor werd de naam van madame Boutigne al vlug groot en kwamen steeds meer reizigers door het dorpje. De economie bloeide op en al snel werd het een rijk dorpje. Boerderijen werd uitgebouwd, een nieuwe hostel werd gebouwd voor de steeds vaker komende reizigers. Straten werden aangelegd, bordjes met de weg naar het bordeel erop werden bij de belangrijkste gebouwen opgesteld.
Op een dag kwam er een geharde reiziger langs, die graag wilde weten of de verhalen die hij had gehoord, waar waren. Hij liep op het bordeel af en bleef even voor de prachtige, hout bewerkte deur staan. Zachtjes klonk de muziek door de muren heen naar buiten. De man deed de klink naar beneden en stapte naar binnen. Het bordeel stond vol met kleine prullaria, nergens kon meer een beeldje bijgeplaatst worden. Witte muren met schilderingen van takken sierden de muren. Het hout op de grond glom, alsof het elke dag gepoetst werd. Toen zag hij Madame Boutigne in het midden van de kamer zitten, op een prachtige sofa. Haar schoonheid was overweldigend en de verhalen waren in de ogen van de reiziger niet kloppend. Gouden lokken vielen over haar stevige schouders. Haar gezicht was niet zwaar opgemaakt, meer naturel. De kuiltjes in haar wangen maakte haar blik ietwat ondeugend. Hij keek naar haar, terwijl ze hem ook van top tot teen bekeek. De lucht in het vertrek werd warmer en een vreemd gevoel bekroop de reiziger, iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Madame Boutigne stond op en liep langzaam op hem af. Naarmate ze dichterbij kwam, leek de lucht steeds warmer tussen hun te worden. Ze beroerde zijn handen met die van haar en het hart van de reiziger miste een aantal slagen. Zijn eeltige werkhanden tegen haar zachte en bekwame handen. Madame Boutigne liep een rondje om hem heen. Ze was zichzelf ook goed bewust van de atmosfeer die was veranderd. Ook haar hart klopte luid in haar borstkas. Ze pakte hem bij de hand en leidde hem naar vertrek waar ze het ruime bed had staan.
Dagen kwamen ze niet uit deze kamer, het eten werd gebracht door één van de dienstmeisjes. De mannen stonden verdrietig en verlaten voor de deur van het bordeel. Deze bleef stug dicht, Madame Boutigne wilde geen bezoekers. De lucht in het vertrek waar Madame Boutigne en de reiziger lagen, was geladen en heet. Hun verstandhouding groeide in deze dagen en al snel kon de reiziger niet meer zonder Madame Boutigne. Hij zou niet kunnen leven met het leven wat zei leidde, dus vroeg hij haar hiermee te stoppen. Ze dacht er over na, maar haar liefde voor deze man was niet groot genoeg om dit op te geven. Na dit besluit stond ze op uit bed en gebood de man het bordeel verlaten. Hij besefte dat hij een fout had gemaakt maar Madame Boutigne wilde er niets meer van weten. De deur werd hem gewezen door hetzelfde dienstmeisje dat hun al die dagen van eten had voorzien. Mannen die ze goedkeurde, mochten weer naar binnen en al snel werd het dorp weer overladen door andere reizigers. Jaren dacht Madame Boutigne nog aan de reiziger tot dat hij langzaam naar de achtergrond verdween, in een hokje met de andere mannen waar ze ooit wat voor had gevoeld.
Hij zag haar liggen op haar ziekbed. Verhalen hadden hem bereikt dat het niet goed zou gaan met haar en meteen spoedde hij zich richting het dorp, biddend dat hij op tijd zou aankomen. Hij legde zijn hand op haar nog steeds zacht huid, maar ze reageerde nauwelijks. Dagen zat hij nog aan haar bed, totdat ze eindelijk haar ogen opende. Een kleur verscheen op haar wangen, de wilde dagen kwamen terug in haar gedachte. Natuurlijk herkende ze hem meteen, daar had hij geen moment aan getwijfeld. De volgende dagen zorgde de reiziger voor haar. Kookte haar eten, waste haar lokken die nog steeds prachtig goud waren. Nadat er ongeveer vijf dagen verstreken waren, was Madame Boutigne aanzienlijk opgeknapt. Ze had buiten op het bordes gezeten, met een parapluutje tegen de felle zon. De reiziger kwam naast haar zitten en vroeg haar nogmaals te stoppen met haar beroep. Zijn hele leven zou hij trouw bij haar blijven, het zou haar nog steeds aan niets ontbreken. De woorden die hij sprak zorgde ervoor dat Madame Boutigne zich voor het eerst in leven geliefd voelde. Ze gaf hem een zoen op zijn wang en zei dat ze voor altijd bij hem wilde blijven.
Verschillende mannen had ze plezier gedaan, in het bordeel dat ze zelf had opgericht. Ze stonden in de rij om wat van haar aandacht te verkrijgen. Ze koos de mannen zorgvuldig uit, met wie ze het bed deelde. Daardoor verlieten veel mannen het bordeel weer, zonder haar aangeraakt te hebben. Een aantal mannen uit het dorp kwamen steevast elke avond en een gelukzalige glimlach rustte op hun gezicht wanneer ze het bordeel weer uit kwamen.
De vrouwen wisten dat hun eigen mannen Madame Boutigne bezochten, maar door haar snel groeiende klantenkring en reputatie konden ze er niet veel over zeggen. Ze keken toe hoe hun mannen de deur verlieten en even verderop het bordeel ingingen. Sommige vrouwen hadden geluk, als je het zo kunt noemen. Wanneer Madame Boutigne de mannen afwees, kwamen ze met hun staart tussen de benen terug naar huis en vergrepen zich aan hun vrouw.
Madame Boutigne genoot van het luxe leventje en de naam die ze had opgebouwd. De reizigers die in het dorp overnachtten, hoorden namelijk al snel van madame en konden het niet laten om haar een bezoekje te brengen. Wanneer ze verder op hun reis gingen, namen ze de verhalen mee en verspreidden die door het gehele land. Hierdoor werd de naam van madame Boutigne al vlug groot en kwamen steeds meer reizigers door het dorpje. De economie bloeide op en al snel werd het een rijk dorpje. Boerderijen werd uitgebouwd, een nieuwe hostel werd gebouwd voor de steeds vaker komende reizigers. Straten werden aangelegd, bordjes met de weg naar het bordeel erop werden bij de belangrijkste gebouwen opgesteld.
Op een dag kwam er een geharde reiziger langs, die graag wilde weten of de verhalen die hij had gehoord, waar waren. Hij liep op het bordeel af en bleef even voor de prachtige, hout bewerkte deur staan. Zachtjes klonk de muziek door de muren heen naar buiten. De man deed de klink naar beneden en stapte naar binnen. Het bordeel stond vol met kleine prullaria, nergens kon meer een beeldje bijgeplaatst worden. Witte muren met schilderingen van takken sierden de muren. Het hout op de grond glom, alsof het elke dag gepoetst werd. Toen zag hij Madame Boutigne in het midden van de kamer zitten, op een prachtige sofa. Haar schoonheid was overweldigend en de verhalen waren in de ogen van de reiziger niet kloppend. Gouden lokken vielen over haar stevige schouders. Haar gezicht was niet zwaar opgemaakt, meer naturel. De kuiltjes in haar wangen maakte haar blik ietwat ondeugend. Hij keek naar haar, terwijl ze hem ook van top tot teen bekeek. De lucht in het vertrek werd warmer en een vreemd gevoel bekroop de reiziger, iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Madame Boutigne stond op en liep langzaam op hem af. Naarmate ze dichterbij kwam, leek de lucht steeds warmer tussen hun te worden. Ze beroerde zijn handen met die van haar en het hart van de reiziger miste een aantal slagen. Zijn eeltige werkhanden tegen haar zachte en bekwame handen. Madame Boutigne liep een rondje om hem heen. Ze was zichzelf ook goed bewust van de atmosfeer die was veranderd. Ook haar hart klopte luid in haar borstkas. Ze pakte hem bij de hand en leidde hem naar vertrek waar ze het ruime bed had staan.
Dagen kwamen ze niet uit deze kamer, het eten werd gebracht door één van de dienstmeisjes. De mannen stonden verdrietig en verlaten voor de deur van het bordeel. Deze bleef stug dicht, Madame Boutigne wilde geen bezoekers. De lucht in het vertrek waar Madame Boutigne en de reiziger lagen, was geladen en heet. Hun verstandhouding groeide in deze dagen en al snel kon de reiziger niet meer zonder Madame Boutigne. Hij zou niet kunnen leven met het leven wat zei leidde, dus vroeg hij haar hiermee te stoppen. Ze dacht er over na, maar haar liefde voor deze man was niet groot genoeg om dit op te geven. Na dit besluit stond ze op uit bed en gebood de man het bordeel verlaten. Hij besefte dat hij een fout had gemaakt maar Madame Boutigne wilde er niets meer van weten. De deur werd hem gewezen door hetzelfde dienstmeisje dat hun al die dagen van eten had voorzien. Mannen die ze goedkeurde, mochten weer naar binnen en al snel werd het dorp weer overladen door andere reizigers. Jaren dacht Madame Boutigne nog aan de reiziger tot dat hij langzaam naar de achtergrond verdween, in een hokje met de andere mannen waar ze ooit wat voor had gevoeld.
Hij zag haar liggen op haar ziekbed. Verhalen hadden hem bereikt dat het niet goed zou gaan met haar en meteen spoedde hij zich richting het dorp, biddend dat hij op tijd zou aankomen. Hij legde zijn hand op haar nog steeds zacht huid, maar ze reageerde nauwelijks. Dagen zat hij nog aan haar bed, totdat ze eindelijk haar ogen opende. Een kleur verscheen op haar wangen, de wilde dagen kwamen terug in haar gedachte. Natuurlijk herkende ze hem meteen, daar had hij geen moment aan getwijfeld. De volgende dagen zorgde de reiziger voor haar. Kookte haar eten, waste haar lokken die nog steeds prachtig goud waren. Nadat er ongeveer vijf dagen verstreken waren, was Madame Boutigne aanzienlijk opgeknapt. Ze had buiten op het bordes gezeten, met een parapluutje tegen de felle zon. De reiziger kwam naast haar zitten en vroeg haar nogmaals te stoppen met haar beroep. Zijn hele leven zou hij trouw bij haar blijven, het zou haar nog steeds aan niets ontbreken. De woorden die hij sprak zorgde ervoor dat Madame Boutigne zich voor het eerst in leven geliefd voelde. Ze gaf hem een zoen op zijn wang en zei dat ze voor altijd bij hem wilde blijven.
Reacties