Mijn dorp wordt opgeschrikt door de tragedie die vanochtend heeft plaatsgevonden. Het meisje van vijf huizen verder, vermoord. Iedereen gruwelt van deze daad, mijn daad.
Ik sta aan de kant te kijken hoe de technische recherche bezig is de restjes hersenen te verwijderen van het meisje. Verschillende mensen huilen om me heen. Ze vragen zich af, waarom zij? Ik hoor de mensen over haar praten, hoe goed ze wel niet was. Vredelievend en altijd vriendelijk. Helaas was ze dat niet tegen mij.
Gisteren ontmoette we elkaar in de bar. Zij zat aan de bar en ik stootte haar per ongeluk aan. Ik verontschuldigde me, ze lachte terug en zei me dat het niet zo erg was.
'Gin tonic voor mij alstublieft, en ook iets voor de dame graag', zei ik tegen de barman. Al snel raakte we aan de praat. In het begin verliep het gesprek nogal stroef, maar de barman zorgde voor genoeg alcohol. Ze had een prettige stem, zo een van de nieuwslezeressen op de radio.
'Oh, ik heb me nog niet eens voorgesteld', zei ze plotseling, middenin het gesprek. 'Je weet nu al zoveel over me, maar niet mijn naam. Ik heet Janet', zei ze vrolijk.
'Janet, wat een mooie naam', reageerde ik. 'Mijn naam is Stefan.'
Na deze kennismaking hebben we nog een aantal uur doorgepraat. Ze vertelde over een aantal mannen in haar leven, haar toekomst en wat voor opleidingen ze had genoten. Ik luisterde er niet aandachtig naar en mijn ogen glipte soms even weg naar het geheimzinnige spleetje tussen haar borsten. Toen ik om kwart voor drie naar de klok keek besefte ik dat ik al veel te lang naar haar geklets had geluisterd, het werd tijd voor actie.
'Heb je zin om naar jou huis te gaan?', vroeg ik toen er een stilte in ons gesprek viel. Ze keek me schuin aan, twijfelend. Ik vroeg me af of ik de vraag niet goed had gesteld, maar daar was het nu te laat voor. De radertjes in haar hoofd draaide op volle toeren en wogen verschillende dingen af. Dat kon haar niet kwalijk nemen. Na wat een hele lange tijd leek te duren zei ze uiteindelijk ja.
Ze bleek dichtbij het café te wonen, maar ook bij mijn eigen huis. Ze opende de deur en een misselijkmakende lavendelgeur kwam me tegemoet. Ik stapte binnen en volgde haar naar de huiskamer, waar ik ging zitten op de bank. Ze pakte twee glazen en nog een fles wijn en kwam naast me zitten.
Na een uur was de fles leeg en ik ging ondertussen steeds wat dichterbij zitten. Ik rook haar parfum, lavendel. Ze draaide zich naar me toe en ik wilde haar kussen. Voor ik wist draaide ze haar hoofd weer weg, zei dat ze het niet wilde. In een fractie werd ik verblind door woede. Ik schreeuwde dat ik heel de avond naar haar geleuter had geluisterd en er nu niets voor terug kreeg. Zei schreeuwde terug dat niet alles altijd maar om seks draait. Mijn armen sloegen alles van de tafel af terwijl Janet hard gilde. Ik moest haar stoppen, ze moest stil worden voordat de buren het zouden horen. Mijn hand greep naar de fles wijn en na een doffe klap vlogen stukjes hersenen en druppels bloed in het rond.
Ik sta aan de kant te kijken hoe de technische recherche bezig is de restjes hersenen te verwijderen van het meisje. Verschillende mensen huilen om me heen. Ze vragen zich af, waarom zij? Ik hoor de mensen over haar praten, hoe goed ze wel niet was. Vredelievend en altijd vriendelijk. Helaas was ze dat niet tegen mij.
Gisteren ontmoette we elkaar in de bar. Zij zat aan de bar en ik stootte haar per ongeluk aan. Ik verontschuldigde me, ze lachte terug en zei me dat het niet zo erg was.
'Gin tonic voor mij alstublieft, en ook iets voor de dame graag', zei ik tegen de barman. Al snel raakte we aan de praat. In het begin verliep het gesprek nogal stroef, maar de barman zorgde voor genoeg alcohol. Ze had een prettige stem, zo een van de nieuwslezeressen op de radio.
'Oh, ik heb me nog niet eens voorgesteld', zei ze plotseling, middenin het gesprek. 'Je weet nu al zoveel over me, maar niet mijn naam. Ik heet Janet', zei ze vrolijk.
'Janet, wat een mooie naam', reageerde ik. 'Mijn naam is Stefan.'
Na deze kennismaking hebben we nog een aantal uur doorgepraat. Ze vertelde over een aantal mannen in haar leven, haar toekomst en wat voor opleidingen ze had genoten. Ik luisterde er niet aandachtig naar en mijn ogen glipte soms even weg naar het geheimzinnige spleetje tussen haar borsten. Toen ik om kwart voor drie naar de klok keek besefte ik dat ik al veel te lang naar haar geklets had geluisterd, het werd tijd voor actie.
'Heb je zin om naar jou huis te gaan?', vroeg ik toen er een stilte in ons gesprek viel. Ze keek me schuin aan, twijfelend. Ik vroeg me af of ik de vraag niet goed had gesteld, maar daar was het nu te laat voor. De radertjes in haar hoofd draaide op volle toeren en wogen verschillende dingen af. Dat kon haar niet kwalijk nemen. Na wat een hele lange tijd leek te duren zei ze uiteindelijk ja.
Ze bleek dichtbij het café te wonen, maar ook bij mijn eigen huis. Ze opende de deur en een misselijkmakende lavendelgeur kwam me tegemoet. Ik stapte binnen en volgde haar naar de huiskamer, waar ik ging zitten op de bank. Ze pakte twee glazen en nog een fles wijn en kwam naast me zitten.
Na een uur was de fles leeg en ik ging ondertussen steeds wat dichterbij zitten. Ik rook haar parfum, lavendel. Ze draaide zich naar me toe en ik wilde haar kussen. Voor ik wist draaide ze haar hoofd weer weg, zei dat ze het niet wilde. In een fractie werd ik verblind door woede. Ik schreeuwde dat ik heel de avond naar haar geleuter had geluisterd en er nu niets voor terug kreeg. Zei schreeuwde terug dat niet alles altijd maar om seks draait. Mijn armen sloegen alles van de tafel af terwijl Janet hard gilde. Ik moest haar stoppen, ze moest stil worden voordat de buren het zouden horen. Mijn hand greep naar de fles wijn en na een doffe klap vlogen stukjes hersenen en druppels bloed in het rond.
Reacties