Viervoeters. Van alle soorten en maten. Behalve de kleine knaagdieren in hun hokken, daar heb ik minder moeite mee. Ik heb het specifiek over honden. Ik weet dat ik met het schrijven van dit verhaal heel veel mensen tegen de haren in ga strijken, maar ik neem het risico. Er zijn namelijk ook heel veel andere mensen die mijn verhaal zullen beamen. Misschien niet hardop, maar wel in hun hart. Er ontstaat af en toe zoveel ergernis, dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet van ellende. Weet je zeker dat je door wilt lezen? Mijn ongezouten mening kan voor sommigen hard aankomen..
Honden, daar gaat het specifiek over. Stinkbeesten. Niets meer en niets minder. Waar de liefhebbers een lik een uiting van liefde vinden, zie ik de bacillen bijna letterlijk over de hand of de wang krioelen. Zo'n natte lap vlees die op meer plekken is geweest dan je gedachte je lief is. Ik zie het bij volwassenen maar ook bij kinderen. Oké, ze bouwen er misschien een goed immuunsysteem mee op, maar echt fris is het zeker niet. En daarna ook nog een aai over de bol geven? Alsof ze iets braaf en goed hebben gedaan? Gaat er bij mij niet in hoor, echt niet. Hoe kun je dat nou fijn vinden?
Het snuffelen tussen je benen zodra je ergens over de drempel stapt bij hondeneigenaren. Vreselijk gênant, ik zie mensen zich ongemakkelijke houdingen aannemen om te zorgen dat die beesten niet verder tussen hun benen kunnen komen.
Toegegeven, niet elke hond doet dit. Er zijn er een aantal in mijn omgeving die niet eens de moeite nemen om op te staan wanneer mensen binnen stappen. Maar veel worden er helemaal wild, springen op tegen de nieuwe mensen met die lap vlees uit hun bek.
Als laatste, de geur. Je stinkt naar natte hond is géén compliment. Echt niet. Als de honden droog zijn gaat het nog wel. Vaak ruik je de herkenbare geur al, zodra er iemand naast je staat of als je ergens binnen stapt waar je nog nooit bent geweest. Die onmiskenbare geur, niet te missen. Als mensen hun hond nog wassen, valt het echt wel mee. Binnen een aantal dagen is het lekkere luchtje helaas weer weg en vult de ruimte (of de kleding van de hondeneigenaar) zich weer met die onsmakelijke geur.
Eigenlijk was hiervoor het laatste punt maar ik vergeet er nog één toe te voegen. Het blaffen. Zodra er ook maar één hond een blaf inzet, doet de hele buurt meteen mee. Het maakt niet hoe laat het is. Honden lijken geen klok te hebben. Zes uur in de ochtend, tien uur in de avond, het is allemaal prima voor die beesten. Het maakt ze niets uit dat ze me wakker blaffen. Op zo'n moment zou ik wel uit het raam willen schreeuwen dat ze letterlijk hun bek moeten houden en dat ik er helemaal gestoord van word. Maar ik rol me maar weer gewoon op, terwijl ik opnieuw probeer om de slaap weer te vatten.
En dan nog een punt, nee ik ben blijkbaar nog steeds niet klaar merk ik.
Die hondenpoep. Op elke hoek van elke straat in mijn buurt vindt je wel een hoopje. Of midden op stoep. Of op een plekje waar je het net niet ziet, waardoor je er alsnog bijna instaat. En als je er dan in staat, is het een rot werk om alles weer schoon te maken. En dan is het schoon voor het zicht, maar die geur blijft nog flink lang om je heen hangen, alsof je een stempel hebt gekregen.
En serieus? Terwijl ik hier nu zit begint er precies zo'n rot beest te blaffen. Het is toch om krankjorum van te worden. Misschien ligt het wel aan mijn oren, of ben ik er gewoon heel erg gevoelig voor, maar het maakt me helemaal gek. Ik ren rondjes door de kamer, probeer om boven het geluid uit te komen van het oorverdovende orkest aan verschillende, valse tonen die om me heen uit de muren lijken te komen. Het lijkt maar niet te stoppen. Ik voel dat ik buiten adem raak maar ik wil niet stoppen, ik kán niet stoppen omdat ik bang ben dat ik gek word. Ik moet in beweging blijven, moet doorgaan zodat mijn gedachten afgeleid worden.
Uit het niets word ik van de grond afgeplukt. Ik roep, ik schreeuw en ik maai in het rond maar het helpt niet. Twee warme handen onder mijn buik maken mij iets rustiger, terwijl ik nog door de lucht vlieg. Het geblaf verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Het stopt niet, maar voor mij lijkt het verder weg.
Snoepjes! Ik hoor hoe het laatje open gaat waar de snoepjes in worden bewaard. Intussen ben ik alweer wat gekalmeerd van wat er zojuist gebeurde. Nadat ik werd opgetild en op haar schoot belandde, begon ze me te aaien en kwam ik spinnend tot rust. Maar genoeg hierover, het is tijd voor nog meer snoepjes!
Reacties