Korte verhalen

Soms lees je wel eens een bizar bericht in de krant. Je vraagt je af wat er aan vooraf ging, of misschien hoe het is afgelopen. In de kopjes met [BizarBericht] zal ik je mijn versie van het verhaal vertellen!   Mariana loopt op haar tenen door verschillenden straten, als een schaduw, die haar man achtervolgt. Ze heeft geen idee waar hij naartoe gaat. Deze buurt is totaal onbekend voor haar. Hij gaat weer een hoek om, het volgende straatje in. Ze sluipt naar de hoek van de straat en gluurt om de hoek. Hij is al bijna weer de volgende hoek om, wanneer hij zich plots omdraait. Ze trekt haar hoofd terug en voelt haar hart kloppen in haar keel. Ze blijft nog even staan, bang om zo snel alweer te kijken. Na een aantal seconden spiekt ze toch om het hoekje en haar man is niet meer te zien. Ze rent naar het einde van het straatje, het geluid van haar hakken weerkaatst tegen de muren van de huizen. Op het punt waar haar man stilstond, kijkt ze weer de hoek om. Daar ziet ze hem no...

Laat mij even weten wat je van dit gedicht vind in de comments. Het was een hersenspinsel na het overlijden van mijn opa en ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Mijn eerste gedicht, ik ben echt benieuwd wat jullie er van vinden! Als het eind in zicht is, weet je dat niet verder meer kunt. Het is een zwaar gemis, er is je niet meer gegund. Toen het einde nog niet in zicht was, liep alles nog vlot. Jij was jezelf, een eigenwijze grapjas, maar alles gaat kapot. Toen het einde bijna in zicht kwam, werden de dagen langer. We wisten niet wat ons overkwam, de onzekerheid maakte ons banger. Voor één dag was het eind weer ver weg, je herstelde goed maar niet snel. Wat een topdag was dat zeg, Maar uiteindelijk werd het toch vaarwel. En toen was het eind echt in zicht, je hebt ons voorgoed verlaten.

'Mam? Ik ben zwanger', zei Maira, terwijl ze de keuken binnen kwam lopen. Ik draaide me om naar haar, niet in staat om wat te zeggen. Haar ogen waren rood, gevuld met tranen. Ik liep op haar af, mijn armen uitgestrekt. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en begon hevig te huilen. 'Het komt allemaal goed lieverd', probeerde ik haar te sussen. Eerst sussen, dan boos worden en om uitleg vragen. Die manier werkte altijd het beste Maira. Een paar minuten later werd het gehuil minder en wrikte ze zich los uit onze omhelzing. Ze schoof een stoel naar achter en ging zitten aan de eettafel, met haar handen in haar hoofd. 'Van wie ben je zwanger?', vroeg ik, terwijl ik een lichte trilling in mijn stem voelde. Het bleef even stil, ze snikte nog wat en haalde haar neus op. 'Je gaat me toch niet geloven', zei ze, terwijl ze haar hoofd in haar liet rusten. 'Ken je Abel nog?' Mijn hart sloeg een paar slagen over en even werd ik duizelig. Ik moes...

Iedereen kent de legende van de taxi in de stad. Deze taxi brengt je niet naar waar je heen wilt, maar waar je eigenlijk naar toe zou moeten gaan. Twee van mijn vrienden zeggen ook in de taxi te hebben gezeten. Ik wist niet of ik ze moest geloven. De één kwam uit bij de politie en de ander voor het gebouw van de rechtbank. Ze wilden niet aangeven wat ze daar dan precies moesten doen, maar het was echt gebeurd. Op een dag stond ik zelf ook op een taxi te wachten. Normaal gesproken ga ik altijd met de auto, maar deze stond bij de garage voor de keuring. Het was al donker en de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Ik stond in het licht van de lantaarnpaal boven me, in de hoop dat de chauffeurs me goed zouden zien. Daar heb ik een tijdje staan wachten, tot er eindelijk een taxi vaart minderde en ik in kon stappen. De chauffeur knikte enkel maar toen ik ging zitten en mijn kletsnatte jas naast me had neergelegd. Nog voordat ik had gezegd waar ik naartoe moest, begon de taxi al...

Ik heb me altijd geïrriteerd aan mensen met een slecht gebit. Tanden die scheef staan waardoor het net rotsen lijken die uit rotte schuimpjes komen. Een kleur geel waar zelfs een kanariepiet van zijn stok af valt. En dan de geur. Die vieze geur die uit de mond wanneer mensen met hun hoofd naast me hangen. Die adem die mijn neus bereikt als ze spreken. Nee hoor, niet voor mij. Natuurlijk word ik ook wakker met een adem waar iedereen stijl van achterover zou vallen. Daarom poets ik als eerste mijn tanden. Altijd, na elke maaltijd. Ik glimlach breed in de spiegel en zie mijn perfecte, witte tanden terugstralen. Een glinstering van de zon op mijn tanden verblind me zelfs even. Ik strijk mijn kokerrok recht, mijn blouse trek ik nog wat naar beneden. Klaar voor weer een nieuwe dag aan sollicitaties versturen. Terwijl ik de trap af loop trilt mijn telefoon in mijn hand. Dit gebeurd de laatste paar dagen zo ontzettend veel, dat ik niet meer meteen de neiging heb om meteen te kijken wi...

'Mama, mama', roept de schrille stem van mijn dochter voor de duizendste keer deze dag van ergens ver weg. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wrijf met mijn vingers over de diepe frons in mijn voorhoofd. Om me heen hoor ik nog meer kinderen gillen, van plezier weliswaar, maar mijn hoofd wordt er niet vrolijk van. 'Mama, luister je eigenlijk wel?', vraagt mijn dochter plotseling hard bij mijn oor. Ik kan nog net een vloek omvormen in een diepe zucht. Haar stem galmt na in mijn oren en dreunt in mijn hersenpan. Ik voel een golf van misselijkheid opkomen en slik een paar keer hard. 'Gaat alles goed mama?' Ik pers mijn lippen in een glimlach, open mijn ogen en zie alleen maar één oog van mijn dochter. Ze raakt met het puntje van haar neus net mijn neus niet, zo dichtbij staat ze. Ik ruik de chloorlucht die om haar heen hangt en in haar haar zit. Ik knik zwakjes, de misselijkheid is nog steeds heftig. 'Kijk dan wat ik kan!', roept ze, terwijl ze sne...