Korte verhalen

Een rode waas trekt voor mijn ogen en ik haal uit naar haar. Ik hoor een doffe dreun terwijl haar hoofd tegen de muur aan slaat. Langs de muur zakt ze naar beneden. Een bloedspoor bedekt de muur. "Smerige trut dat je bent", schreeuw ik naar haar. De enige reactie is het lichte gesnik. Ik loop naar haar toe en pak haar kin stevig vast met mijn hand.   "Je hebt me beloofd dat je dit tegen niemand zou zeggen. Het was ons geheim. Nu heb je mijn vertrouwen geschaad", sis ik haar venijnig toe. Haar ogen gaan angstig heen en weer. Ze lijkt zich niet te kunnen bewegen, maar het kan mij allemaal niet zo veel schelen. Ik buk en pak haar hoofd beet. De wond op haar achterhoofd is groot en er komt ontzettend veel bloed uit. Haar blonde haren kleven aan de randen en klonteren samen door het bloed. Voorzichtig schuif ik de haren opzij, tot ik goed zicht heb op de wond. Gefascineerd bekijk ik het gat en ik druk zacht met mijn vinger er om heen. Ik hoor hoe ze begint te kermen va...

Ze zucht diep en haalt haar handen langs de plukjes die uit haar paardenstaart ontsnappen. Emma kijkt nogmaals naar de stapels rekeningen die voor haar uitgestald op de tafel liggen. "Hoe wil je dit allemaal gaan betalen?", vraagt haar vader, die aan de andere kant van de tafel zit. Ontzet kijkt hij naar de stapel. Hij pakt er een enveloppe uit en scheurt deze open. "Tweede aanmaning voor een bedrag van driehonderdvijftig euro met tien euro administratie kosten", leest hij voor. Emma kreunt en weet niet wat ze moet zeggen. Ze vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen. De feestjes, de drank, de sigaretten en de dure kleding die ze allemaal koopt. Baantjes heeft ze wel gehad, maar nooit lang volgehouden. Het is voornamelijk de erfenis van haar overleden opa en oma waarvan ze kan leven. Daarvan betaalt ze alles, inclusief haar eigen appartementje. Nu is het geld al een tijdje op, maar Emma heeft geen zin om de stad in te gaan om te zoeken naar een nieuwe baan....

De geur van de dood werd door de warme wind in het dorpje verspreid. Madame Boutigne lag al dagen ziek op bed en haar toestand verslechterde snel. Van heinde en verre kwamen mensen op de bezoek om de eens zo gerespecteerde vrouw hun laatste eerbied te tonen. Veel mensen kenden haar persoonlijk, sommige alleen van de verhalen. Deze verhalen waren flink aangesterkt en wanneer ze haar zo zagen liggen op het bed, haar haar in de war en de ingevallen wangen, verbleekte de kleurrijke verhalen al snel. Verschillende mannen had ze plezier gedaan, in het bordeel dat ze zelf had opgericht. Ze stonden in de rij om wat van haar aandacht te verkrijgen. Ze koos de mannen zorgvuldig uit, met wie ze het bed deelde. Daardoor verlieten veel mannen het bordeel weer, zonder haar aangeraakt te hebben. Een aantal mannen uit het dorp kwamen steevast elke avond en een gelukzalige glimlach rustte op hun gezicht wanneer ze het bordeel weer uit kwamen.  De vrouwen wisten dat hun eigen mannen Madame Boutign...

Ik staar naar de klok. De secondewijzer die vriendelijk tikt, de grote wijzer die vervaarlijk van plaats veranderd wanneer de secondewijzer weer boven is. Ik heb nog zoveel te doen vandaag. Toch blijf ik zitten en kijk hoe de tijd verder tikt. Mijn to do lijstje van vandaag staat vol. Er moeten zeker tien dingen gedaan worden vandaag, zeg ik tegen mezelf. Ik verplaats mijn ogen van de klok naar het lijstje en lees een aantal taken. Deze heb ik mettertijd opgeschreven, dingen die ik me bedacht terwijl ik door het huis liep of naar de klok staarde. Er staan een aantal taken op die makkelijk zijn. Was doen, stofzuigen en dweilen bijvoorbeeld. Moeilijker zijn de taken zoals de gevels verven en de keuken vervangen. Mijn ogen gaan weer terug naar de klok. Tien minuten verspilt aan het bekijken van mijn lijstje. Zonder enige hoop dat er vandaag iets uit mijn handen komt, sta ik op van de keukenstoel. Ik kijk de kamer rond en zie de ontzettende rotzooi die is ontstaan. Stofpluizen en vieze ve...

Bedroefd staarde Shanon naar de mooie, blauwe lucht. Dagen had het geregend en toch precies vandaag scheen de zon. Ze keek naar het betraande gezicht van haar moeder. Haar eens zo mooie gelaatstrekken waren verdwenen. Ingevallen wangen, wallen onder haar ogen. De zwarte kleding maakte haar broze huid nog bleker. De afgelopen maanden waren ellendig geweest voor Shanon. Het ziekenhuis was het tweede huis geworden voor hun gezin. Ze ging bijna niet meer naar school, zag haar vriendinnen nauwelijks. Ze gaf zelfs niet meer om haar smartphone, die een paar weken geleden was uitgevallen vanwege de lege batterij. Rick, het kleine broertje van Shanon, zat er niet zo lusteloos bij. Ook hij ging bijna niet meer naar school, ook al begreep hij nog niet echt wat er allemaal aan de hand was. Hij verveelde zich, de dagen in het ziekenhuis. Zijn zus wilde geen spelletje spelen, zijn moeder niet. Rick begreep niet waarom zijn moeder zoveel moest huilen. "Hij zou toch wel weer beter worden? Daar ...

Ik negeer de zwerfster die al dagen achter me aan loopt met haar hand uitgestoken. Haar kleding is gescheurd en vuil. Haar haren zitten vol met klitten. Ze oogt oud door al het vuil op haar gezicht. “Geef deze arme vrouw toch wat. Ik loop u nu al dagen achterna voor alleen wat centen”, hoor ik haar zachtjes achter me prevelen. Ik doe alsof ik niets heb gehoord en loop stug door. “Meneer, wees toch begripvol. U komt uzelf nog een keer tegen wanneer u dat niet verwacht”, zegt de vrouw dit keer wat luider. Ik draai me om en kijk naar het vuile gezicht. Nu ik zo dichtbij haar sta, lijkt ze toch niet zo oud als ik eerst dacht. Even blijf ik nog staan, alsof ik wat wil zeggen, maar dan draai ik me resoluut weer om. Waarom zou je geld geven aan zwervers? Het is waarschijnlijk hun eigen schuld dat ze hun geld zijn kwijtgeraakt. Drank, gokproblemen, drugs of andere zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik loop met een iets hardere pas richting huis, ik weet heel goed dat de vro...