Korte verhalen

Eindelijk heb ik mijn ouders over kunnen halen en is het zover. Vandaag is mijn eerste balletles! Vorige week hebben we alle spulletjes gekocht, inclusief de balletschoentjes waar ik het allemaal voor doe. Ik ben niet zo'n typisch mooi meisje, zoals je een ballerina graag ziet. Mijn haar is kort en felrood. Ik weeg net iets te veel, eigenlijk te veel. Ik ben niet charmant lang, maar klein en onhandig. Gracieus kan je me dus niet noemen.  Mijn maillot hebben we opnieuw moeten kopen. Ik schaamde me dat ik hem niet aankreeg, hoe hoog ik ook sprong om hem mee te laten bewegen. Zo'n ding is toch altijd elastisch? En dan toch kom ik er niet in. Ik hoorde een scheurend geluid, en toen ik in de spiegel keek zag ik dat ik er een gat in had getrokken. Met een rood hoofd liep ik naar beneden, met de maillot nog aan. Ik hoorde mijn broertje lachen toen ik langs hem liep, en voor ik het wist stond ik huilend voor mijn moeder. Samen zijn we weer terug gegaan naar de winkel, waar ik uiteind...

Vandaag is het de dag des oordeels.  Al weken word ons dorp geteisterd door vreemde dingen. Er zijn al heel wat schapen verdwenen, de kruidenier mist steeds meer kruiden en de barbier is zijn beste knipmes kwijt. Dit alles gebeurde toen de mysterieuze vrouw voet in ons dorp zette. Op alle plaatsen was zij gezien en het was dus een simpele conclusie dat zij de dader was van al deze gebeurtenissen. Niemand wist haar naam, ze groette bijna nooit iemand. Ze werd nagekeken omdat ze een buitenstaander was. Wat ze precies in ons dorp moest, wist niemand. Er werd bij de groenteboer gefluisterd dat het een slechte vrouw was. Dat zou een brenger van boodschappen hebben gezegd toen hij langs ons dorp kwam en haar herkende. Ze woonde in het leegstaande huis achter de heuvel. Bijna nooit kwam er rook uit haar schoorsteen terwijl het vrij koud was voor de tijd van het jaar. De belangrijke mannen van het dorp hadden al een aantal keer hun hoofden bij elkaar gestoken. Elke keer kwam er ...

Als ik op de klok kijk en zie dat het bijna tijd is om te gaan slapen, word ik onrustig. Elke nacht heb ik meer moeite om naar bed te gaan. Ook vanavond heb ik gegild en gehuild, maar papa werd heel boos op mij. Hij wilde me slaan, maar mama hield zijn hand tegen. Ik ging boos op de trap zitten, mijn knuffel tussen mijn armen in. Hij kwam met grote stappen op mij af, pakte meneer konijn af. 'Als je nu niet meteen naar boven gaat jongedame, dan krijg jij je knuffel voorlopig niet meer terug,' riep hij kwaad. Nog steeds bleef ik op de onderste trede zitten, mijn tranen woest afvegend aan mijn net nieuwe kleding. Na een aantal minuten kwam hij weer boos terug, zijn hoofd was ondertussen al rood aangelopen. Hij trok mij aan mijn arm omhoog, en ik ging nog harder blèren. Stompend heb ik geprobeerd papa tegen te houden, maar het werd alleen maar erger. Mijn tanden wilde ik niet poetsen, heb de tandenborstel boos weggegooid  Mijn pyjama wilde ik ook niet aan doen, uiteinde...

Het is nog vroeg op de morgen wanneer we al van huis vertrekken. We hebben een lange rit voor de boeg van bijna twee uur. Het is -2 graden en met de wind voelt het als -10. Gelukkig hebben we genoeg kleding aan die ons zal beschermen hiertegen. Met een beetje geluk blijft het ook nog droog, ondanks de weervoorspelling. Als snel word het lekker warm in de auto en ik doezel een beetje weg. Ik denk aan de dag die nog voor ons ligt en ik heb er ontzettend veel zin in. Het is de eerste wedstrijd sinds bijna een jaar geleden. Ik luister hoe mijn vader een beetje mee neuriet met de muziek en laat me in slaap wiegen door de bewegingen van de auto. Ik word langzaam wakker, en zie dat we op een groot grasveld staan. Er staan nog niet zo heel veel auto's, en ik ga er van uit dat we vroeg zijn. Wanneer ik op de klok kijkt word mijn vermoeden bevestigd. De wedstrijd begint om half tien en de digitale klok geeft 08:30 aan. Blijkbaar heeft mijn vader iets harder gereden dan de toegestane s...

Op mijn gemak zit ik achter mijn laptop te kijken hoe het verhaal langzaam verschijnt. Er wordt af en toe wat weggehaald, soms moet ze even nadenken over wat ze gaat schrijven. Nergens kan ze aan zien dat ik met haar mee kijk. Over haar schouder kijk ik stiekem mee. Op deze momenten voel ik mij machtig. Niemand weet namelijk wie ik ben, maar ik weet alles over diegene die ik op dit moment volg. Haar verhaal vordert langzaam, en telkens lees ik er weer een regeltje bij. Ik besluit om even wat anders te gaan doen. Wanneer ik op de klok kijk, zie ik dat ik al 4 uur aan het schrijven ben. Eindelijk heb ik het verhaal kunnen afronden met een goed gevoel. Ik lees het nog een keer helemaal door, haal hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes weg. Het duurt lang voordat ik het eindelijk goedkeur en besluit dat het online mag. Ik heb nog wel wat verhaaltjes 'op voorraad', maar dit onderwerp schoot zo plotseling in mijn hoofd dat ik er wel iets mee moest doen. Ik klik op 'Publi...

Ik staar naar de tafel waar het grote, zwarte, harige ding op zit. Zelfs de naam durf ik niet uit te spreken, dan lopen de rillingen al over mijn rug. Ik moet het in de gaten houden, voor je het weet is het verdwenen en vind je hem in je bed. Na een half uur beweegt het één pootje. Het lijkt wel een soort antenne. Met grote ogen staar ik naar die ene beweging. Ik kan mijn blik er niet van los laten. Aan de ene kant geobsedeerd erdoor, maar aan de hele andere kant sta ik doodsangsten uit. Het lijkt wel alsof het terug staart, alsof we een staarwedstrijd doen. Voor ik weet droom ik heel even weg in mijn herinneringen uit mijn jeugd omdat het ding op tafel al een tijdje niets meer heeft gedaan. De avonturen samen met mijn goede vriendin. Ja, wat hadden we samen een plezier zeg. Jammer dat het contact verwaterd is, dat we elkaar al vijf jaar niet meer gesproken hebben. Ik bedenk me dat ik haar deze week weer is moet bellen, na al die tijd. Dan zouden we misschien gezellig wat ku...

Wanneer ik mijn verhalen schrijf denk ik veel te lang na over bepaalde dingen. De zinnen zijn te lang, de zinnen sluiten niet mooi op elkaar aan. Ik weet gewoon niet wat ik elke verkeerd doe, waardoor prop na prop in de prullenbak verdwijnt. Vaak haal ik ze na een lange dag proberen er allemaal weer uit, en vouw ik ze weer opnieuw open. Ik denk dat ik te kritisch ben, sommige lijnen van mijn verhalen zijn namelijk echt goed. Maar ja, de vraag is dan natuurlijk weer hoe je daar van een verhaaltje kan schrijven. Vaak raak ik gefrustreerd van mezelf, dat ik een hele middag na denk over één zin. Vervolgens belandt die ene zin toch ook weer de prullenbak. Ook nu zit ik mijn hersenen te pijnigen over de openingszin, maar er schiet maar niets te binnen. Ik moet iets nieuws hebben in mijn leven. Iets waar ik nieuwe creativiteit uit kan halen, iets wat me weer laat prikkelen om te schrijven. Ik kijk om me heen en zie een rommelige zolderkamer. Overal liggen notitieblokken en stukjes...

Nooit kan ik een keertje rustig buiten lopen. De dames en heren praten altijd tegen me, en proberen me te waarschuwen voor alles. 'Och nee jongen, ga daar toch niet heen! Je weet nooit wat je daar te wachten staat!,' zegt de een. De ander probeert me over te halen om juist wel te gaan, en een derde wil er niet te veel over zeggen. En dat gebeurt alleen al als ik naar de schuur wil lopen, achter in onze tuin. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan niet terug praten tegen ze. Soms zijn het er wel tien tegelijk, die tegen me praten. Wanneer ik de tuindeuren dicht doe hoor ik ze zachter, maar met deze mooie zomerdag zou ik de deuren toch graag wel open willen hebben. Soms zitten ze in mijn raamkozijnen, en kijken afkeurend naar binnen. Altijd word ik in de gehouden door die kleine kraaloogjes, die geen moment van mijn zijde afwijken. Wanneer het gaat schemeren nemen de stemmen af, en ik besluit dat het tijd is om eindelijk mijn boodschappen te doen. 'En daar gaat hij w...

Het is een prachtige zomerdag, de eerste sinds weken. Ik zet mijn stoel in de tuin, pak mijn boek en wat te drinken. Ik zet mijn stoel zo, dat ik tenminste nog de letters kan lezen in het felle zonlicht. De hele buurt om me heen leeft. Heel veel stemmen, die gillen, joelen en plezier maken. 'Hallo? Mevrouw?,' hoor ik ergens heel zwak vandaan komen. 'Ja hier, hierzo beneden. U heeft uw stoel op onze ingang gezet! Kunt u nu meteen even verplaatsen?' Ik moet moeite doen om het verstaan en probeer te luisteren waar het geluid vandaan komt. 'Mevrouw? Ik zit hier! Hier op uw knie!' En dan zie ik het. Op mijn knie zit een klein miertje, die driftig heen en weer loopt. 'Zit ik op jullie ingang met mijn stoel? Hoe bedoel je dat?' Nou, precies zoals ik het zeg! Gelukkig kon ik mij door alle mieren heen persen die er bij de uitgang uitkwamen, maar ik werd wel heel boos aangekeken hoor! Dit doet mijn medevrienden niet goed!' Versteld kijk ik naar het mie...

Het enige wat ik nog zie is een klein stukje hout van de kano, en haar schoen. Ik hoor een stem en verschrikt kijk ik opzij. Een groot nijlpaard komt op me af en zegt: 'Sorry meneer, het is echt een vergissing geweest. Zo onder water dacht ik dat jullie kano een lekker tussendoortje was voor mijn gezin. Een krokodil, daar hebben we al weken trek in!' Ik sta versteld en ik kan mijn oren niet geloven. Een nijlpaard, dat praat? Antwoorden kan ik niet, mijn keel is dichtgeknepen door het verdriet. 'Ik weet dat ik het niet meer kan veranderen meneer maar echt, het spijt me,' gaat het nijlpaard door. 'Ons gezin heeft al een aantal dagen niet meer gegeten, en mijn kleintjes moeten groeien. Binnenkort moeten we een grote reis maken, en daarvoor moeten ze genoeg vet op hun huidje hebben'. Hij knikt richting het water, waar ik drie kleine nijlpaardjes zie. Ze spelen rustig in het water. Ik word blind van woede. Zo'n toekomst zou ik ook gehad hebben, als het nie...