Korte verhalen

De bomen vliegen langs me heen en ik betrap mezelf op een glimlach. In de achteruitkijkspiegel zie ik dat de politie me niet goed bij kan houden. Gevaarlijk haal ik andere auto's in, die ik toeterend achter me laat. Ik zet de radio harder, een euforisch gevoel bekruipt me. Het lijkt wel alsof ik vlieg!  Het liedje op de radio zorgt ervoor dat ik het gaspedaal nog iets harder indruk. Dit is één van mijn favoriete liedjes waar ik veel goede herinneringen aan heb. De politieauto raakt steeds verder achterop en ik begin hardop te lachen. Het laatste biertje in het café en het gezellige gesprek met Berend hebben me net iets te goed gedaan.  Glas na glas werd ingeschonken. Toen ik me licht begon te voelen in mijn hoofd, ben ik overgestapt op de cola. "Misschien moet je eens niet teveel nadenken Peter", zei Barend tegen me. Bedenkelijk keek ik hem aan, ik wist niet hoe ik hierop moest reageren. "Ik weet dat je nu gewoon weer aan het nadenken bent. Het gaat maar om e...

Krijg 10% korting boven op de korting! Vul de kortingscode 'Beach' in! De warme zon brandt aangenaam op mijn huid. Met mijn t-shirt opgerold lig ik in de tuin, op het gras dat eindelijk weer groen is geworden. Het zwembadje heb ik uit de schuur gehaald en vol laten lopen, maar helaas paste geen enkele bikini mij meer. Ik denk dat het vier jaar geleden is dat ik voor het laats een bikini heb gekocht. Voor mij is het altijd een drama. Klein postuur, niet echt een zandloperfiguur. Voor je het weet zit het broekje alweer boven je navel en ziet het er al niet meer uit. De modellen die de bikini's aan hebben zijn altijd heel knap, maar zodra ik hem aan heb voor de spiegel voel ik me niet hetzelfde als zij. Ik draai me op me rug terwijl ik naar de geluiden van de omgeving om heen luister. Meerdere mensen hebben hun zwembadjes neergezet, waar de kinderen vrolijk in spetteren. Zweetdruppeltjes lopen over mijn buik en over mijn gezicht. Het word echt tijd om een bikini te gaan k...

Jij hebt last van.. Dat is altijd het eerste wat ik denk wanneer ik iemand naar mijn bureau zie lopen. Sommige mensen hinken bijvoorbeeld, die zullen wel last hebben van hun enkels of been. Het is altijd leuk om te raden waar de patiënten last van hebben, ook al heb ik het meestal fout.  Zo kwam er vanochtend iemand naar mijn bureau waarvan ik dacht dat er niets mee aan de hand was. Toen de man zijn mouw omhoog stroopte, wist ik wel beter. Zijn elleboog was blauw en dik en hij vertelde me dat hij wilde afkicken. Ik wist even niet wat ik daarop moest zeggen, dus ging ik maar raden welke drugs hij gebruikte. Niet dat ik veel weet van drugs, maar voordat ik kon raden zei de man al 'heroïne'. Ik vond het erg jammer dat de man mij niet even in gedachte liet raden.  Ik denk meestal dat er niets met mensen aan de hand is als ik het niet kan zien doordat het onder de kleding zit. Daar zitten de meest verschrikkelijke geheimen onder verstopt. Helaas moeten ze alles a...

Het rokerige café straalt geen charme uit. De muren zijn bedekt met allemaal verschillende bierviltjes uit verschillende landen. Harde rockmuziek schalt uit de speakers en het zit vol met oude mannen. Ze vraagt zich af waarom hij haar hier wilde zien. Waarom hij überhaupt met haar wilde afspreken. Hun vriendschap is al jaren voorbij, laat staan de liefde die er ooit was. Ze draait op haar stoel, veegt wat zweet van haar voorhoofd. Voor haar staat een glas zoete, witte wijn. Hij heeft een biertje. "Ik zou het graag allemaal nog een keer over willen doen", zegt hij in haar oor. Verbaast kijkt ze hem aan en weet even niet wat ze moet zeggen. Is hij soms vergeten wat hij gedaan heeft? Ze denkt terug aan hun vakantie op Gran Canaria. De felle zon, de hoge temperaturen. Het dure viersterrenhotel en natuurlijk niet te vergeten, dat ene meisje. Toen ze terug kwam van het zwembad hoorde ze haar al kreunen terwijl ze hun kamer nog niet binnen was. Ze opende de deur en daar l...

Sandra van den Boom  heeft onlangs haar verhaal 'De andere stad' geschreven en gepubliceerd op 20 april 2013. Dat is alweer het eenenvijftigste verhaaltje sinds oktober 2012, wat ik heel prijzenswaardig vindt. Namelijk hoe je jouw tijd daarvoor vrijmaakt en ons ook telkens weer verrast. Op het verhaaltje wil ik graag reageren, en Sandra, zie het als een soort recensie ;)  In het verhaaltje 'De andere stad' kan ik goed de grote tegenstelling zien, de frisse ochtendlucht van het bos in vergelijking met wat daarna komt. Ik probeer niet al te veel te verraden voor degenen die hem nog niet gelezen hebben.  Ik vind de opbouw van het verhaal erg goed omdat in het begin lijkt alsof er niks mis is, maar dan komt er een prachtige wending. Je zit de lezer lekker af te leiden van de eigenlijke rode dr aad van het verhaal, dat ik erg knap vindt. Want dan komt zo'n prompte verhaalwending pas echt aan. Het beetje gevaar wat er daarvoor komt met de auto is niets vergeleken met wat ...

Al 4 jaar lang fiets ik dezelfde route naar school. Het enige wat er tussen mijn huis en de school is, is een groot bos. Ik vind het heerlijk om elke ochtend de lucht van het bos te ruiken, en het tsjilpen van de vogels te horen. Hierdoor lijkt het alsof ik elke dag met een fris gevoel begin. Het bospaadje waar ik over fiets is maar smal, en er mogelijk eigenlijk geen auto's rijden. Toch kom ik er soms eentje tegen. Dat is dan vaak iemand die niet weet dat je hier niet mag rijden. Die niet uit onze buurt komt. Aan het begin van het bos staan geen borden dat je er niet doorheen mag rijden, maar niemand uit onze buurt doet het. Tegenwoordig blijven er nog maar zo weinig bossen over, dat we deze graag willen behouden. Ook vandaag stap ik weer op mijn fiets. Het is eigenlijk nog te vroeg om weg te gaan, maar ik ben al sinds zeven uur uit bed. Om tien uur hoef ik pas te beginnen, maar ik haat het wanneer ik moet wachten op dingen. Dus vandaar dat ik al om negen uur op mijn fiets zit. O...

Ik schrik wakker van het brandalarm.  Mijn klokje geeft half 4 aan en ik spring uit bed. In paniek sprint ik naar beneden, waar het doordringende gepiep vandaan. Ik zie geen hand voor ogen en slaapdronken zoek ik naar het lichtknopje. Een felle lamp verlicht mijn woonkamer en ik sta even te kijken wat er hier is gebeurd. Mijn hele woonkamer ligt overhoop!  De lades zijn allemaal opengerukt en de inhoud ligt op de grond. De planten zijn omver gegooid, net als de stoelen. De plafondlamp is naar beneden getrokken en de sta lampen liggen kapot op de vloer. Het is één grote ravage en ik voel tranen branden achter mijn ogen.  Het heeft me zoveel moeite gekost om dit huis leuk in te richten en nu ik er eindelijk in woon gebeurd er dit. Nog steeds piept het brandalarm doordringend. Ik kijk om me heen waar het op reageert en ik zie een brandende sigaret op mijn gloednieuwe Chesterfield bank liggen. Er zit al een groot brandgat in de bank en de rook kringelt langzaam ...

Al dagen ligt er precies voor mijn deur een hoopje hondenpoep. Het begon allemaal afgelopen maandag. Ik stapte de deur uit en zag het hoopje net voor mijn voeten liggen. Eerst keek ik er verwondert naar, dat vervolgens over ging in afschuw. Daar had ik toch bijna ingestaan! Ik pakte mijn veger en blik binnen en schoof het hoopje er op. Snel gooide ik het weg en vervolgde mijn weg. Dinsdag lag er weer een hoopje, zei het iets groter dan maandag en net iets verder van mijn voordeur af. Ik dacht dat het gewoon toeval zou zijn en ik pakte weer mijn veger en blik. Hoopje er op en weer weggegooid. Niet helemaal tot mijn verbazing maar toch eigenlijk ook wel, lag er woensdag weer hondenpoep voor de deur. Ditmaal was het een absurd grote hoop en ik vroeg mij even af welke hond zo'n grote drol zou kunnen leggen. Licht gefascineerd staarde ik er even naar en uiteindelijk besloot ik maar om weer mijn veger en blik te pakken. Ik opende mijn vuilnisbak om de drol te deponeren, maar een viez...

"Hoe kun je dit me aandoen?," vraagt Anja met een wanhopige stem, "hoe kun je al die tijd zo tegen me gelogen hebben? Is er dan echt helemaal niets meer tussen ons voor jou?" "Je begrijpt het niet Anja. Ik heb geen seconde getwijfeld over mijn geloftes aan jou." "Hoe kun je dit dan doen? Hoe kun je dit zo luchtig tegen me zeggen?" "Ik zeg het niet luchtig en maak er alsjeblieft niet zo'n heisa van." "Geen heisa van maken? Jij had voor ons een leuke avond gepland, nu hebben we een paar drankjes op en vertel je me doodleuk dat je al 5 jaar vreemd gaat?" "Anja, alsjebli.." "Niets Anja alsjeblieft! Waarom heb je het niet eerder gezegd? Dan konden we samen een oplossing zoeken!" "Ik heb zo vaak toenadering gezocht, maar je hebt nooit tijd voor mij.  Je hebt het altijd te druk met de kinderen, of je bent moe. Ik moet je smeken om seks met me te hebben." "Dat is niet waar en dat weet je ...

Al sinds onze geboorte zijn onze levens versmolten. Het lijkt allemaal langzaam te verdwijnen. Het glipt tussen mijn vingers vandaan. Gaat net zo makkelijk kapot als een spinnenweb. Soms verbaast het me weleens hoe makkelijk jij hiermee omgaat. Jij rent door het leven, ik hou je niet altijd bij. Dit is waarom ik je  ook niet altijd bij wil houden. De grote reden dat jij hier nu ligt, en ik hier aan je bed sta. Ik voel dat het niet goed gaat. Ik zou willen dat je je ogen open deed. Zonder die glans, kan ik niet verder leven. Ik moet het nog één keer zien. Als is het maar voor even.  'Op foto's kun je die glans ook zien hoor', zou je dan tegen me zeggen. Maar ik zie het niet. Ik zie het alleen maar in het echt.  Je lippen openen zich een beetje, alsof je iets tegen me wilt zeggen. Ik buig mijn hoofd naar je toe, maar ik hoor niets. Teleurgesteld kijk ik naar je, wachtend op het moment dat je je ogen opent. Opeens voel ik je zachte aanraking. Je staat naast me, en lacht. ...

Hij is van mij. Dat is de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet wanneer de nieuwe jongen onze klas binnen stapt. Hij draagt zijn baseball petje andersom, in zijn linkeroor glimt een gouden ringetje en zijn kleding is een maat te groot. Zijn gympen strikt hij niet, waardoor ze heel erg groot lijken. Door het petje heb ik zijn haar nog niet kunnen zien. In de pauze halen mijn vriendinnen mij over om hem mee uit te vragen. Ik weet dat ik de knapste ben in mijn klas, en het gaat me geen moeite kosten. Ik bedenk me even wat ik ga zeggen, en stap dan vol zelfvertrouwen op hem af. Hij staat alleen in een hoekje, hij heeft nog niet echt veel contact met onze klas. Ik schraap mijn keel en hij kijkt op. Zijn ogen zijn geelachtig, een heel vreemde kleur. 'Hoi, mijn naam is Liset. Jij bent Caleb toch?' Hij knikt en zegt: 'Ja dat klopt, en ik wist ook al dat jij Liset heet. Ik weet de namen van iedereen uit de klas.' 'Ik ben blij dat te horen. Heb je zin om vanavond wa...

Dit is een herschreven verhaaltje. Het origineel kunnen jullie  hier  terug lezen! -------------------------------------- Het is drie uur 's middags wanneer de telefoon van Rosa over gaat. 'Met Rosa?' 'Mevrouw Overwater, het klopt dat Lisa uw dochter is?' 'Ja, dat klopt. Waarom vraagt u dat? Is er wat gebeurt?' 'Het spijt me mevrouw Overwater, maar uw dochter is van het klimrek gevallen en is nu onderweg naar het ziekenhuis'. Rosa weet even niet wat ze moet zeggen en staat stil. 'Mevrouw Overwater? Bent u daar nog?' De stem van de directrice brengt Rosa terug naar realiteit en ze antwoordt snel: 'Ja, mevrouw, ik ben er nog. Naar welk ziekenhuis wordt ze gebracht?' 'Ze brengen haar naar het Refaja, volgens de broeders'. 'Ik kom meteen daarheen. Bedankt mevrouw'. Snel stopt Rosa haar telefoon terug in haar broekzak, laat de boodschappenkar staan en rent naar de uitgang. Bij de kassa's staan lange rijen,...