Korte verhalen

De jonge boer liep richting het kippenhok om de eieren te verzamelen. De deur opende krakend en de kippen begonnen luid te kakelen. Langzaam vulde hij zijn mandje, tot zijn oog viel op iets wat in de hoek zat. Voorzichtig liep hij naar de hoek en tot zijn verbazing zag hij daar een jonge vrouw gehurkt zitten. De boer knielde voor haar neer en bekeek haar goed. Ze had niets meer dan wat rafelige vodden aan, haar lichtbruine haar zat vol met klitten. Haar huid was vies en bedekt met een laagje modder. Hij kon zich niet voor de geest halen of ze daar een aantal dagen geleden ook al zat, maar als dat zo was had ze in geen dagen eten. "Wat doe jij hier?", vroeg de boer op een zachte toon, maar hij kreeg geen enkele reactie. Ze bleef naar beneden kijken. Leek helemaal niet te horen wat hij tegen haar zei. Zachtjes pakte hij haar bij de arm en zonder tegenstribbelen liet ze zich meenemen richting de boerderij. Eenmaal in de boerderij zette de boer haar aan de grote keukentafel. No...

Angstig keek ze vanaf het podium naar beneden. De man die haar gekocht had zag er vreselijk uit. Een grijns speelde om zijn lippen toen hij gebaarde dat ze naar hem toe moest komen. Haar knikkende knieën hielden haar maar net overeind, toen ze stapje voor stapje op hem af liep. Hij tilde haar op en draaide haar in het rond met zijn sterke handen. De andere mannen joelden toen ze zagen dat de vrouw geen ondergoed aanhad. Gegeneerd gebaarde de vrouw dat hij haar moest laten zakken, maar in plaats daarvan sloeg hij op haar achterste en gooide haar over zijn schouder. Verwoed knipperde ze de tranen weg en hief haar hoofd dapper op. De man bracht haar naar een klein huisje, niet ver van het plein waar ze zojuist was verkocht. Hij opende de deur en zurige walm van bier en zweet bedwelmde haar. Hij liet haar neervallen op een stoel, die onder haar weinige gewicht toch nog luid kraakte. "Nu ga je eerst eens eten voor mij maken vrouw", zei de man op een dwingende toon tegen haar. Ze ...

Bedenkelijk keek Simona over de rand van de afgrond. Het was een mooie plaats om te sterven. De planten om haar heen hadden een aangename geur, wat de sfeer van het drama minder intens maakte. De wind ritselde zachtjes door de bomen. Vogels die hun liederen zongen, hoog in de bomen. Ze draaide zich om en keek naar Joost. Op de motorkap zat hij een sigaret te roken, terwijl hij naar Simona keek. Hij sprong er van af en kwam langzaam op haar af. "Weet je zeker dat dit de goede plek is?", vroeg hij liefdevol aan haar, toen hij naast haar stond. Er was geen verdriet in zijn ogen te lezen, slechts medelijden. Voor hemzelf, maar ook voor Simona. Ze haalde haar schouders op, was er nog niet helemaal zeker van. Ze gaf hem vluchtig een zoen en liep verder langs de rand. Haar blik bleef gericht op de rotsen die zich onder de afgrond aftekenden met de witte schuimkoppen van de golven de er tegen aan sloegen. In stilte hoopte ze dat die meteen hun nekken zouden breken. Dan hoefden ze ...

Mijn vader is sinds een week weer thuis. Niet omdat hij weer de oude is, integendeel. Zijn bed is wegbezuinigd in het verzorgingstehuis, zoals ik het hatelijk noem. Ik ben zijn enige dochter. Het enige familielid wat nog leeft. Sinds een week ligt mijn hele leven dus overhoop. Ik kan niet meer naar werk, kan niet meer elke avond met mijn vriendinnen stappen. Bij alles wat ik doe moet ik ook aan mijn vader denken. Hij is helemaal afhankelijk van mij.  Vandaag worden de aanpassingen in mijn huis gemaakt, die tenminste nog wel door de gemeente worden betaald. Een traplift, een invalide wc en de douche word aangepast. Door zijn reuma kan hij niet zelf eten en door zijn Alzheimer kan hij niet eens de straat op zonder begeleiding.  Een week zet ik hem al zelf onder de douche en voer hem met kleine hapjes. Het doet me pijn dat ze hem zomaar alleen laten. Wat was er gebeurd met hem als ik er niet was geweest? Ik voel de tranen prikken achter mijn ogen, wanneer ik hieraan denk....

Eigenlijk had ze vorst niet meer verwacht. Twee dagen geleden was hij vertrokken, in de hoop dat ze hem nooit meer terug zou zien. De rust keerde terug in het dorp en de lakeien hoefden minder hard te werken. Nu hoort ze weer zijn stem door de kasteelgangen echoën, terwijl de moed in haar schoenen zakt.  Het is een nare man. Op zijn dikke, rode hoofd parelen altijd zweetdruppels, die zich als een plasje op de punt van zijn varkensneus verzamelen. Wanneer de druppel dreigt te vallen moet een lakei toesnellen om hem op te vangen, zodat de druppel niet op zijn kleding valt. Zijn snor is altijd met vet gekruld tot aan zijn neusvleugels. Hij heeft niet veel haar, alleen een klein plukje boven op zijn kruin. Het zou grijs kunnen zijn, maar ook vaal blond. Zijn kleding valt wijd om zijn dikke buik waardoor hij nog breder lijkt. Zwaar leunt hij op zijn staf, zijn dikke enkels kunnen hem niet goed dragen. Om zijn korte, dikke vingers fonkelen verschillende ringen met dure ...

Dit is een herschreven versie. Vind de originele versie hier en bekijk het verschil! Anderhalf uur geleden was hij kwaad het huis uit gestormd, nadat hij mijn telefoon opnam en mijn minnaar aan de telefoon kreeg. Met een rood aangelopen hoofd keek hij mij aan terwijl ik met een ijskoude blik terug keek. “Jij kan wel zo maar vreemd gaan, maar ik kan helemaal niets doen? Ik wil vandaag nog van je scheiden!”, schreeuwde hij tegen me. “Niet schreeuwen Pieter, je weet dat ik daar niet van hou.” Woedend ijsbeerde hij door de kamer, zijn armen zwaaide wild boven zijn hoofd en schreeuwde verschillende verwensingen. Hij veegde met zijn arm mijn spullen van het dressoir af, de dure vaas viel op grond. Mijn geduld begon op te raken, het werd tijd dat hij eens ophield. Op tijd zag hij mijn hand aankomen en hij dook onder mijn arm door. Hij sloeg zijn arm hard tegen mijn buik, de lucht ontsnapte uit mijn longen. Ik viel over de leuning van de bank maar herstelde mezelf snel. Een harde...

Stiekem bekeek ik hem van achter mijn boekje. Ik wist dat hij hier werkte, daarom kwam ik daar veel te vaak. Ik schreef zijn werkuren op, in de hoop dat ik er over een tijdje een patroon in zou vinden. Dan kon ik hem nog vaker zien. Op school liep ik hem ook achterna. Ik wist wie zijn vrienden waren, wie zijn exen waren en wie hij helemaal niet mocht. Mij had hij nog nooit gezien. Via Facebook en Twitter kwam ik van alles over hem te weten. Hij had mij geaccepteerd als vriend. Dat was mijn eerste stap naar hem geweest. De sportvelden waren zijn tweede thuis. Vaak oefende hij honkbal na schooltijd. Met mijn camera in de aanslag zat ik te kijken wanneer hij raak sloeg. Zijn lichaam draaide dan een halve slag mee. Veel foto's zou ik daarvan moeten hebben, als ze niet allemaal te laat gemaakt waren.  Eén keer kwam hij heel dichtbij me terwijl ik in de bosjes zat te schuilen. Hij stond in het veld en de bal werd mijn kant opgeslagen. Veel te snel kwam hij dichterbij en mijn hart g...

Ik lach verlegen naar de camera op de laptop en ik lees zijn laatste zin nog een keer. "Als jij je beha uitdoet doe ik mijn camera aan, dan zal ik laten zien wie ik ben. Ik vind je echt heel erg leuk, je hebt al een paar keer tegen me gepraat op school. Wat kan er nou gebeuren als jij het doet?", zei hij als laatst. Mijn shirt is al niet meer aan, hij wilde graag dat hij uitging. Ik staar naar het plaatje waar ik mezelf zie. Dunne schouders, mijn sleutelbeenderen steken uit. Mijn rode haar steekt fel af tegen het behang in mijn kamer.  Ik wil graag weten wie het is. Als hij zegt dat hij verliefd op me is. Ik voel hoe mijn hoofd rood word maar gelukkig kan hij het niet zien. Het tekentje dat hij aan het typen is licht op en mijn hart maakt een sprongetje. "Ik weet dat je het eng vind maar het is heel normaal om het te laten zien. Niemand zal hier ooit wat van te zien krijgen. Als je wilt kun je ook eerst je borsten omhoog houden zodat ik ze wat beter kan zien, dan kun...

"Mijn verlangen om impulsieve dingen te doen is groot. Wanneer ik iets in mijn hoofd heb, moet ik dit ook doen. Vaak loopt het niet altijd af zoals ik zou willen, of heb ik aan het eind van de maand nog maar weinig geld over. Het zijn niet zozeer de dingen die ik koop, dan wel de dingen die ik doe.  Gisteren op een schrijversbal, ontmoette ik een prachtig jong meisje. Haar mooie jurk viel als zijde om haar lichaam. In plaats van haar een hand te geven zoende ik haar op haar mond. Verschrikt keek ze me aan en het leek wel alsof ze een bedankje stamelde. Toch liep ze snel weg, het schaamrood steeg snel naar haar kaken. Ik besefte mezelf heel goed dat ik dit niet moest doen, toen ik richting haar mond boog. Nadat ze weg was werd ik door verschillende mensen aangekeken. Dit deed mijn reputatie niet echt ten goede. Nu ik hieraan terug denk weet ik dat het stom was. Misschien had het meisje wel een vriend? Het erge is dat ik nu niet eens haar naam weet." Ik staar naar de kale, le...

Geruisloos trok zij een pijl uit haar koker, haar doel was nu helemaal zichtbaar.  Ze zette de pijl op haar pees en legde de punt op haar hand. Langzaam trok ze de pees naar achter, haar ogen nog steeds op het doel gericht. Ze trok haar hand verder naar achter en liet de pees los. De pijl schoot met flinke snelheid richting haar doel.  Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat ze haar doel in de nek had geraakt. Daar waar de haas op zijn achterpoten had gestaan, lag hij nu op de grond.  Langzaam liep ze er naar toe en trok de pijl uit zijn nek. Ze hing de haas met zijn achterpoten aan haar riem en vervolgde stil haar weg.  De takken die onder haar voeten braken vulden de stilte in het bos. Dichte mist hing als een dikke deken boven haar hoofd en haar haar zat vol met kleine waterdruppeltjes.  Ze liep richting het kleine hutje op een kleine, open plek in het bos. Grote eikenbomen omringden de open plek met een vijvertje naast de hut. Boven het wate...